Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
Οι εξελίξει στην Ιατρική Επιστήμη και Τεχνολογία καθιστούν πλέον λιγότερο ξεκάθαρη τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, με συνέπεια οι γιατροί σε ορισμένες περιπτώσεις να δυσκολεύονται να αποφανθούν αν ο ασθενής είναι κλινικά νεκρός ή όχι.
Το θέμα απασχόλησε έντονα τους συμμετέχοντες στο ετήσιο συνέδριο Ευρωπαϊκής Εταιρίας Αναισθησιολογίας, που ομόφωνα αποφάσισαν ότι στο άμεσο μέλλον θα πρέπει να γίνουν περισσότερες έρευνες πάνω στο «όριο» ζωής και θανάτου, ώστε να συνταχθούν σαφείς και ενιαίες κατευθυντήριες οδηγίες για την διάγνωση του θανάτου.
Ήδη ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει αρχίσει να διαμορφώνει μια τέτοια επιστημονική συναίνεση.
Αφορμή για την συζήτηση των ασαφών ορίων μεταξύ ζωής και θανάτου, στάθηκε η παρουσίαση στοιχείων από τον Δρ Άλεξ Μανάρα, αναισθησιολόγο στο Νοσοκομείο του Μπρίστολ, στη Μ.Βρετανία, για τις περιπτώσεις 30 ανθρώπων που ενώ είχαν θεωρηθεί νεκροί, στην συνέχεια «επέστρεψαν» στη ζωή με αποτέλεσμα να τίθεται από τους γιατρούς το ερώτημα της βελτίωσης των κριτηρίων διάγνωσης του θανάτου.
Για να θεωρηθεί κάποιος ασθενής νεκρός, οι γιατροί βεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει καρδιακός παλμός, αναπνοή και δεν έχει αντιδράσεις σε εξωτερικά ερεθίσματα.
Ο Δρ Μανάρα εξήγησε ωστόσο ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι γιατροί δεν αφιερώνουν επαρκή χρόνο στην παρατήρηση των βιολογικών λειτουργιών του ασθενούς, με αποτέλεσμα να σπεύδουν λανθασμένα να τον χαρακτηρίσουν νεκρό. Πρότεινε μάλιστα να αναθεωρηθούν οι παγκόσμιες κατευθυντήριες οδηγίες ώστε να απαιτείται υποχρεωτικά η εξέταση του ασθενή για τουλάχιστον πέντε λεπτά, και έτσι να αποφεύγονται οι λανθασμένες διαγνώσεις περί θανάτου.
Σήμερα, ο ελάχιστος απαιτούμενος χρόνος εξέτασης για να διαγνωστεί κάποιος ως νεκρός, ποικίλει από χώρα σε χώρα. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ και την Αυστραλία είναι δύο λεπτά, στη Βρετανία πέντε, ενώ στην Ιταλία 20 (ιδίως όταν υπάρχει περίπτωση να ληφθούν όργανα από τον νεκρό για μεταμόσχευση).
Επιστημονικές μελέτες έχουν τεκμηριώσει ότι αν ο εγκέφαλος στερηθεί για πέντε λεπτά οξυγόνου και αίματος, λόγω ανακοπής της καρδιακής λειτουργίας, τότε υφίσταται μόνιμη βλάβη.
Από την άλλη, συχνά στις μονάδες εντατικής θεραπείας, όπου η καρδιά και οι πνεύμονες του ασθενούς υποστηρίζονται μηχανικά, οι γιατροί χρησιμοποιούν την έννοια του «εγκεφαλικού θανάτου», κάνοντας συνήθως νευρολογικά τεστ για να πιστοποιήσουν αν υπάρχει οποιαδήποτε εγκεφαλική λειτουργία. Όμως τα κριτήρια εγκεφαλικού θανάτου διαφέρουν επίσης από χώρα σε χώρα. Σε κάποιες χώρες, όπως ο Καναδάς αρκεί μόνο ένας γιατρός για να διαγνώσει τον εγκεφαλικό θάνατο, ενώ σε άλλες, όπως στη Μ. Βρετανία απαιτούνται δύο γιατροί και σε κάποιες άλλες όπως η Ισπανία, τρεις.
