του Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς [1]
Αδελφοί μου, αμαρτήσαμε και στη συνέχεια εξαγνιστήκαμε. Προσβάλαμε τον Παντοδύναμο Θεό μας, και γι’ αυτό τιμωρηθήκαμε. Σπιλώσαμε τις ψυχές μας και ξεπλύναμε την κάθε αμαρτία μας, με το αίμα και τα δάκρυά μας. Ποδοπατήσαμε το καθετί, που ήταν ιερό για τους πατέρες μας, και γι’ αυτό στη συνέχεια ποδοπατηθήκαμε εμείς οι ίδιοι.
Η καταστροφή μας ήταν αναμενόμενη αφού τα σχολεία μας ήταν χωρίς πίστη στο Θεό, οι πολιτικοί μας δεν ήταν έντιμοι, ο στρατός μας δεν είχε πατριωτισμό και οι κυβερνήτες μας δεν είχαν την ευλογία του Θεού. Έτσι καταστράφηκαν τα σχολεία, ο στρατός και όλο το κράτος μας.
Είκοσι χρόνια [τα χρόνια μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων] δεν σεβόμασταν τις παραδόσεις μας, και τώρα οι αλλοεθνείς μάς στέρησαν το φως με το σκοτάδι τους.
Είκοσι χρόνια χλευάζαμε τους προγόνους μας, που με την ευσέβειά τους κατέκτησαν τη βασιλεία των Ουρανών. Με το μέτρο όμως που κρίναμε τον Θεό και τους προγόνους μας, με το ίδιο μέτρο και εμείς κριθήκαμε.
[...] Ας μην αμαρτάνουμε, για να μην υποφέρουμε πάλι. Ας μην ποδοπατούμε τα όσια των προγόνων μας, για να μην ποδοπατηθούμε οι ίδιοι. Ας χτίσουμε σχολεία με πίστη, ας αποκτήσουμε κυβερνήτες τίμιους, ας αποκτήσουμε στρατό με πατριωτισμό και κράτος που να έχει την ευλογία του Θεού. Ας προσπαθήσει ο καθένας μας να κατακτήσει τη βασιλεία των Ουρανών. Έτσι μόνο θα επιβιώσει το κράτος μας πάνω στη γη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αν είμαστε δίκαιοι, ο ουρανός θα προσέχει το κράτος μας. Έτσι θα αντέξετε τις σκοτεινές δυνάμεις του Άδη, που κτύπησαν το κράτος μας και σαν εφιάλτης μάς ταλάνισαν και θα μας ταλανίζουν για πολλά χρόνια.
[...] Το δίκαιο λοιπόν είναι να προσφέρουμε ειλικρινή και εκ βαθέων ευχαριστία. Να ευχαριστούμε τον Θεό για την καταστροφή του κράτους μας, αλλά και για τη σωτηρία μας από την καταστροφή. Για την σκλαβιά, όπως και για την ελευθερία. Για τη φρίκη την οποία ζήσαμε, και για τη χαρά που ζούμε. Για τις απώλειες που είχαμε, αλλά και για τα κέρδη. Για εκείνο το αιματηρό σκοτάδι, όπως και γι’ αυτό το φωτεινό, καθαρό, χωρίς σύννεφα πρωινό της καινούργιας μέρας.
Καταστράφηκε το κράτος μας; Να λέμε: Δόξα Σοι, Κύριε. Σε ευχαριστώ Θεέ μου! Πήραμε πάλι πίσω το κράτος μας; Να λέμε πάλι: Δόξα Σοι, Κύριε. Σε ευχαριστώ Θεέ μου: επειδή αν δεν καταστρεφόταν ένα τέτοιο κράτος και συνέχιζε να υπάρχει για άλλα είκοσι χρόνια, θα χανόταν και ο ίδιος ο λαός μας, και τότε αυτό θα ήταν η πραγματική καταστροφή.
Καταστροφή του κράτους ή καταστροφή του λαού; Ο Θεός χάλασε αυτό που άξιζε λιγότερο. Χάθηκε το κράτος, έμεινε όμως ο λαός. Γιατί όσο υπάρχει ο νοικοκύρης θα υπάρχει και το σπίτι. Αν χαθεί ο νοικοκύρης, ποιος θα ξαναχτίσει το χαλασμένο σπίτι;
Νά το δικό μας κράτος: νάτη πάλι η χρυσή μας ελευθερία! Να λέμε: Δόξα σε σένα Κύριε, για το δώρο σου, για την προσευχή σου, για την ανείπωτη φιλανθρωπία σου. Επιτρέψτε μου να σας βροντοφωνάξω από αυτό το φρικτό και ιερό μέρος: Αν πάλι θα ‘μαστε άθλιοι, μακριά από τον Θεό, όπως ήμασταν, θα μας τιμωρήσει πάλι ο Θεός. Το κράτος μας και ο λαός μας θα χαθούν για πάντα. Θα γίνουμε ο περίγελως του κόσμου, το παράδειγμα προς αποφυγήν για τους άλλους.
[1]
Απόσπασμα από το βιβλίο, Μέσα από το παράθυρο της φυλακής, εκδ. Ορθόδοξος κυψέλη 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου