Η σημειολογία μίας αφίσας, η ηθική μίας διαφήμισης και η πολιτική παράνοια

Ήδη εδώ και αρκετές ώρες έχουν κατακλύσει τους κεντρικούς δρόμους, τις στάσεις των λεωφορείων και τις κολώνες οι αφίσες ενός από τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων να δηλώσω πως δεν υποστηρίζω ούτε το  άλλο πρώην μεγάλο κόμμα. Όμως η αφίσα αυτή θαρρώ προς προκαλεί τη λογική μου αλλά και την εθνική μου συνείδηση.

Δεν δείχνει τίποτα περισσότερο παρά ένα «μέρος» του εθνικού μας συμβόλου: της τιμημένης γαλανόλευκης! Η σημαία της Πατρίδα μας είναι η ίδια μας η Πατρίδα: γαλανόλευκα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας της Ελλάδας μας, οι εννέα ρίγες του απελευθερωτικού μας αγώνα (μία για κάθε συλλαβή του «Ελευθερία ή Θάνατος) και ο Σταυρός που συμβολίζει το πόσο ζυμωμένη είναι η γη της χώρας μας με την Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη (σε πείσμα πολλών προοδευτικών και όχι μόνο).

Πώς να δεχτώ λοιπόν το βάναυσο τραυματισμό αυτού του συμβόλου; Ποιος μπορεί να με πείσει για εικαστική παρέμβαση και καλλιτεχνική απεικόνιση μέσω της σύγχρονης σχεδιαστικής τεχνολογίας; Την αφίσα σίγουρα την έχετε δει όλοι: δείχνει την Ελληνική σημαία μισή και μάλιστα την άνω κεραία του Σταυρού να λείπει, παραποιώντας και το θρησκευτικό σύμβολο αλλά και το εθνικό σύμβολο. Από όλα όσα θα μπορούσαν να περιορίσουν δήθεν καλλιτεχνικά ή ακόμα και ακολουθώντας τη σύγχρονη μινιμαλιστική θεωρία του less is more, το Σταυρό στη σημαία βρήκαν να περιορίσουν; Και αμέσως στη λογική έρχονται ερωτήσεις (προφανώς ρητορικές):

Μήπως δεν είναι τυχαία η παράλειψη του Σταυρού; Μήπως γίνεται για να μην «προκαλεί» τις άλλες μειονότητες (θρησκευτικές, φυλετικές, κοινωνικές, κ.α.) που θεωρούν ότι τους μειώνει η παρουσία του Σταυρού; Μήπως εμμέσως πλην σαφώς μας προετοιμάζουν για την αλλαγή ακόμα και αυτού του Εθνικού μας Συμβόλου, για το οποίο οι προγονοί μας έχυσαν το ηρωικό τους αίμα; Για αυτή και με αυτή τη σημαία δεν όρμισε στο κενό ο εύζωνος που την φυλούσε στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως όταν οι Γερμανοί Ναζί κατακτητές ολοκλήρωναν την κατοχή της Αθήνας το 1941; Αυτή τη σημαία δεν ορκιστήκαμε να την φυλάμε όλοι μας;

Να που σήμερα, το 2012, ένα κόμμα που πολύ θα ήθελε να γίνει κυβέρνηση, αποφασίζει να την παραποιήσει ελαφρά…  ή μήπως ελαφρά τη καρδία; Δεν νομίζω πως είναι καθόλου τυχαία όλα όσα συμβαίνουν. Στο κόμμα αυτό δεν ανήκε η βουλευτής  που ως Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, όταν υποδεχόταν τον νέο (τον σημερινό ) Πρόεδρο της Δημοκρατίας μιλούσα για τις προκλήσεις των επόμενων χρόνων όπου ίσως να αναγκαζόμασταν να χάσουμε ένα μέρος από την εθνική μας ανεξαρτησία και να δούμε να περιορίζονται αισθητά οι ατομικές μας ελευθερίες; Το ίδιο κόμμα δεν μεταλλάχθηκε μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια και από αδυσώπητος κριτής του πρώτου Μνημονίου (που αρνήθηκε να ψηφίσει) έφτασε να ψηφίζει και να υποστηρίζει το δεύτερο και χειρότερο Μνημόνιο;  Μήπως ο Σταυρός στη σημαία μας ενοχλεί κάποιους από τους ξένους δανειστές μας; Αναρωτιέμαι απλά…

