Πολλά χρόνια στην Εκκλησία. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Από μικρό στα χέρια και την αγκαλιά και μετά με το σχολείο στις Κυριακές και τις γιορτές. Παπαδάκι στο Ιερό τα τελευταία χρόνια του Δημοτικού και τα πρώτα του Γυμνασίου.
Κάποιοι πρόλαβαν και την… μακαρία εκείνη εποχή που ο εκκλησιασμός ήταν υποχρεωτική εκδήλωση σχολικής δραστηριότητας! Τότε που «παίρναν» απουσίες όσοι κοιμόντουσαν ή το σκάγαν καθ’ οδόν! Τότε που ήταν η Εκκλησία στοιχείο κοινωνικής ευπρέπειας και τάξεως! Μερικοί ακόμα τα θυμούνται με νοσταλγία! Υπήρχε… τάξη, σεβασμός, γινόταν το… σωστό, τώρα όλα… διαλύθηκαν, λένε!
Όλα αυτά που όντως γίνονταν και λειτουργούσαν, όχι μόνο τώρα, αλλά και τότε, ήταν απαράδεκτα! Ήταν η τάξη του… Γυμνασιάρχη, όχι του Θεού! Υπήρχε σύγχυση λόγων και κινήτρων. Η διδασκαλία της πίστεως γινόταν αναγκαστική πορεία. Η ελευθερία του Χριστού (Όστις θέλει…) καταργούνταν χάριν της χρησιμοθηρικής «ωφελείας». Η Εκκλησία ήταν ένας διδακτισμός: Τι πρέπει να ξέρεις! Όχι τι πρέπει να ζήσεις..!
Η συνήθεια για κάμποσα χρόνια και για… κάμποσους, λειτούργησε. Δούλεψε ως ασυνείδητη εξάρτηση και κράτησε τα πράγματα. Βέβαια σε μια ασάφεια και απροσδιοριστία. Αυτοί που εκκλησιάζονταν συζητούσαν για το… καθήκον του εκκλησιασμού. Βρίσκονταν κάθε Κυριακή στο Ναό, αλλά δεν μπορούσαν να πουν για ποιό λόγο βρίσκονταν εκεί. Δεν είχαν δυνατότητα να «παρουσιάσουν» την… «εν ημίν ελπίδα». Ούτε γιατί ο Χριστός είναι Θεός της ζωής τους μπορούσαν να «δικαιολογήσουν». Σ’ όλα αυτά επιπρόσθετα η δυσκολία της γλώσσας έκανε την υπόθεση… «θέατρο»! Συνήθειες (ίσως) ιερές αποκτούσαν οι άνθρωποι. Συνείδηση όμως πώς να «βλέπουν» και πώς να ακούνε τον λόγο του Χριστού, σπανίως και λίγοι! Έτσι και όλα όσα έχουν σχέση με την Εκκλησία και τον Χριστό έμπαιναν τελικά στο χώρο της ασάφειας και της θρησκοληψίας! Φόβοι, αγωνίες, θεολογική ασυναρτησία ήταν (μήπως και είναι;) τα κίνητρα της σχέσεως.
Μέσα σ’ αυτήν τη σύγχυση και το κατ’ ουσίαν Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έχασε, περνώντας τα χρόνια, τον δυναμισμό της κοινής προσφοράς και έγινε… θέαμα και ακρόαμα ακατανόητο.
Θέαμα αφού οι χριστιανοί απλώς παρακολουθούν (σαν από… κερκίδες) χωρίς συμμετοχή ουδέ στο ΑΜΗΝ, που λέει ο Απόστολος (Α’ Κόρ. 14, 16)! Άγνωστοι, εν πολλοίς, μεταξύ τους… Χάθηκε η κοινότητα και η Εκκλησία έγινε… «τεκές»… προσευχομένων (υποτίθεται). Ο παπάς έπρεπε να τα τελεί όλα τυπικώς και οπωσδήποτε να κοινωνάει αφού δεν ξέραμε… τί να κάνουμε τα ΔΩΡΑ της Ευχαριστίας που τελέσθηκε!
Κατέληξε η Θεία Ευχαριστία ακρόαμα μουσικής πανδαισίας που «κάλυψε» το κενό της ακατανόητης γλώσσας με ηχητική ανακούφιση. Έγιναν τα ψαλλόμενα ένα λειτουργικό soundtrack! Μουσική χωρίς λόγια.
