Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κυρός Αντώνιος (Κόμπος) γεννήθηκε το 1920 στο Άργος Αργολίδος. Είναι απόφοιτος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αθηνών και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κάτοχος μεγάλης θεολογικής παιδείας, συμπλήρωσε τις σπουδές του στα Πανεπιστήμια Οξφόρδης και Παρισίων. Διετέλεσε καθηγητής και Διευθυντής Ιερατικών Σχολών. Κατά τα έτη 1971-74 υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας στην Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Διάκονος εχειροτονήθη στις 3.12.67, πρεσβύτερος στις 4.12.67. Τη 23η Μαΐου 1974 εξελέγη Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης.Εξέδωσε αξιόλογα επιστημονικά έργα. Δημοσίευσε βιβλιοκρισίες και άρθρα εποικοδομητικά σε διάφορα περιοδικά. Εκοιμήθη εν Κυρίω τη 17/12/2005.
Ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" διαβάζουμε τὰ ἐξῆς σχετικά:
«ΣΙΤΑΝΙΟΥ KAI ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ
Ο «ασκητής της πόλης» που δεν ακολουθεί την... τεχνολογία
Τον χαρακτηρίζουν «ασκητή της πόλης». Μαγειρεύει μόνος του, καθαρίζει ο ίδιος το μητροπολιτικό σπίτι, δεν χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο, ενώ σπάνια μιλά και στο σταθερό. Επισκέπτεται την Αθήνα για να συμμετάσχει στις Συνόδους χρησιμοποιώντας... το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, κάνει περιοδείες στα «κουτσοχώρια» με τα πόδια και έχει ξεχάσει πώς είναι τα πλούσια αρχιερατικά άμφια. «Εγώ είμαι ένας καλόγερος», επιμένει ο ίδιος.
Ο 84χρονος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος ξεχωρίζει για τη λιτή και ταπεινή ζωή που κάνει. Μητροπολίτης από τις «Νέες Χώρες», τρέφει θαυμασμό για τον Οικουμενικό Πατριάρχη, «είναι άγιος άνθρωπος», λέει.
«Τι να το κάνει ένας καλόγερος το κινητό, αφήστε που βλάπτει κιόλας», απαντά με χαμόγελο στην παρατήρηση των «ΝΕΩΝ», ότι δεν ακολουθεί την τεχνολογία. «Εγώ είχα γέροντα τον Μητροπολίτη Κορινθίας, που πήγε μετά στην Αμερική. Αυτός μου είχε πει ότι ο επίσκοπος είναι καλόγερος και έτσι πρέπει να είναι». Όταν καλείται να σχολιάσει το ότι δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλους μητροπολίτες, περιορίζεται να πει πως «πρέπει να έχουμε ακτημοσύνη, καρτερία και παρθενία, αυτές είναι οι αρετές του μοναχού».
«Άγιος άνθρωπος». Οι κάτοικοι της Σιάτιστας κάνουν λόγο για «άγιο άνθρωπο», που είναι κλειστός, δεν δίνει δικαιώματα και ζει όπως οι καλόγεροι. Μερικοί υποστηρίζουν ότι έχει περιορισμένη παρουσία στα κοινά, τονίζοντας πάντως ότι αποτελεί «στάση ζωής» για τον ίδιο. «Είναι κάτι παραπάνω από καλός. Δεν είναι διακοσμητικός, αρνείται τα λούσα και τις πολυτέλειες, ούτε αυτοκίνητο δεν έχει», είπε ο κ. Γιώργος Ράμος, που διατηρεί περίπτερο στη Σιάτιστα. «Τι σχέση μπορεί να έχει αυτός ο μητροπολίτης με τους άλλους, που έχουν καταθέσεις δισεκατομμυρίων», συμπληρώνει ο κ. Νίκος Τζάλας.
Ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης απαντά με χαμόγελο σε όλα. Όταν όμως καλείται να σχολιάσει τα σκάνδαλα που συνταράσσουν το τελευταίο διάστημα την Εκκλησία της Ελλάδος, παίρνει αποστάσεις. «Δεν θα κρίνω κανέναν, εγώ είμαι πιο αμαρτωλός απ' όλους, δεν μπορώ να πω τίποτε. H Ιεραρχία αποφάσισε να γίνει κάθαρση», λέει και κλείνει το θέμα.
«Ευτυχώς έχουμε δωρεές». Όσο για τις περιουσίες των Μητροπόλεων, ο ίδιος αποκαλύπτει, χωρίς μάλιστα να ερωτηθεί, ότι τα ετήσια έσοδα από τους ναούς δεν υπερβαίνουν τις τέσσερις χιλιάδες ευρώ. «Ευτυχώς έχουμε και κάποιες δωρεές και φροντίζουμε τα παιδιά να σπουδάσουν· με πενταροδεκάρες και φραγκοδίφραγκα χτίσαμε μοναστήρια», λέει. H Μητρόπολη Σιατίστης πληρώνει το ενοίκιο δύο φοιτητών στη Θεσσαλονίκη, ενώ χορηγεί μηνιαίο βοήθημα 100 ευρώ σε φοιτητές που κατάγονται από την περιοχή.
Είναι πρόθυμος να ξεναγήσει στα διαμερίσματα της Μητρόπολης, ενώ παράλληλα ικανοποιεί όλα τα αιτήματα υπαλλήλων και μοναχών. H μοναχή Ειρήνη, από το μοναστήρι της Κοίμησης της Θεοτόκου, που επισκέφθηκε τη Μητρόπολη για δουλειές του μοναστηριού, λέει: «Δεν τον βλέπετε, πόσο ταπεινός είναι; Ακόμη και τα ράσα του τα πλένει ο ίδιος, δεν αφήνει κανέναν να τον βοηθήσει».
«Είναι κατ' ουσίαν ασκητής, ζει γι' αυτό που τάχθηκε, που δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα», υποστήριξε ο υπάλληλος της Μητρόπολης κ. Ζήσης Γούτας. Ο Μητροπολίτης ασχολείται και με τις δουλειές, εξυπηρετώντας τον κόσμο που έρχεται να τον συναντήσει. «Δεν αρνείται σε κανέναν να ασχοληθεί με το πρόβλημά του».
H μεγάλη αγάπη του είναι τα «κουτσοχώρια», όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος τα ορεινά χωριά της περιφέρειάς του, αυτά των 20 και 30 κατοίκων. «Πήγαινα σε ένα χωριό με στρατιωτικό αυτοκίνητο και τα υπόλοιπα τα περπατούσα με τα πόδια». Αισθάνεται ακμαίος για να συνεχίσει τις περιοδείες του σε όλες τις ενορίες της Μητρόπολης, παρά τα χρόνια του. «Όταν ύστερα από χρόνια δεν θα μπορώ άλλο, θα αποσυρθώ στο μοναστήρι, εκεί είναι η ζωή μου», καταλήγει.»
[ΤΑ ΝΕΑ , 05/03/2005 , Σελ.: N18
Κωδικός άρθρου: A18182N181
ID: 458191]
Κωδικός άρθρου: A18182N181
ID: 458191]
Ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" διαβάζουμε τὰ ἐξῆς σχετικά:
«Αντώνιος:
(ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης στην «Εσπρέσσο» για τις μετακινήσεις του στην Αθήνα με τρόλεϊ)
«Δεν με πειράζει που δεν έχω αυτοκίνητο, όπως οι άλλοι μητροπολίτες, ούτε που με αποκαλούν δεσπότη των τρόλεϊ. Μπορεί να κουράζομαι αλλά, δόξα τω Θεώ, ακόμη κρατιέμαι γερά στα πόδια μου».»