Τέλος, ποικίλουν τα απαιτούμενα νευρολογικά-εγκεφαλικά τεστ, καθώς και ο χρόνος παρατήρησης του ασθενούς, ωσότου ανακοινωθεί επίσημα ο θάνατός του.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Αναισθησιολογίας του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης Ρικάρδ Βαλέρο, «τέτοιες διαφορές στην ιατρική πρακτική δεν φαίνονται λογικές», γι' αυτό πρέπει να υπάρξει μια παγκόσμια συμφωνία σχετικά με τα διαγνωστικά κριτήρια του εγκεφαλικού θανάτου.
Το θέμα απασχόλησε έντονα τους συμμετέχοντες στο ετήσιο συνέδριο Ευρωπαϊκής Εταιρίας Αναισθησιολογίας, που ομόφωνα αποφάσισαν ότι στο άμεσο μέλλον θα πρέπει να γίνουν περισσότερες έρευνες πάνω στο «όριο» ζωής και θανάτου, ώστε να συνταχθούν σαφείς και ενιαίες κατευθυντήριες οδηγίες για την διάγνωση του θανάτου.
Ήδη ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει αρχίσει να διαμορφώνει μια τέτοια επιστημονική συναίνεση.
Αφορμή για την συζήτηση των ασαφών ορίων μεταξύ ζωής και θανάτου, στάθηκε η παρουσίαση στοιχείων από τον Δρ Άλεξ Μανάρα, αναισθησιολόγο στο Νοσοκομείο του Μπρίστολ, στη Μ.Βρετανία, για τις περιπτώσεις 30 ανθρώπων που ενώ είχαν θεωρηθεί νεκροί, στην συνέχεια «επέστρεψαν» στη ζωή με αποτέλεσμα να τίθεται από τους γιατρούς το ερώτημα της βελτίωσης των κριτηρίων διάγνωσης του θανάτου.
Για να θεωρηθεί κάποιος ασθενής νεκρός, οι γιατροί βεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει καρδιακός παλμός, αναπνοή και δεν έχει αντιδράσεις σε εξωτερικά ερεθίσματα.
Ο Δρ Μανάρα εξήγησε ωστόσο ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι γιατροί δεν αφιερώνουν επαρκή χρόνο στην παρατήρηση των βιολογικών λειτουργιών του ασθενούς, με αποτέλεσμα να σπεύδουν λανθασμένα να τον χαρακτηρίσουν νεκρό. Πρότεινε μάλιστα να αναθεωρηθούν οι παγκόσμιες κατευθυντήριες οδηγίες ώστε να απαιτείται υποχρεωτικά η εξέταση του ασθενή για τουλάχιστον πέντε λεπτά, και έτσι να αποφεύγονται οι λανθασμένες διαγνώσεις περί θανάτου.
Σήμερα, ο ελάχιστος απαιτούμενος χρόνος εξέτασης για να διαγνωστεί κάποιος ως νεκρός, ποικίλει από χώρα σε χώρα. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ και την Αυστραλία είναι δύο λεπτά, στη Βρετανία πέντε, ενώ στην Ιταλία 20 (ιδίως όταν υπάρχει περίπτωση να ληφθούν όργανα από τον νεκρό για μεταμόσχευση).
Επιστημονικές μελέτες έχουν τεκμηριώσει ότι αν ο εγκέφαλος στερηθεί για πέντε λεπτά οξυγόνου και αίματος, λόγω ανακοπής της καρδιακής λειτουργίας, τότε υφίσταται μόνιμη βλάβη.
Από την άλλη, συχνά στις μονάδες εντατικής θεραπείας, όπου η καρδιά και οι πνεύμονες του ασθενούς υποστηρίζονται μηχανικά, οι γιατροί χρησιμοποιούν την έννοια του «εγκεφαλικού θανάτου», κάνοντας συνήθως νευρολογικά τεστ για να πιστοποιήσουν αν υπάρχει οποιαδήποτε εγκεφαλική λειτουργία. Όμως τα κριτήρια εγκεφαλικού θανάτου διαφέρουν επίσης από χώρα σε χώρα. Σε κάποιες χώρες, όπως ο Καναδάς αρκεί μόνο ένας γιατρός για να διαγνώσει τον εγκεφαλικό θάνατο, ενώ σε άλλες, όπως στη Μ. Βρετανία απαιτούνται δύο γιατροί και σε κάποιες άλλες όπως η Ισπανία, τρεις.
Τέλος, ποικίλουν τα απαιτούμενα νευρολογικά-εγκεφαλικά τεστ, καθώς και ο χρόνος παρατήρησης του ασθενούς, ωσότου ανακοινωθεί επίσημα ο θάνατός του.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Αναισθησιολογίας του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης Ρικάρδ Βαλέρο, «τέτοιες διαφορές στην ιατρική πρακτική δεν φαίνονται λογικές», γι' αυτό πρέπει να υπάρξει μια παγκόσμια συμφωνία σχετικά με τα διαγνωστικά κριτήρια του εγκεφαλικού θανάτου.
ΠΗΓΗ: http://health.in.gr/news/various/article/?aid=1231251473
ΣΧΟΛΙΟ: Η παραπάνω είδηση είναι σημερινή (3 Ιουνίου 2013). Επισήμως λοιπόν η επιστημονική κοινότητα δηλώνει πως επικρατεί ασάφεια και αβεβαιότητα στο θέμα του εγκεφαλικού θανάτου. Στην πατρίδα μας οι υπέρμαχοι αυτής της θεωρίας, άραγε με την επίσημη θέση των επιστημόνων θα καταλάβουν πως κάποιο πρόβλημα υπάρχει στο ζητούμενο, ή θα συνεχίσουν να κατηγορούν οποιονδήποτε έχει άλλη άποψη από τη δική τους ως άσχετο και εμπαθή; Ας μην είναι τόσο βέβαιοι πως έχουν απόλυτη κατανόηση του θέματος. Η επιφυλάξεις που πρέπει όλοι να κρατάμε στο θέμα αυτό, αποδεινύονται αρκετά ουσιαστικές.
6 σχόλια:
Σαφώς και πρέπει να θωρακίσουμε τα κριτήρια του εγκεφαλικού θανάτου. Αυτό υποστηρρίζω μονίμως.
Στην πατρίδα μας η απόφαση παίρνεται από 3 γιατρούς, που δεν ανήκουν στην μεταμοσχευτική ομάδα.
Όμως δεν καταλαβαίνω γιατί σας απασχολεί το θέμα των κριτηρίων, αφού εσείς ακόμα κα σε ακέφαλο σώμα, δεν συμφωνείτε να πάρουν τα όργανα για μεταμόσχευση.
Εκτιμώ ότι είνια άλλη μία πρόφαση, μετά την αρτιμέλεια και το ενδεχόμενο του θαύματος.
Το θέμα δεν είναι ο εγκεφαλικός θάνατος. Το πρόβλημα είναι ο σεβασμός στην επιθυμία .του δότη για προσφορά. Όταν καταλάβετε την αξία και την σπουδαιότητα της προσφοράς τότε το ξανα συζητάμε. Ιατρικά, αργά ή γρήγορα το θέμα του εγκεφακικού θανάτου θα ξεκαθαρίσει. Η διάθεσή μας για προσφορά έστω και χωρίς θυσία και αγάπη θα γεννηθεί;;;
Νίκος ΚΑΡΑΝΤΑΚΟΣ
Για μία ακόμα φορά ΔΕΝ καταλαβαίνετε το θέμα. ΠΟΤΕ φεύγει η ψυχή από το σώμα είναι το ζητούμενο... Φυσικά όχι όταν πιστοποιούν οι γιατροί τον υποτιθέμενο εγκεφαλικό θάνατο (για τα κριτήρια του οποίου οι γιατροί διαφωνούν). ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ το δικαίωμα να αφαιρούμε μία ζωή για να προσφέρουμε συνέχεια ζωής σε κάποιον άλλο. Αυτό είναι το ζητούμενο και δυστυχώς δεν θέλετε να το καταλάβετε. Μετά λύπης μου το διαπιστώνω για μία ακόμα φορά.