Όλα αυτά έσπρωξαν τον χριστιανό στον χώρο της ατομικής ευλάβειας. Έκαναν την υπόθεση προσωπική φιλοτιμία και ανάγκη. Η κοινότητα χάθηκε, και κάτω από το βάρος της ασυντόνιστης… ευσέβειας, δημιουργήθηκαν οι… θεούσες και οι άσχετοι! Η Μετάληψη έγινε αξιομισθία προσωπικής διαθέσεως. Χάθηκε αφού έγινε εκδήλωμα για δύο-τρείς φορές το χρόνο.
Πρέπει όμως όλοι να κοινωνάμε (οι χωρίς εμπόδιο πολύ μεγάλης αμαρτίας που μάς αποκόπτει από το σώμα της Εκκλησίας) όπως σαφέστατα φαίνεται στις ίδιες τις ευχές της Λειτουργίας: «…αξίωσέ μας με το δικό σου παντοδύναμο χέρι να μεταλάβουμε το άχραντο σώμα σου και το τίμιο αίμα σου, και μέσω ημών και όλος ο λαός». Γι’ αυτό, όπως είπαμε πηγαίνουμε στο Ναό, για να ενωθούμε με τον Χριστό και τούς αδελφούς μας. Αυτά είναι και το σωστό φρόνημα και η υγιής σχέση με την Ευχαριστία.
Το "σήμερα" δυστυχώς είναι οδυνηρό. Κοινωνεί ο παπάς και τα παιδάκια! Οι υπόλοιποι… Χριστιανοί κοιτάζουν από μακριά!
Άραγε τί θα πείτε στα παιδιά σας που τυχόν θα σάς ρωτήσουν:
- Εσύ μπαμπά-μαμά γιατί δεν κοινωνείς;
Ότι εσείς μεγαλώσατε; Ότι η μετάληψη αφορά μόνο τους μικρούς; Πιστεύετε στ’ αλήθεια ότι πείθετε με τέτοια… επιχειρήματα τα παιδιά; Εσείς πείθεστε;
Ας ξαναρχίσουμε μία σοβαρή σχέση με την Εκκλησία. Ας φύγουμε από τα… καθήκοντα και ας πάμε στη Ζωή που είναι ο Χριστός. Ας βάλουμε στόχο μια συνειδητή σχέση μαζί Του που αρχίζει με ειλικρινή αντιμετώπιση της πορείας και των πτώσεων κατ’ αυτήν (εξομολόγηση) και συνεχίζεται με την όσο γίνεται συχνότερη (γιατί όχι κάθε Κυριακή;) συμμετοχή μας στη Θεία Ευχαριστία. Όχι για να κάνουμε… ενέσεις αγιωσύνης με τη μετάληψη, αλλά να σχετισθούμε μ’ Αυτόν που θα μας οδηγήσει στον δρόμο του αγιασμού και της «ταύτισης» της καρδιάς μας με το δικό Του θέλημα και την δική Του καρδιά.
Σ’ όλη την Γραφή ο Χριστός αυτό και μόνο φωνάζει: Δος μου την καρδιά σου. Σε μάς μένει η απάντηση: Γεννηθήτω το θέλημά Σου. ΑΜΗΝ.
Με αγάπη και ευχές
ο Εφημέριος σας
π. Θεοδόσιος
(ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ)
Πηγή: http://tokandylaki.blogspot.gr/2012/12/blog-post_6815.html
6 σχόλια:
Ό,τι σας γράφω παρακάτω,δεν είναι δικαιολογία,αλλά ας πούμε ένα είδος "προσωπικής εξομολόγησης"...
Μήν ξεχνάμε λοιπόν ότι τα παιδάκια δέν έχουν τις δικές μας αμαρτίες στην πλάτη,δεν είναι τόσο εκτεθιμένα στους πειρασμούς όπως εμείς(ακόμα και αν ευθυνόμαστε εμείς που εκθέτουμε εαυτούς σε πειρασμούς),και φυσικά τα παιδάκια δέν έχουν ακόμα πνευματικούς οι οποίοι παραγγέλνουν να μην κοινωνάμε αν έχουμε πέσει σε αμαρτίες.
Αυτά,δεν είναι εύκολο να τα εξηγήσεις σε ένα παιδάκι,που το μυαλουδάκι του είναι αθώο ακόμα.
Αλλιώς μην μπορώντας ακόμα να τα εξηγήσει κινδυνεύει να γίνει όπως ακριβώς περιγράφεται πιο πάνω οτι καταντήσαμε εμείς οι μεγάλοι,και θα είναι κρίμα....
Επίσης μην ξεχνάμε οτι πολλοί απο τους κληρικούς έβαλαν το χεράκι τους(θού Κύριε !)ώστε να κόψουμε και να ράψουμε την πίστη στα μέτρα του ο καθένας!
προσωπικά πάντως,θα προτιμούσα κάποια πράγματα να είναι όπως τότε,και αυτό γιατί σήμερα επιβάλλονται τόσες άλλες κακές έξεις(συνήθειες),που μία ακόμα και μάλιστα καλή,καθόλου δεν θα μας χάλαγε στις τόσσες σάπιες που είτε αποχτήσαμε,είτε μας επέβαλλαν...
Τα σέβη μου.
υστερόγραφο,προς αποφυγή παρεξηγήσεων
δεν έχω κάτι με τους κληρικούς,προς Θεού,και εξηγούμαι:
τυγχάνει δυστυχώς,η πίστη μου να είναι τέτοια,που κάποιες φορές έχω ανάγκη να βλέπω τους ανθρώπους αυτούς ως υπόδειγμα πίστης και συμπεριφοράς.
Άν δεν σύρουν εκείνοι πρώτοι το χορό δηλαδή,ποιός πρέπει να το κάνει..?
εγώ που έμαθα να τους βλέπω σάν άγιους,και τους έχω σαν "υπόδειγμα" Χριστιανών αδελφών?
ακόμα και να το κάνω εγώ όμως,δεν έχει αξία.εκείνοι όμως...μακάρι να γνώριζαν πόσο κόσμο μπορούν να ξααναφέρουν στην εκκλησία με τη συμπεριφορά τους και μόνο.
καλημέρα από τα όμορφα Φάρσαλα.Απαντώ στον Ανώνυμο ότι οι ιερείς είναι κι αυτοί άνθρωποι με πάθη και αδυναμίες.Αυτό που πρέπει όλοι να κάνουμε είναι να λέμε και φυσικά να εφαρμόζουμε την ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου "Κύριε και δέσποτα της ζωής μου...δώρησε του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου."
...ότι να 'ναι αγαπητέ Γιώργο.
ξαναδιάβασε το παραπάνω κείμενο,και μείνε στην ουσία αν δεν μπορείς να το κατανοήσεις.
Νομιζω οτι απαντω επι της ουσιας. Ορισμενοι χριστιανοι προκειμενου να "καλυψουν" την αδυναμη σχεση που εχουν με τον Χριστο , ριχνουν το φταιξιμο σε αλλους , χωρις να αναλαμβανουν οι ιδιοι τις ευθυνες τους. Φταιει ο σημαντικος / ασημαντος Χ-Ψ και αναπαυονται στην χλιαρη σχεση που εχουν με τα μυστηρια της εκκλησιας.Ο Χριστος ομως κτυπα την πορτα της δικης μας ψυχης και ζητα να ρου ανοιξουμε.Η σχεση μας Μαζι Του ειναι καθαρα προσωπικη και ειναι στο χερι μας να την αναβαθμιζουμε.
Βρίσκω τις "απαντήσεις σου επι της ουσίας",ορθότατες και απόλυτα ευθύγραμισμένες με την ορθόδοξη πίστη(αν και είμαι πολύ "μικρός" για να σε κρίνω ή να στυλιτεύσω τη στάση σου).
απλά,σου διέφυγε το "υστερόγραφο",στο οποίο προτείνω(ή μήπως παροτρύνω..?),για κάποια πράγματα,όσους μπορούν να κάνουν κάτι περισσότερο απο εμένα που δεν ανήκω στον κλήρο.
Σαφώς αν είχα κάτι με τους πατέρες(αν τους αποστρεφόμουν για παράδειγμα),δεν θα έμπαινα να γράψω κάτι εδώ μέσα(βασικά δεν ασχολούμαι με οτι δεν με ενδιαφέρει ή το θεωρώ "ξεπερασμένο").
Προσωπικά,δεν είμαι άξιος να κρίνω ούτε τον εαυτό μου(νομίζω κανείς δεν είναι,ακόμα κι αυτοί που δείχνουν να έχουν τον έλεγχο της ζωής τους στα χέρια τους...οι "δυνατοί"),απλά δεν το έχουν κατανοήσει ακόμα,ο Θεός να τους ελεεί και εκείνους...
Δημοσίευση σχολίου