[ΤΑ ΝΕΑ , 22/11/2001 , Σελ.: N04
Κωδικός άρθρου: A17199N043
ID: 295425]
Κωδικός άρθρου: A17199N043
ID: 295425]
* * *
Ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα "Ὀρθόδοξος Τύπος" ἀντιγράφουμε τὰ ἐξῆς σχετικά:
«... Πάντα χωρὶς θόρυβο, σεμνός, ταπεινός, λιτοδίαιτος, πρότυπο ἱερέα, ποὺ ἀρέσει στὸ Μέγα Διδάσκαλο.
Δὲν τὸν ξεχώριζες ἀνάμεσα στοὺς κληρικοὺς τῆς Μητρόπολής του. Ἐκεὶ ποὺ τὸν ἔβλεπες, χανόταν σὰν νὰ μὴ ἦταν αὐτὸς ὁ Μητροπολίτης, ἀλλὰ κάποιος ἄσημος ὑποτακτικός. Τὸν ἀναγνώριζες, ὅμως, ἀπὸ τὴν λεπτὴ φιγούρα του, τὴ ζωντάνια τῶν ματιῶν του, τὴν ἁπαλή του εὐγένεια, τὰ φθαρμένα του ράσα. Ξεχνοῦσε τὸ φαγητό, ἀλλὰ πάντα εἶχε κάτι νὰ κάνει. Ἔμπαινε μπροστά κι' ἂν ἀκολουθοῦσαν καὶ οἱ ἄλλοι καλῶς κι' ἂν ὄχι, πάλι καλῶς. Ὅμως, ἕναν τέτοιο ποιμένα ποιὸς νὰ τὸν ἀφήνει μόνο του. Φωνὴ ἦταν τὸ παράδειγμά του καὶ προσκλητήριο!
Δὲν σήκωσε ποτὲ τὴ φωνή του σὲ κανένα. Νουθετοῦσε μὲ τὸ βλέμμα του, μὲ τὸ παράδειγμά του καὶ «δίκαζε» μὲ τὸ πνευματικό του ἀνάστημα.
Ἀντώνιος Κόμπος. Μελετητὴς καὶ κάτοχος τῶν Γραφῶν. Τὶς τηροῦσε καὶ εἶχε λάμψη στὸ πρόσωπό του. Τὶς δίδασκε αὐθεντικὰ καὶ ἔσωζε ψυχές. Φλογερὸς ἱεροκήρυκας. Τὸν γνώρισα καὶ συνδέθηκα μαζί του, ὅταν ὑπηρέτησε ὡς διευθυντὴς στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Σχολὴ τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας μου Ξάνθης. Διευθυντὴς ὅλη τὴν ἑβδομάδα καὶ τὴν Κυριακὴ ἱεροκήρυκας. Ἀπὸ μέρες πρίν, ἄντρες καὶ γυναῖκες ρωτοῦσαν νὰ μάθουν, ποῦ θὰ κηρύξει, γιὰ νὰ εἶναι ἐκεῖ.
Ὡς ποιμένας στοργικὸς μὲ ὅλους. Οἰκοδόμος, ποὺ ἔφτιαχνε ἀπὸ τὰ μέσα ἐρείπια ἀνθρώπους μὲ γερὰ θεμέλια. Θυσιαζόταν γιὰ τὰ πρόβατά του ἀπὸ πρωΐας μέχρι νυκτός. Γι' αὐτὸ δέχτηκε νὰ γίνει ἐπίσκοπος, ὄχι γιὰ τὰ μεγαλεῖα ἢ γιὰ νὰ χειρίζεται δεσποτικὰ τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία, ποὺ δίνει στοὺς μητροπολίτες ὁ Νόμος «περὶ δικαιοσύνης» τοῦ 1932. Στεναχωριόταν πολὺ καὶ δὲν τὸ ἔκρυβε, ὅταν ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ «σκεπάσει» τὸ ράσο, ποὺ τιμοῦσε καὶ λάτρευε μὲ τὰ πολυτελῆ ἄμφια τοῦ πρωτοκόλλου...
Ταπεινός, πάμπτωχος, ἀπίστευτα λιπόσαρκος. Πλούσιος σὲ γνώσεις, θεολογικὲς βέβαια. Ἀπεριόριστα καλός...».