Κι όμως στο κόμμα αυτό ηγείται ένας πολιτικός που κάποτε έριξε την κυβέρνηση στην οποία ήταν εξέχων μέλλος για ένα καθαρά εθνικό θέμα: την ονομασία των Σκοπίων. Τότε ήταν καλή η Πατρίδα μας, δίκαια τα αιτήματά μας, εθνικό σύμβολο ολόκληρη η Σημαία μας; Σήμερα γιατί είναι μισή στις αφίσες; Γιατί μας κάνουν μισή την εθνική μας λεβεντιά και  αξιοπρέπεια; Μήπως η σημειολογία της συγκεκριμένης αφίσας λέει πολύ περισσότερα από αυτά που εκ πρώτης όψεως δείχνονται και υπονοεί περισσότερα από όσα εννοεί;

Αλλά και πάλι η σημαία δεν ήταν το θέμα και σε ένα από τα δύο πρόσφατα διαφημιστικά τηλεοπτικά σποτ του ίδιου κόμματος; Έχει ηθική άραγε ο εθνικός συλλογικός τρόμος που προβάλλεται σε ένα φοβισμένο και εξαιρετικά μπερδεμένο κοινό, του οποίου την ψήφο σε έξι μέρες διεκδικούν;  Βλέποντας την Ελληνική Σημαία να στέκεται στον ιστό της ανάμεσα στις άλλες σημαίες των χωρών μελλών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, νιώθεις τρόμο όταν ξαφνικά αρχίζει να υποστέλλεται … Πρέπει να τρομάξουν όλοι για να στηρίξουν το συγκεκριμένο κόμμα που δεν θα επιτρέψει την υποστολή! Να υποστηρίξουν όλοι εκλογικά αυτό το κόμμα για να μη ζήσουν τα παιδιά μας μία άλλη στιγμή στο μέλλον, όπως περιγράφεται στο άλλο διαφημιστικό σποτ: ένας δάσκαλος σε μία ελληνική τάξη του μέλλοντος (αλήθεια που είναι οι διαδραστικοί πίνακες για τους οποίους τόσο αγωνίστηκε η πρώην υπουργός της δια βίου μάθησης και της -χωρίς τον προσδιορισμό εθνικής- Παιδείας;) μιλάει στα παιδιά για το ευρώ και τους γράφει ποιες χώρες συμμετέχουν στο ευρώ. Όταν όμως αναρωτιούνται οι μαθητές γιατί η Ελλάδα δεν έχει αυτό το νόμισμα, ο δάσκαλο δεν έχει απάντηση. Πάλι πανικός στο κοινό. Πάλι τρόμος και πάλι ο αναμενόμενος Μεσσίας  της πολιτικής λέει πως έχει την λύση. Δεν θα αφήσει ποτέ κάτι τέτοιο να συμβεί…

Εξοργιστικές διαφημίσεις για την λογική μου, που δεν μου επιτρέπει να συμπεριφέρομαι ως μάζα εν μέσω πανικού. Όμως δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πως η διαφημιστική ομάδα που δούλεψε, συνέλαβε την ιδέα και υλοποίησε τα δύο προαναφερθέντα τηλεοπτικά σποτ, ξεπέρασε τον εαυτό της. Τα σποτ αυτά θα διδάσκονται στο μέλλον στις σχολές επικοινωνίας, όπως κάποτε διδαχθήκαμε τα σποτ των αμερικανικών προεδρικών εκλογών, ως εξαιρετικά παραδείγματα πολιτικής προπαγάνδας  με άμεσα αποτελέσματα.