Αν κάποιος θέλει να προσφέρει, από μόνος του και όχι από το νόμο, αυτό είναι απόλυτα σεβαστό από όλους μας. Η επιθυμία ενός εκάστου είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ σεβαστή. Μην μπλέκουμε την αγάπη... Η αγάπη είναι ελευθερία. Αν έχετε άλλη γνώμη εσείς, και η δική σας γνώμη είναι απολύτως σεβαστή. Αυτό σημαίνει και ελευθερία και αγάπη. Τα υπόλοιπα που γράφετε, είναι απλώς επιχειρήματα χωρίς ουσία που δεν απευθύνονται στο δικό μας πνεύμα. Έχετε μάλλον μπερδέψει τα πρόσωπα στα οποία απευθύνεστε, μπροστά στο πάθος σας (το οποίο μπορώ να το κατανοήσω) να πείτε τη γνώμη σας. Όμως η θέση σας, δεν σημαίνει ότι είναι και σωστή ή αληθινή, αγαπητέ κ. Καραντάκο. Αν είναι λάθος η δική σας θέση; Απλά κρατήστε μία επιφύλαξη.
Λυκούργο τί να σου πώ;;;;;;;
Ευτυχώς που δεν καταλαβαίνω για μία ακόμη φορά και εσύ έχεις πιάσει τον ταύρο της αλήθειας από τα κέρατα...
Πώς κατάλαβες ότι δεν αντιλαμάνομαι το θέμα;;;;; Δεν σου λέω ότι υπάρχει πρόβλημα με τον εγκεφαλικό θάνατο και πρέπει να δούμε πώς θα το θωρακίσουμε από ιατρική άποψη, αλλά και από πνευματική να το προσδιορίσουμε;;;; Καταντάς και προσβλητικός. Μέχρι σήμερα στο blog σου, έχει υπάρξει ανάλογη τεκμηρίωση των θέσεων όσων διατυπώνουν αντιθέσεις;;;; Οι περισσότεροι απαντούν με ελάχιστες σειρές, αν όχι λέξεις. Εγώ από την πρώτη στιγμή προσπάθησα με σεβασμό και εκτίμηση να παρακολουθήσω τον προβληματισμό σου και όπου μπορώ αντιπαραθέτω τις απόψεις μου. Τί να πώ;;; Όλα αυτά τα χρόνια που σας παρακολουθώ, εσένα και τους συνεργάτες σου, σας εμπιστεύομαι. Εσύ γιατί αντιδράς με αυτόν τον τρόπο. Συνέχεια στριφογυρίζεις γύω-γύρω από τον εγκεφαλικό θάνατο. ΣΟΥ ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΘΕΜΑ. Δεν μπορώ να το λύσω ούτε έχω άποψη πότε φεύγει η ψυχή από το σώμα. ΑΠΛΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ. Μου κάνει αλγεινή κατάπληξη η διαπίστωσή σου για το πάθος μου και οι υπαινιγμοί σου για τα πρόσωπα στα οποία πρέπει να απευθύνομαι. Ουδέποτε υπήρξα, δουλοπρεπής, κόλαξ, ή προσωπολάτρης. Γνωρίζω πολύ καλά που απευθύνομαι.
Όμως εκεί που δεν αναφέρεσαι καθόλου είναι στην έννοια της προσφοράς την οποία ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ 1000% ότι κάνεις ΛΑΘΟΣ και εσύ: «Μπορεί κάποιος δωρητής να το κάνει όσο είναι καλά και όλη η ζωή απλώνεται μπροστά του; Όχι! Το κάνει όταν πλέον κατά τα επιχειρήματα σας, κάτι που είναι καλά (κάποιο όργανο) δεν του είναι πλέον χρήσιμο, γιατί οι γιατροί πιστοποιούν (και όχι Ο Θεός) πως τελείωσε η ζωή του. Αυτό όμως δεν είναι αγάπη, αλλά περιορισμένη λογική συμφέροντος. Αν κάτι πια δε μου ειναι χρήσιμο το δίνω