"Ὀρθόδοξος Τύπος", 13 Ἰαν. 2006, τ. 1626, σ. 2
ἀπὸ τὸ ἄρθρο: «"Πέταξε" μὲ τὰ φτερὰ τοῦ δικαίου εἰς τοὺς οὐρανούς!»
τοῦ κ. Γαβριὴλ Θ. Λαμψίδη
ἀπὸ τὸ ἄρθρο: «"Πέταξε" μὲ τὰ φτερὰ τοῦ δικαίου εἰς τοὺς οὐρανούς!»
τοῦ κ. Γαβριὴλ Θ. Λαμψίδη
* * *
Σχετική βιβλιογραφία
Ὅταν ζοῦσε ὁ γέροντάς μου, ὁ ὁποῖος γνώριζε τὸν Ἅγιο Σιατίστης ἀρκετὰ καλά προτοῦ αὐτὸς γίνει Μητροπολίτης, μοῦ ἀνέφερε τὸν Ἅγιο Σιατίστης Ἀντώνιο Κόμπο ὡς τὸν κορυφαῖο τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι ὅταν κοιμήθηκε ὁ γέροντάς μου, πῆρα τηλέφωνο τὸν Ἅγιο Σιατίστης γιὰ νὰ τὸν ἐπισκεφθῶ. Μου εἶπε νὰ πάω σὲ κάποιες ἡμέρες, στὶς 22 Ἰουνίου 2004, ἐπειδὴ ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες εἶχε πολλὲς ὑποχρεώσεις. Ξεκίνησα ἀπὸ τὸ σπίτι μου μὲ τὸ αὐτοκίνητό μου, καὶ κατὰ τὶς ἔντεκα τὸ πρωῒ ἦμουν ἔξω ἀπὸ τὴν Μητρόπολη Σισανίου καὶ Σιατίστης. Πρώτη μου φορὰ ποὺ ἐπισκεπτόμουν Μητροπολίτη. Μπαίνω σε ἕνα μικρὸ σχετικὰ δωμάτιο μὲ λίγα γραφεῖα, ποὺ μᾶλλον ὑπόγειο θύμιζε, καὶ ζήτησα τὸν Σεβασμιώτατο. Σὲ ἕνα ἴσως λεπτό τῆς ὥρας ἔρχεται σὲ αὐτὸ τὸ ὑπόγειο ἕνας ταπεινὸς Χαριτωμένος Γέροντας, σκυφτὸς ἀπὸ τὴν ἠλικία, ποὺ θύμιζε μᾶλλον Γέροντα μοναχό, παρὰ τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ συνήθως βλέπουμε στὶς μικρὲς ὀθόνες. Αὐτὸς ὁ ταπεινὸς Γέροντας ἦταν ὁ Σεβασμιώτατος! Ἤρθε γιὰ νὰ μὲ προϋπαντήσει, ἕναν τυχαῖο νέο, ποὺ οὔτε κὰν τὸν γνώριζε. Ἀφοῦ μὲ ὀδήγησε στὸ γραφεῖο του στὸν ἐπάνω ὄροφο, ἐξομολογήθηκα, καὶ μετὰ ἄρχισε νὰ μὲ νουθετεῖ μὲ τὰ σοφὰ καὶ πνευματικά του λόγια. Αὐτὸ ποῦ μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση, καὶ θέλω νὰ τὸ καταθέσω, εἶναι ὅτι μοῦ μίλησε ὅτι ἔχουμε τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία μας. Καὶ ὅταν τὸν ρώτησα, ἂν ποῦμε π.χ. ὅτι ὁ τάδε Ἐπίσκοπος εἶναι Αἱρετικὸς Οἰκουμενιστής, τότε αὐτὸ εἶναι Ὀμολογία Πίστεως; Ὁ Ἅγιος Γέροντας, δὲν ἦταν θετικὸς στὴν παραπάνω μου ἐρώτηση, καὶ κατάλαβα ὅτι οἱ Ἅγιοι ἔχουν τὴν διάκριση καὶ πληροφοροῦνται ἀπὸ τὸν Θεό γιὰ τὶς ὅποιες ἐνέργειές τους, εἰδικὰ στὰ θέματα τῆς Ἐκκλησίας Του.