Όμως ας σοβαρευτούμε! Οι ώρες είναι κρίσιμες και η εκλογική αναμέτρηση που έρχεται σε λίγες μέρες θα κρίνει την Ελλάδα μας και την μελλοντική της πορεία. Η αφίσα δείχνει ένα απευκταίο μέλλον. Τα σποτ από μόνα τους απεύχονται αυτό που όλοι στην Ευρώπη, την Αμερική και τους μεγάλους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς ξέρουν πως δεν πρόκειται να συμβεί, αφού η έξοδος έστω και μίας χώρας από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα θα έχει ως αποτέλεσμα την κατάρρευση ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Στην Ελλάδα μας, απλώς τα κόμματα χρησιμοποιούν ως απειλή την έξοδο της χώρας από το ευρώ με τη λογική του «μπαμπούλα». Πως παλαιότερα τρόμαζαν τα παιδιά να φάνε το φαγητό τους, να είναι καλά παιδιά, να μην κάνουν αταξίες… «γιατί θα ερχόταν ο μπαμπούλας», έτσι και σήμερα τρομάζουν το εκλογικό σώμα πως αν δεν ψηφίσουν το κόμμα τους, τότε θα βγει η Ελλάδα από το ευρώ και αλλοίμονό μας… Η ηθική λοιπόν στη διαφήμιση (κατά τον πάγιο κανόνα της που είναι η πώληση-προώθηση του διαφημιζόμενου αγαθού με σκοπό την αύξηση του κέρδους του δημιουργού ή διαχειριστή του αγαθού) και στα συγκεκριμένα σποτ ακολουθεί την πεπατημένη. Κανένας ηθικός φραγμός, χρήση έντονων συναισθημάτων και απώτερος σκοπός το κέρδος ( η ψήφος του καθένα, στη συγκεκριμένη περίπτωση).

Εδώ λοιπόν έρχεται η παράνοια της πολιτικής. Ζούμε σε καιρό παρανοϊκό ή μήπως έχουν παρανοήσει πλήρως όσοι διεκδικούν την ψήφο μας; Πολύ φοβάμαι πως τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει. Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω την λογική του αρχηγού του συγκεκριμένου κόμματος, που θα οδηγήσει από μόνη της σε ότι ο κοινός νους ορίζει ως παράνοια. Μόνο που στην πολιτική λέγεται ευελιξία για χάρη του εθνικού συμφέροντος! Η λογική του αρχηγού λοιπόν ήταν: αφού έφυγε από την κυβέρνηση στην οποία ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος, δημιούργησε το δικό του πολιτικό κόμμα, διατήρησε την πολιτική του παρουσία στο εθνικό και το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, επέστρεψε λίγα χρόνια αργότερα στο ίδιο κόμμα από το οποίο είχε ο ίδιος πανηγυρικά αποχωρήσει αφού δεν τον εξέφραζε τότε, ξαναπήρε υψηλή θέση στην κυβέρνηση και στη συνέχεια εξελέγη και αρχηγός της ίδια πολιτικής παράταξης.

Αν αυτή η πορεία δείχνει λογική και συνετή διαδρομή, ας το κρίνει ο καθένας μόνος του! Στη συνέχεια όταν ο πλέον επικίνδυνος για τη χώρα πολιτικός εξαργυρώνει το επώνυμό του και γίνεται πρωθυπουργός, η χώρα μας δέσμια οδηγείται στην υπογραφή και ψήφιση από την Βουλή των Ελλήνων μίας πολυσέλιδης Δανειακής Σύμβασης που ελέγχει και αποδομεί τη χώρα μας. Τότε ο αρχηγός με σφοδρότητα αντιτίθεται και  καταγγέλλει το Μνημόνιο. Όταν μία βουλευτής από το ίδιο του το κόμμα αποφασίζει να ψηφίσει το Μνημόνιο, ο ίδιος την διαγράφει από το κόμμα και εκείνη λόγο καιρό αργότερα ιδρύει ένα νέο πολιτικό φορέα για να μπορέσει να προτείνει λύση και να δώσει μία νέα ώθηση στην Ελλάδα, αφού τα ήδη υπάρχοντα κόμματα δεν είναι σε θέση (κατά την ίδια) να σώσουν τη χώρα. Πολεμάει τον αρχηγό (περί ου ο λόγος) με μανία, όπως κάνει και ένας άλλος αρχηγός μικρότερου κόμματος (που όλως περιέργως ήταν κάποτε στο ίδιο κόμμα με τον μεγάλο αρχηγό) ο οποίος για να σώσει την Ελλάδα είχε αποφασίσει να ψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο. Οι βουλευτές του μικρότερου κόμματος, όπως και η αρχηγός του νέου, κατηγορούσαν ως ανεπαρκή, επικίνδυνο και ανίκανο να δώσει ουσιαστική λύση στα προβλήματα του τόπου, το αρχηγό της μεγαλύτερης παράταξης… Κι αν ως εδώ η πολιτική δεν είναι πλήρως παρανοϊκή, ήρθε η συγκυβέρνηση των τριών για να γίνει στη συνέχεια των δύο.