για να ανακουφιστεί ο αδελφός μου. Αλλά όσο μου ήταν χρήσιμο ΔΕΝ το προσέφερα, κι ας ήξερα ότι ο αδελφός μου υπέφερε και το είχε ανάγκη… Ηθικό; Καθόλου! Απλή λογική θέλει… Μη μιλάμε λοιπόν για αγάπη που προσφέρει κάτι που πλέον δεν χειάζεται. Είναι αυτό φιλανθρωπία;» και ο σεβασμιώτατος Πειραιώς: «8. Ἡ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους χριστιανικὴἀγάπη εἶναι ἀνιδιοτελής, συνειδητή, καὶἔχει τὸν χαρακτήρα τῆς θυσίας. Δὲν ἐκτιμᾶται μὲ τὴν ἀντικειμενικὴἀξία τοῦ προσφερομένου ἢ μὲ τὴν ἀξία ποὺἔχει αὐτὸ γιὰ τοὺς ἀποδέκτες του, ἀλλὰ μὲ τὸ πόσο στοιχίζει στὸν δότη ἡ προσφορά του, σύμφωνα καὶ μὲὅσα διδάσκει ὁ Χριστὸς γιὰ τὸ δίλεπτο τῆς χήρας, μὲ τὸἐὰν δηλαδὴ στερεῖται κανεὶς κάτι ποὺ τοῦ εἶναι χρήσιμο, ἐὰν θυσιάζει κάτι χρήσιμο αὐτός, γιὰ νὰὠφεληθεῖὁἄλλος. Ἐὰν ὅμως ὁ «ἐγκεφαλικὰ νεκρὸς» εἶναι νεκρός, ἡ προσφορὰ τῶν ὁποιωνδήποτε ὀργάνων του στερεῖται τοῦ χαρακτήρα τῆς ἀγάπης, ἐφ' ὅσον αὐτὴ δὲν τοῦ στοιχίζει τίποτε, γιατί προσφέρει ἄχρηστα γι' αὐτὸν ὄργανα, δὲν στερεῖται οὔτε θυσιάζει κάτι χρήσιμο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Πρόκειται γιὰ πράξη συμφεροντολογική, ἰδιοτελῆ καὶἐγωιστική, διότι περιμένει κανεὶς ἀμοιβὲς καὶἀνταπόδοση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ στερηθεῖἢ νὰ θυσιάσει κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Ἀντίθετα οἱἀρετὲς τῆς θυσίας καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον ἐφαρμόζονται ἀπόλυτα στὴν προσφορὰὀργάνων ἀπὸ ζῶντες δότες, ὅταν πρόκειται γιὰ διπλὰὄργανα καὶἱστούς ὅπως καί στήν αἱμοδοσία. Προσφέρουν τότε θυσιάζοντες καὶἐλαττούμενοι.»
και ο π. Κων/νος Στρατηγόπουλος: ««Αφού είναι νεκρή. Ποιά αγάπη καλέ, Υπάρχει αγάπη; Δεν υπάρχει....».
Είναι ορθόδοξη και πατερική άποψη αυτές οι θέσεις σας;;;;;ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ...
Σε ό,τι με αφορά, ήδη την υποχρέωση προς τον εαυτό μου την εξεπλήρωσα, απευθυνόμενος στον πρόεδρο και τα μέλη της Συνόδου και της ιεραρχίας να τοποθετηθούν στα προβλήματα και τους προβληματισμούς που προέκυψαν.
Ωστόσο σε κάθε περίπτωση, εκτιμώ ,ότι διαθέτετε την στοιχειώδη επίγνωση για να οδηγηθείτε στην Αλήθεια. Δεν είναι η προσωπική μου αλήθεια, ούτε είναι υποκειμενισμός. Η εμμονή στο λάθος και η επιμονή στο σφάλμα, οδηγούν στην πλάνη και η πλάνη στην αίρεση.
Ο Θεός και οι πατέρες να μας φωτίζουν στην Αλήθεια και το Θείο θέλημα. Ιδιαίτερα έχετε ανάγκη, από τον θείο φωτισμό, όλοι εσείς που μας οδηγείτε με τον δημόσιο λόγο και την πνευματική σας ποιμαντική αποστολή.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΞΕΛΑΘΑΡΙΣΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΛΕΜΕ...