ἀνώνυμος
Σχετική βιβλιογραφία
«Ὁ Μοναχὸς καὶ Φιλομόναχος Ἐπίσκοπος», ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου Μικροκάστρου Σιατίστης, ἔκδ. α' 2005 [Τ.Κ. 503 00, τηλ. 24650-71307
Επιτέλους ένας άγιος Αρχιερεύς:
Ο μακαριστός Σιατίστης Αντώνιος *
του π. Γεωργίου Μπετσάκου
Στέλιο, αγαπητέ φίλε και αδελφέ, Καλημέρα,
Άργησα να σου γράψω. Απουσίαζα. Σου οφείλω τα βιογραφικά που τα φωτοτύπησα από τον τόμο που εκδόθηκε για τα τριάντα χρόνια της επισκοπικής του διακονίας.
Εκείνο που θάθελα να σε βεβαιώσω είναι ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν Άγιος. Ζούσε άγια. Είκοσι χρόνια που τον έζησα από κοντά το έβλεπα, το ένοιωθα. Ακτινοβολούσε φως, γέλιο, ήρεμο. Απλός σ’ όλα του. Φτωχός μέχρι τρέλας. Λιτός απερίγραπτα.
Ντρέπομαι όταν αναλογίζομαι το πόσες φορές λειτούργησα μαζί του κι εγώ φορούσα στολές πλούσιες κι αυτός ήταν πλάι μας φτωχότατος.
Θα σου πω κάτι για να θαυμάσεις πάνω σ’ αυτό. Αγόρασα μια βαλίτσα, κάποτε, για τις στολές μου όταν μετακινούμουνα. Δερμάτινη. Ήλθε λοιπόν στην Εκκλησία, ως τοποτηρητής. Είχε μια βαλίτσα ξύλινη – εσωτερικά επενδυμένη με ταπετσαρία χάρτινη, σαν κι αυτές που έχουν κάτι λαϊκά μπαούλα. Ντράπηκα. Παπάς εγώ. Δεσπότης αυτός. Του λέω, «Γέροντα δεν πάει άλλο. Θα πάρετε τη βαλίτσα τη δική μου». Επαναστάτησε. «Όχι» μου λέει, «εσύ είσαι οικογενειάρχης, έχεις παιδιά και άλλα τέτοια». Τελικά την πήρε. Ύστερα από μέρες μου τηλεφώνησε. «Έλα να πάμε να λειτουργήσουμε σε κάποια κωμόπολη». Πάω, τι να δω. Η ξύλινη βαλίτσα. «Πάλι τα ίδια» του λέω. «Παιδάκι μου, μου λέει, «έπιασε τόπο, την έδωσα σε μια φτωχιά».
Πήγαμε, κάποτε με του δικούς μου στη Σιάτιστα να τον επισκεφθούμε. Και τι να δούμε: Σφουγγάριζε τις σκάλες της Μητρόπολης. «Αυτά τα λεφτά που θα ’δινα σε μια γυναίκα τα βάζω στο φιλόπτωχο – κι ύστερα μη ξεχνάτε πως αν ήμουνα στο μοναστήρι θα έκανα κάποιο διακόνημα».