Η παράνοια αρχίζει: ο αρχηγός που πολεμούσε το πρώτο Μνημόνιο, υπερψηφίζει το δεύτερο και χειρότερο. Ο μικρός αρχηγός που συμμετείχε στη συγκυβέρνηση, ξαφνικά αποσύρεται και ενώ επρόκειτο να ψηφίσει τη νέα σύμβαση, τελικά την καταψηφίζει. ΟΙ βουλευτές του, που μέχρι και μία μέρα πριν κατηγορούσαν το μεγάλο αρχηγό, τώρα προσχωρούν στο κόμμα του, ξεχνώντας όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και το ίδιο ακριβώς έκανε και η άλλη φιλόδοξη αρχηγός.

Όλοι αυτοί μαζί θέλουν τώρα να βγουν πρώτο κόμμα για να πάρουν το δώρο των επιπλέον 50 εδρών που χαρίζει ο νόμος στο πρώτο κόμμα. Και κάνουν αγώνα για να το πετύχουν. Αυτή είναι η πολιτική παράνοια της Ελλάδας… Αυτοί που δεν ξέρουν ακριβώς σε ποια ιδέα πιστεύουν να θέλουν να πάρουν την ψήφο μας για να μας σώσουν… Μη γένοιτο.

Αφορμή για το πιο πάνω σχόλιο στάθηκε η απαράδεκτη αφίσα με τον μισό Σταυρό στην Ελληνική Σημαία. Αλλά για να είμαι δίκαιος θα κάνω δύο ακόμα σχόλια για τα άλλα κόμματα, των οποίων τις αφίσες δεν σχολιάζω. Ξεκινώντας από το κόμμα που διακυβέρνησε δύο  χρόνια και που βρέθηκε στην τρίτη θέση, πληρώνει την καταστροφική πολιτική του. Επιλογές προσώπων, πολιτικών, συνεργασιών, δανειακών συμβάσεων αλλά και προσωπικών ιδεών και φιλοδοξιών διέλυσαν στην κυριολεξία την Ελλάδα. Φάνηκε πως ο λαός το κατάλαβε καλά αυτό και δεν θα θελήσει να ξαναδοκιμάσει την λανθασμένη πολιτική τους . Όσο για τα κόμματα της αριστεράς με τους δύο αρχηγούς που ηλικιακά απέχουν μερικές δεκαετίες ο ένας από τον άλλο, οι ιδέες που εκφράζουν είναι επικίνδυνες για τη χώρα μας. Η Ελλάδα μας είναι περήφανη και ανεξάρτητη και συνδεδεμένη με την ιστορία της, τις παραδόσεις της, την Πίστη της! Δεν είναι ένας ομοσπονδιακός χώρος κάθε φυλής, λαού, ομάδας, κοινωνικών και φιλοσοφικών ρευμάτων χωρίς ιστορικές ρίζες.

Στο ερώτημα που όλοι κάνουν «τι θα ψηφίσουμε», προσωπικά προτείνω αυτή την εβδομάδα να κάνουμε την προσευχή μας. Να ζητήσουμε βοήθεια από το Θεό. Κανένα από τα κόμματα που σχολίασα δεν είναι κόμμα που υποστηρίζει την Ελληνορθόδοξη Πίστη μας. Δεν αναφέρει το παραμικρό στα προγράμματά του. Απλά χρησιμοποιούν την πίστη μας και την Εκκλησία μας για να συγκεντρώσουν ψήφους. Όπως και κανένας από τους σοβαρούς πνευματικούς πατέρες δεν έχει προτείνει να στηριχτεί κάποιος από τους αρχηγούς που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Είναι μία είδηση που κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα για να μεταφέρει σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ψήφους ανθρώπων που πιστεύουν στο Θεό μας και ζουν μυστηριακή ζωή στην Εκκλησία μας. Θα ευχόμουν να έβλεπα το κόμμα που κακοποίηση την Σημαία μας να ζητούσε συγγνώμη για την άστοχη διαφημιστική του κίνηση.

Εύχομαι ο Θεός μας να μας λυπηθεί και να φωτίσει το Λαό μας να καταλάβει το πολιτικό παιχνίδι που παίζουν στην πλάτη μας.

Ας μας σώσει ο Θεός μας από τις επιλογές μας. Αμήν.

Υ.Γ.: Με πόνο καρδιάς είναι γραμμένες οι παραπάνω σειρές, όχι με διάθεση κριτικής προσώπων, αλλά κριτικής ιδεών και επιλογών. Ως τέτοιο κείμενο και με την ανάλογη διάθεση ελπίζω να το διαβάσετε και εσείς.