Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι σύν-οδος.

π. Σάββα Αγιορείτου

Πάνω στό Ἅγιο Δισκάριο εἴμαστε  συγκεντρωμένοι ὅλοι. Πάνω στό Ἅγιο Δισκάριο στήν Ἁγία Πρόθεση βγαίνουν μερίδες γιά ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας.  Στό κέντρο βρίσκεται ὁ Ἀμνός, τό Ἀρνίον, ὁ Χριστός. Δεξιά Του ἡ μερίδα τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί  ἀριστερά οἱ μερίδες τῶν ἀγγέλων καί πάντων τῶν ἁγίων. Κάτω ἀπό τόν Κύριο οἱ μερίδες ὅλων μας, ζώντων καί κεκοιμη­μέ­νων.

Αὐτή ἡ «σύναξη-σύνοδος τῶν πάντων ἐπί τό αὐτό» εἶναι ὁ μεγάλος καρπός τῆς Θείας Λειτουργίας: «Στόν Οὐρανό οἱ στρατιές τῶν ἀγγέλων δοξολογοῦν· κάτω, στίς ἐκκλησίες οἱ ἄνθρωποι χοροστατοῦν καί μιμοῦνται τήν ἴδια μέ ἐκείνους (τούς ἀγγέλους) δοξολογία. Ἄνω τά Σεραφείμ ἀναβοοῦν τόν τρισάγιο ὕμνο· κάτω τόν ἴδιο ὕμνο ἀναπέμπει τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Οὐράνιος Πατέρας  μᾶς συναρμόζει ὅλους ἐμᾶς, τά παιδιά του σέ μιά οὐράνια καί ἐπίγεια συνάθροιση καί ὅλοι μαζί ἔχουμε μιά ουράνια καί μιά ἐπίγεια ἁρμονική μελωδία καί δοξολογία.

Ὅλοι μέ μία φωνή Τόν δοξολογοῦμε. Γι’ αὐτό δέν ἔχει θέση στήν Ἐκκλησία μας ἡ πολυφωνική μουσική, διότι ἡ πολυφωνία δέν ἐκφράζει τήν πλήρη ἕνωση-ταύτιση.

Ἡ Θεία λειτουργία εἶναι σύν-οδος γνωμῶν, θελημάτων, πίστεων, συναισθημάτων τῶν πιστῶν καί ταύτιση μέ τά τοῦ Χριστοῦ.

 Ἡ λειτουργική σύν-οδος δέν εἶναι μόνον τοπική, σ’ ἕναν ὁρισμένο τόπο καί χρόνο, ἀλλά καί σύν-οδος γνωμῶν, θελημάτων, διαθέσεων, ἐπιθυμιῶν, καρδιακῶν σκιρτημάτων. Μόνον ὅταν συμβαίνει αὐτό γινόμαστε ΕΝΑ. Μόνον ὅταν ἔχουμε τό ἴδιο θέλημα πού  εἶναι καί τό ζητούμενο τότε γινόμαστε ἀληθινά ἕνα. Ὁ ἀληθινά ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι αὐτός πού πάει στήν Ἐκκλησία, ἀλλά αὐτός πού ἔχει ἀρνηθεῖ τό δικό του θέλημά καί ἔχει ταυτίσει τό θέλημά του μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Τότε γίνεται κάποιος ἕνα μέ  τούς ἄλλους, ἕνα μέ τόν Χριστό, ἕνα μέ τήν Ἐκκλησία. Αὐτό ἀκριβῶς μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός Μας ὅταν εἶπε :« ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθήσει πρέπει νά ἀρνηθεῖ τόν ἑαυτό του», δηλ. πρέπει νά ἀρνηθεῖ τό θέλημα του καί νά οἰκειωθεῖ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Χωρίς αὐτή τήν προεργασία δέν μπορεῖ κανείς νά γίνει μαθητής, νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό καί νά ἑνωθεῖ μαζί Του.. «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί  ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ…»  Ἐδῶ ὁ Κύριος (μέ τό νά ὁμιλεῖ γιά σταυρό  καί γιά ἄρση τοῦ σταυροῦ μας) σαφῶς ὑπονοεῖ τό μαρτυρικό φρόνημα πού πρέπει νά διαθέτει ὁ χριστιανός.

Ποιά λοιπόν εἶναι ἡ δική μας ὁμολογία μέσα στήν καθημερινότητά μας καί πόσο καλλιεργοῦμε τό μαρτυρικό φρόνημα;

Μήπως, γιά παράδειγμα, ἀπό ντροπή καί φόβο ἀποφεύγουμε τήν προσευχή στό ἑστιατόριο πρίν ἀπό τό γεῦμα;  Μήπως ἀπό ντροπή καί φόβο ἀποφεύγουμε νά κάνουμε τό σχῆμα τοῦ σταυροῦ ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία ὅταν περνοῦμε;  Εἴμαστε λοιπόν ὄντως μέσα στήν Ἐκκλησία; Τότε γιατί τά παιδιά μας χάσανε τόν δρόμο ;

Μήπως γιατί ἐμεῖς οἱ γονεῖς τόν εἴχαμε ἤδη χάσει προηγουμένως;  Καί μήπως τόν χάσαμε διότι δέν θελήσαμε νά ἐγκαταλείψουμε πλήρως  τίς κοσμικές ἐκδηλώσεις, τίς κοσμικές παρέες, ὅταν μετανοήσαμε, μέ τόν φόβο τοῦ κοινωνικοῦ μας ἀποκλεισμοῦ;

Πράγματι χωρίς ἴχνος μαρτυρικοῦ φρονήματος δέν κάναμε καλή ἀρχή στήν πνευματική μας πορεία. Δέν θελήσαμε νά κάνουμε ὅλες ἐκείνες τίς ἀπαραίτητες θυσίες πού ἀπαιτοῦνται γιά νά μπορέσουμε νά τηρήσουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό ὀδυνηρό ἀποτέλεσμα ἦταν ἀπογοητευτικό γιά τά παιδιά μας. Εἶδαν μόνο τύπους καί ὑποκρισία σ’ ἐμᾶς.

Τό καυτό ἐρώτημα πού ἐγείρεται ἄμεσα γιά μᾶς εἶναι τό ἑξῆς: Ἄν συνεχίζουμε νά ὑποκύπτουμε σ’ αὐτές τίς μικρές κοσμικές-δαιμονικές προκλήσεις τότε πῶς θά μπορέσουμε νά μήν προδώσουμε τόν Χριστό  ὅταν μᾶς ζητηθεῖ νά πάρουμε τό χάραγμα γιά νά μήν χάσουμε τή ζωή μας;

Ὁ Κύριος εἶναι τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή και τό τέλος τό θεμέλιο ἀπό τό ὁποῖο ξεκινᾶνε ὅλα καί ὁἑνοποιός, Αὐτός πού μᾶς ἑνώνει.

Μόνον τότε, συνοδεύουμε, συνοδοιποροῦμε, ἑνωνόμαστε μαζί μέ τον Χριστό ἀλλά καί μέ ὅλους, ὅσους εἶναι ἑνωμένοι μαζί Του, ὅταν ἐνεργοῦμε μέ θεμέλιο, αἰτία, ἀφορμή ἀλλά καί τέλος-σκοπό τόν Κύριο. Ἡ πιό «καλή» πράξη μας, ὅταν δέν γίνεται ἐξ’ αἰτίας τοῦ Χριστοῦ καί μέ σκοπό τόν Χριστό, εἶναι ἁμαρτία.

Ἄς προσπαθοῦμε λοιπόν συνεχῶς νά ἔχουμε τήν ἀληθινή ἐν Χριστῷ ἀγάπη, πού μᾶς κάνει συνεπεῖς συν-οδίτες καί λατρευτές τοῦ Κυρίου. Ἄς προσπαθήσουμε μέ ὅλη μας τήν προθυμία «νά συνδεθοῦμε σέ μία ἀγάπη… προσφέροντας ἔργα ἀγάπης ὁ ἕνας στόν ἄλλο. Ὅσο μποροῦμε,  ἄς ἀναζητήσουμε τήν ἑνότητα, ἐπιζητώντας τήν ἀγαθή μονάδα, τόν Θεό.

Ἀπαραίτητος ὁ προσωπικός πνευματικός ἀγώνας γιά νά γίνουμε σύν-οδοι. Ὁ πιστός ὀφείλει νά νεκρωθεῖ ὡς πρός τόν κόσμο, τά πάθη καί τόν παλαιό ἄνθρωπο. Πρέπει νά εἶναι συσταυρωμένος μέ τόν Χριστό. Τότε δέν φοβᾶται τόν θάνατο. Ὁ βασικός  ἀνασταλτικός παράγοντας στήν πνευματική ζωή εἶναι ὁ φόβος τοῦ θανάτου. Φοβόμαστε μήν πεθάνουμε  καί τοῦτο διότι  δέν ἔχουμε αὐτή τήν ζωντανή πίστη στήν ἀθανασία.

Να εἶσαι ἀποφασισμένος νά πεθάνεις. Αὐτό λέει ὁ Χριστός. Ὅταν λέει «νά ἄρεις τόν σταυρό», ἐννοεῖ, νά εἶσαι ἕτοιμος νά πεθάνεις.

Ἡ Θεία  Λειτουργία εἶναι Σύνοδος θεραπευτική. «Ἄν, αὐτός πού πορνεύει καί ὁ ἀλαζόνας καθώς καί αὐτός πού ἔχει ὁποιοδήποτε ἐλάττωμα, συνεχῶς εἰσέρχονται στήν Ἐκκλησία, σύντομα θά ξεπεράσουν τά πάθη τους καί θά  ἐπανέλθουν στήν κατάσταση τῆς πνευματικῆς ὑγείας, ἀφοῦ συνεχῶς θά ἀπολαμβάνουν τήν (σωτήρια) διδασκαλία.

Ὁ πιστός πού μένει μακρυά ἀπό τόν Κυριακάτικο ἐκκλησιασμό[1] αὐτοκαταδικάζεται σέ ὑπαρξιακή μοναξιά, λιμοκτονεῖ πνευματικά.

Ἄς μήν μᾶς ἀπογοητεύει τό πλῆθος τῶν ἀσθενειῶν μας, τά πάθη μας καί οἱ ἁμαρτίες μας γιατί ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μόνος Μεγάλος Θεραπευτής τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων.  Ἄς μήν ξεχωριζόμαστε ἀπό τήν Ἐκκλησία πού εἶναι τό Σῶμα Του. «Ἐκεῖνος βέβαια, πού ξεχώρισε τόν ἑαυτό του ἀπό τήν σύνοδο αὐτή καί τόν στέρησε ἀπό τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων, καί ἐγκατέλειψε το ἰατρεῖο, ἀκόμη καί ἄν νομίζει ὅτι εἶναι ὑγιής, σύντομα θά ἀσθενήσει πνευματικά»[2].

Αὐτός λοιπόν εἶναι ὁ κύριος σκοπός τῆς Ἐκκλησίας  ὅπως καί τῆς ἐνορίας:  ἡ θεραπεία τῶν ψυχῶν. Ἀποστολή καί ρόλος-σκοπός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό νά ὁδηγήσει τούς ἀνθρώπους στήν πνευματική ὑγεία.

Τά θεραπευτικά μέσα εἶναι: ἡ  τήρηση τῶν ἐντολῶν, ἡ νήψη, ὁ ἀγώνας κατά τῶν παθῶν γιά τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς, ἡ νοερά προσευχή, ἡ γνήσια μετάνοια.

Τό εὐλογημένο ἀποτέλεσμα;

-Ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἕνωσή του μέ τόν Θεό.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!