Μου διηγήθηκε κάποιος: Ήταν ο πρώτος καιρός που είχε έλθει στη Μητρόπολη. Δεν ήταν ακόμα γνωστός. Πήγε μια Κυριακή σε χωριό στο Βόιο. Τέλειωσε η Λειτουργία. Βγήκε έξω και περίμενε κανένας να τον μαζέψει για τον πάει στη Σιάτιστα. Αυτοκίνητο δεν είχε μέχρι που πέθανε. Στάθηκε ένας με το αυτοκίνητό του, αυτός που μου τα διηγείται, και του λέει. «Παπούλη που πας»; Λέει αυτός Σιάτιστα». «Και εγώ εκεί πάω, αλλά έχω δίπλα μου τη γυναίκα μου. Πρέπει να στριμωχθούμε». Του λέει ο Δεσπότης. «Στην καρότσα με παίρνεις; Λέει «Ναι». Ανέβηκε στην καρότσα. Φτάσαμε στη Σιάτιστα. Θέαμα. Έτρεξαν άνθρωποι. Στάθηκαν μπροστά στον επίσκοπο. Τον βοήθησαν να κατέβει. Χειροφιλήματα. Ρωτάει ο άνθρωπος. «Ποιος είναι;» «Ο Δεσπότης». Αρχίζει να κλαίει. «Έβαλα», μου λέει, «τον Δεσπότη στην καρότσα κι άφησα τη γυναίκα μου στο κάθισμα». Και τέτοια περιστατικά, Στέλιο πολλά. Αυτός ο Άγιος άφησε περιουσία στη Μητρόπολη. Τα μοναστήρια του.
Ατέλειωτες ώρες εξομολόγηση. Η μισή Κοζάνη πήγαινε σ’ αυτόν. Αγρυπνίες. Κόσμος από Καστοριά, Γρεβενά, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα. Δυο φορές έκανε τοποτηρητής από 2-3 μήνες και τα γύρισε όλα τα χωριά της περιοχής, εκατόν πενήντα (150) τον αριθμό, από δύο φορές!
Στην Κηδεία του, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, είπε ότι σήμερα κηδεύουμε έναν άγιο, ο κόσμος όλος φώναξε με μια φωνή τρεις φορές «Άγιος». Ακόμα σηκώνεται η τρίχα μου.
Αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε ένα βιβλίο «Ο Φιλομόναχος Επίσκοπος». Μόλις το πάρω θα στο στείλω.
Χαιρέτα όλους. Εύχου – Εύχομαι.
Δικός σου,
Παπα-Γιώργης
Κοζάνη, 12 Μαρτίου 2006
* Περιοδικό Χριστιανική Βιβλιογραφία, Μάρτιος 2006
ΠΗΓΗ: http://analogion.gr/Agiologia/SebAntwniosKompos.html
Επιτέλους ένας άγιος Αρχιερεύς:
Ο μακαριστός Σιατίστης Αντώνιος *
του π. Γεωργίου Μπετσάκου
Στέλιο, αγαπητέ φίλε και αδελφέ, Καλημέρα,
Άργησα να σου γράψω. Απουσίαζα. Σου οφείλω τα βιογραφικά που τα φωτοτύπησα από τον τόμο που εκδόθηκε για τα τριάντα χρόνια της επισκοπικής του διακονίας.
Εκείνο που θάθελα να σε βεβαιώσω είναι ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν Άγιος. Ζούσε άγια. Είκοσι χρόνια που τον έζησα από κοντά το έβλεπα, το ένοιωθα. Ακτινοβολούσε φως, γέλιο, ήρεμο. Απλός σ’ όλα του. Φτωχός μέχρι τρέλας. Λιτός απερίγραπτα.
Ντρέπομαι όταν αναλογίζομαι το πόσες φορές λειτούργησα μαζί του κι εγώ φορούσα στολές πλούσιες κι αυτός ήταν πλάι μας φτωχότατος.