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ
Νίκος Καραντάκος
Εξακολουθείτε να πιστεύετε αυτό που εσείς θεωρείτε σωστό. Απόλυτα σεβαστή η γνώμη σας. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι έχετε λάθος άποψη. Δεν χρειάζεται να συμφωνήσετε μαζί μου. Το ζητούμενο αγαπητέ κ. Καραντάκο είναι πότε φεύγει η ψυχή από το σώμα. Και όχι πόσα χρόνια θα ζήσει ένα σώμα. Η ψυχή φεύγει από το σώμα όταν σταματήσει η καρδιά να χτυπάει. Όταν σταματήσει η ζωή. Αν αυτό δεν θέλετε να το αποδεχθείτε, είναι δικό σας θέμα. Σε αυτό όμως δεν χωράει παρερμηνεία. Κρίμα που απορρίπτετε έτσι εύκολα την πατερική θέση περί θανάτου. Για άλλες λεπτομέρειες σχετικά με τον εγκεφαλικό θάνατο δείχνετε αρκετή γνωση, αλλά για το μείζον που είναι πότε φεύγει η ψυχή δεν έχετε άποψη; Αλήθεια η δική σας ηθική και η χριστιανική αντίληψη για την αγάπη θα έλεγε "σκοτώστε" κάποιον άνθρωπο για να ζήσει κάποιος άλλος; Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που αφαιρούνται ζωτικά όργανα από ένα ζωντανό "δότη". Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο. Δεν θέλετε να το αποδεχθείτε. Σέβομαι την άποψή σας. Αν ωστόσο καποιος θέλει αν είναι δότης, σεβαστή η επιθυμία του. Δεν σημαίνει ότι είναι απδεκτή, αλλά είναι απόλυτα σεβαστή. Και σίγουρα ο λήπτης ανακουφίζεται, δεν είπα ποτέ το αντίθετο. Αλλά σας επαναλμβάνω για όσα λένε άλλοι ιερείς ή ιεράρχες να απευθύνετε σε αυτούς τις ερωτήσεις σας. Για ακέφαλα σώματα μάλλον από άλλους θα τα εχετε ακούσει και όχι από εμένα. Οι απόψεις που εκφράζονται, στα δικά μου κείμενα, στηρίζονται στη διδασκαλία των πατέρων. Διδασκαλία που παραμένει ζωντανή και αλάθητη. Σε αντίθεση φυσικά με εμάς, που ενδέχεται να έχουμε λάθος στις απόψεις μας (τόσο εγώ, που το έχω τονίσει σε κάθε σχόλιο, όσο και εσείς, που δεν αφήνετε περιθοριο να είνα λάθος η άποψή σας- ούτε μία φορά δεν γραψατε πως μπορεί να είναι λάθος αυτό που υποστηρίζετε). Θα ευχόμουν ολόψυχα να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής σας και να δείτε την αλήθεια: που είναι η ζωή και που ο θάνατος. Αυτό είναι το μόνο θεμα. Η ερώτηση στη Σύνοδο, δεν ξέρω αν έφερε αποτέλεσμα. Οι σύγχρονοι άγιοι γέροντες της εποχής μας ήταν αντίθετοι. Μήπως αυτοί (που ζούσαν με το Θείο Φωτισμό) δεν ήξεραν; Ξέρουν άλλοι καλύτερα; Καταλήγω ζητώντας συγγνώμη αν νιώσατε ότι σας μείωσα ή σας προσέβαλα. Δεν είχα την παραμικρή πρόθεση για κάτι τέτοιο.
Χαίρομαι που επιτέλους παραδέχεστε ότι το θέμα είναι πότε φεύγει η ψυχή από το σώμα. Και όπως πολύ σωστά λέτε αυτό γίνεται όταν σταματήσει η ζωή. Αλλά το πότε σταματάει η ζωή, αγαπητέ κύριε ιστολόγε, είναι ένα θέμα που δε μπορούν να το απαντήσουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, γιατί πολύ απλά είναι θέμα ιατρικό! Και όσο προχωράει η ιατρική θα βρίσκει νέα στοιχεία προς αυτή την κατεύθυνση.
Αν υποστηρίζετε το αντίθετο, θα μου θυμίσετε πολύ απλά αυτούς τους καημένους τύπους που μαθαίναμε στην ιστορία της ιατρικής ότι όταν ανακαλύφθηκε η αναισθησία ήταν εντελώς αντίθετοι στην εφαρμογή της γιατί έλεγαν ότι ο Θεός στην Π.Δ. είπε στη γυναίκα ότι θα τίκτει τα τέκνα της εν οδύναις και άρα η ιατρική κακώς ανακατεύεται!! Μπορούμε να φανταστούμε χειρουργείο χωρίς αναισθησία; Όσο γελοία είναι αυτή η ερμηνεία στην εποχή της, τόσο αστεία είναι και αυτά που υποστηρίζετε...
Δημοσίευση σχολίου