Ένα κείμενο προβληματισμού για την υποχρεωτική δωρεά οργάνων

Ευχαριστούμε πολύ τον ακροατή μας κ. Αναστάσιο Μυρίλλα που μας έστειλε το παρακάτω κείμενό του. Πρόκειται για «δύο σκέψεις» του «σε μορφή διαλόγου», όπως μας έγραψε στο mail που μας έστειλε. Το κέιμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία», του ιερού ναού Αγίου Νικολάου Πευκακίων, αυτού του μήνα. Ο ίδιος ο σημειώνει:  «Ίσως να έρχομαι σε αντίθεση με κάποιους ή με πολλούς, αυτή, όμως, είναι η γνώμη μου και μέσα από το παρόν κείμενο θα ήθελα να πληροφορήσω τους συνανθρώπους μου ότι όλοι οι Έλληνες πολίτες τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους γινόμαστε δωρητές οργάνων». Συμφωνούμε απόλυτα. Είναι ένα τεράστιο θέμα που δεν έχει αντιμετωπιστεί με τη σοβαρότητα και την πνευματική ευθύνη που πρέπει. Είναι κατ’ εξοχήν θέμα που άπτεται της σωτηρίας της ψυχής. Ο Θεός ας μας φωτίσει όλους…

Εδώ και αρκετά χρόνια, ακούγονται και γράφονται τόσα πολλά για τις μεταμοσχεύσεις και προπαντός για το πόσο πολύτιμες είναι για τον άνθρωπο. Ανάλογη δε είναι και η αναφορά στο πόσο μεγάλη πράξη αγάπης για τον συνάνθρωπό μας είναι το να γίνει κανείς δωρητής ανθρωπίνων οργάνων.

Μέχρι και διαφήμιση είχε προβληθεί στην τηλεόραση για το εν λόγω θέμα, της οποίας ο διάλογος (μεταξύ του γιατρού και του ασθενή-επισκέπτη) καταγράφεται στις τρεις πρώτες γραμμές του κειμένου. Η συνέχεια όμως του διαλόγου, είναι ίσως λίγο διαφορετική και αναπάντεχη.

Γιατρός:           Τι γνώμη έχετε για την δωρεά οργάνων;

Επισκέπτης:     Κοιτάξτε γιατρέ, δεν έχω τίποτε με τους δωρητές οργάνων, ότι θέλει ο

καθένας μπορεί να πράξει, όμως εγώ δεν θα ήθελα να γίνω δωρητής.

Γιατρός:           Ξέρετε… χρειάζεστε άμεσα μεταμόσχευση ήπατος.

 

Κι εκεί ο επισκέπτης παγώνει και όλοι καταλαβαίνουμε πως έχει αμέσως αναθεωρήσει αυτά που είπε κι ότι ήδη βρίσκεται σε πανικό για το που και ποιος θα βρεθεί να του δώσει το όργανο που του χρειάζεται.

 

Αυτή είναι η μία εκδοχή, η οποία μας δίνει να καταλάβουμε πόσο αναγκαίο είναι να γίνουμε όλοι δωρητές οργάνων και πόσο μεγάλη απόδειξη αγάπης προς τον συνάνθρωπό μας είναι αυτή η πράξη.

Υπάρχει, όμως και μία εκδοχή συνεχείας τού διαλόγου που είναι η εξής:

Επισκέπτης:     Γιατρέ, δεν θέλω όργανο από άλλον άνθρωπο.

Γιατρός:           Δεν σας το επιτρέπει η θρησκεία σας;

Επισκέπτης:     Όχι, δεν είμαι ιεχωβάς, είμαι χριστιανός Ορθόδοξος.

Γιατρός:           Τότε γιατί;

Επισκέπτης:     Διότι αγαπάω τον συνάνθρωπό μου και δεν μπορώ να δεχτώ από

αυτόν κάτι το οποίο χωρίς αυτό δεν μπορεί να ζήσει εκείνος.

Γιατρός:           Μα ήταν νεκρός.

Επισκέπτης:     Όχι γιατρέ, δεν ήταν νεκρός. Η καρδούλα του χτυπούσε, απλά δεν είχε

επαφή με τον κόσμο. Και βεβαίως όπως κι εσείς γνωρίζετε, και

μάλιστα καλύτερα από εμένα, κανείς δεν μπορεί να πει με απόλυτη

σιγουριά ότι δεν καταλάβαινε, ότι δεν αισθανόταν κι ότι δεν φώναζε

από μέσα του αλλά δεν τον άκουγε κανείς! Για βάλτε τον εαυτό σας

στην θέση του. Υπάρχει χειρότερο βασανιστήριο; Εάν στη θέση αυτού

του ανθρώπου βρισκόταν το παιδί σας, θα βάζατε την υπογραφή σας

ότι είναι εντελώς και σίγουρα νεκρό την στιγμή που χτυπά η καρδιά

του;

Γιατρός:           ………..

Επισκέπτης:     Όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορώ να δεχτώ να σκοτώσουν κάποιον για

να ζήσω εγώ.

Γιατρός:           Μα ο ασθενής κρατούνταν στην ζωή από μηχανήματα.

Επισκέπτης:     Ναι, πολύ σωστά. Μόνο που τα μηχανήματα δεν τα έφτιαξα εγώ, τα

έφτιαξε η επιστήμη, που εσείς υπηρετείτε, από αγάπη για τον ασθενή, ώστε να        παραμένει στην εντατική μέχρι να γίνει καλά. Το να τον

αποσυνδέσετε, λοιπόν, σημαίνει ότι δεν τηρείτε αυτά που υπηρετείτε. Άλλωστε γι’ αυτό τον σκοπό δεν φτιάχτηκαν και δαπανήθηκαν τόσα χρήματα; Για να κρατούν έως το τέλος, είτε αυτό είναι καλό είτε είναι κακό, τον ασθενή;

Γιατρός:           Ακούστε, όλα γίνονται βάσει του νόμου. Δεν γίνεται τίποτε παράνομο. Ποιος θέλει να σκοτώσει έναν άνθρωπο; Με αυτά που λέτε προσβάλετε όλο τον ιατρικό κόσμο, που είναι ταγμένος να υπηρετεί τον άνθρωπο. Άλλωστε ο δότης έχει κάνει δήλωση ότι θέλει να είναι δωρητής οργάνων, από αγάπη για τον συνάνθρωπό του. Από αγάπη το κάνει. Ποιο είναι το κακό;

Επισκέπτης:     Το κακό γιατρέ είναι ότι δεν ξέρουμε εάν ο άνθρωπος, απ’ τον οποίο πάρθηκαν τα όργανα, ήταν νεκρός. Μπορεί από μέσα του να ούρλιαζε και να παρακαλούσε να μην του αφαιρέσουν την ζωή ή ακόμη και να πονούσε, αφού απ’ ότι ξέρω (μπορεί να κάνω και λάθος) αφαιρούν τα όργανα χωρίς νάρκωση! Αυτό λοιπόν δεν είναι αγάπη. Απλά υπογράφω και δίνω κάτι που νομίζω πως θα μου είναι άχρηστο (αφού θα είμαι νεκρός) αλλά την ώρα που είναι να γίνει πράξη αυτό που από «αγάπη» υπέγραψα, μετανιώνω και χάνω και τον μισθό μου από τον Θεό. Άλλο να πάω όντας υγιής και να πω πάρτε μου το νεφρό ή το μάτι και βάλτε το στο παιδί μου ή στη γυναίκα μου ή στο φίλο μου από αγάπη γι’ αυτόν, και άλλο όλο αυτό που σας είπα. Και ένα τελευταίο γιατρέ. Όπως ξέρετε, πολλά όργανα έχουν παρθεί από παιδιά, νέους και ηλικιωμένους από φτωχές χώρες που είτε από την πείνα τα πουλούν είτε εξαφανίζονται ολόκληροι και δεν τους αναζητά κανείς. Είναι δυνατόν λοιπόν, να δεχτώ να κυκλοφορώ εγώ καλά, γνωρίζοντας ότι αυτό που μου έβαλαν μπορεί να είναι από κάποιον που το έδωσε για ένα κομμάτι ψωμί ή κάποιον που σκότωσαν για να εμπορευθούν τα όργανά του; Άλλωστε σαν χριστιανός γνωρίζω πολύ καλά ότι το πάν είναι στα χέρια του Θεού. Πόσοι άνθρωποι δεν συνήλθαν από το κώμα μετά από χρόνια; Όχι μέρες ή μήνες, χρόνια! Επομένως, αν θέλει Εκείνος να ζήσω θα ζήσω. Αν πάλι θέλει να πάω κοντά Του, θα πάω. Τώρα εάν υπάρχει για το πρόβλημά μου κάποια θεραπεία να την κάνουμε ειδάλλως, καλή σας ημέρα γιατρέ και εάν θελήσει ο Θεός, θα τα ξαναπούμε.

Παρεμπιπτόντως, από 1 Ιουλίου του έτους 2013, δια νόμου που πέρασε το 2011, είμαστε αυτόματα κι αυτεπάγγελτα ΟΛΟΙ δωρητές οργάνων και ανά πάσα στιγμή, εάν ώ μη γένοιτο βρεθούμε σε άσχημη θέση, μας αφαιρούν τα όργανα χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. Εάν κάποιος δεν το θέλει αυτό, πρέπει να κάνει υπεύθυνη δήλωση σε κάποιο ΚΕΠ ότι δεν επιθυμεί να είναι δωρητής και να την καταθέσει στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, στην οδό Τσόχα 5 στους Αμπελόκηπους.

Ο Θεός να μας φωτίζει και να μας προστατεύει στα αλλοπρόσαλλα και μισάνθρωπα χρόνια που ήρθαν.