Θα σου πω κάτι για να θαυμάσεις πάνω σ’ αυτό. Αγόρασα μια βαλίτσα, κάποτε, για τις στολές μου όταν μετακινούμουνα. Δερμάτινη. Ήλθε λοιπόν στην Εκκλησία, ως τοποτηρητής. Είχε μια βαλίτσα ξύλινη – εσωτερικά επενδυμένη με ταπετσαρία χάρτινη, σαν κι αυτές που έχουν κάτι λαϊκά μπαούλα. Ντράπηκα. Παπάς εγώ. Δεσπότης αυτός. Του λέω, «Γέροντα δεν πάει άλλο. Θα πάρετε τη βαλίτσα τη δική μου». Επαναστάτησε. «Όχι» μου λέει, «εσύ είσαι οικογενειάρχης, έχεις παιδιά και άλλα τέτοια». Τελικά την πήρε. Ύστερα από μέρες μου τηλεφώνησε. «Έλα να πάμε να λειτουργήσουμε σε κάποια κωμόπολη». Πάω, τι να δω. Η ξύλινη βαλίτσα. «Πάλι τα ίδια» του λέω. «Παιδάκι μου, μου λέει, «έπιασε τόπο, την έδωσα σε μια φτωχιά».
Πήγαμε, κάποτε με του δικούς μου στη Σιάτιστα να τον επισκεφθούμε. Και τι να δούμε: Σφουγγάριζε τις σκάλες της Μητρόπολης. «Αυτά τα λεφτά που θα ’δινα σε μια γυναίκα τα βάζω στο φιλόπτωχο – κι ύστερα μη ξεχνάτε πως αν ήμουνα στο μοναστήρι θα έκανα κάποιο διακόνημα».
Μου διηγήθηκε κάποιος: Ήταν ο πρώτος καιρός που είχε έλθει στη Μητρόπολη. Δεν ήταν ακόμα γνωστός. Πήγε μια Κυριακή σε χωριό στο Βόιο. Τέλειωσε η Λειτουργία. Βγήκε έξω και περίμενε κανένας να τον μαζέψει για τον πάει στη Σιάτιστα. Αυτοκίνητο δεν είχε μέχρι που πέθανε. Στάθηκε ένας με το αυτοκίνητό του, αυτός που μου τα διηγείται, και του λέει. «Παπούλη που πας»; Λέει αυτός Σιάτιστα». «Και εγώ εκεί πάω, αλλά έχω δίπλα μου τη γυναίκα μου. Πρέπει να στριμωχθούμε». Του λέει ο Δεσπότης. «Στην καρότσα με παίρνεις; Λέει «Ναι». Ανέβηκε στην καρότσα. Φτάσαμε στη Σιάτιστα. Θέαμα. Έτρεξαν άνθρωποι. Στάθηκαν μπροστά στον επίσκοπο. Τον βοήθησαν να κατέβει. Χειροφιλήματα. Ρωτάει ο άνθρωπος. «Ποιος είναι;» «Ο Δεσπότης». Αρχίζει να κλαίει. «Έβαλα», μου λέει, «τον Δεσπότη στην καρότσα κι άφησα τη γυναίκα μου στο κάθισμα». Και τέτοια περιστατικά, Στέλιο πολλά. Αυτός ο Άγιος άφησε περιουσία στη Μητρόπολη. Τα μοναστήρια του.
Ατέλειωτες ώρες εξομολόγηση. Η μισή Κοζάνη πήγαινε σ’ αυτόν. Αγρυπνίες. Κόσμος από Καστοριά, Γρεβενά, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα. Δυο φορές έκανε τοποτηρητής από 2-3 μήνες και τα γύρισε όλα τα χωριά της περιοχής, εκατόν πενήντα (150) τον αριθμό, από δύο φορές!
Στην Κηδεία του, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, είπε ότι σήμερα κηδεύουμε έναν άγιο, ο κόσμος όλος φώναξε με μια φωνή τρεις φορές «Άγιος». Ακόμα σηκώνεται η τρίχα μου.
Αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε ένα βιβλίο «Ο Φιλομόναχος Επίσκοπος». Μόλις το πάρω θα στο στείλω.
Χαιρέτα όλους. Εύχου – Εύχομαι.
Δικός σου,
Παπα-Γιώργης
Κοζάνη, 12 Μαρτίου 2006
* Περιοδικό Χριστιανική Βιβλιογραφία, Μάρτιος 2006
ΠΗΓΗ: http://analogion.gr/Agiologia/SebAntwniosKompos.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου