Η παντοτινή αγάπη του Ιησού για τα παιδιά

Οι μέρες κυλούσαν αργά και εφιαλτικά, οχι τοσο για το ορφανο κοριτσι, αλλα για την ελενη, την καλη νοσοκομα που εβλεπε το τελος του παιδιου να πλησιαζει χωρις να μπορει να το αλλαξει ...

Το μικρο κοριτσι θαρρεις και χαιροταν τοσο πολυ με τα λιγοστα παιχνιδια στο δωματιο του νοσοκομειου  που δεν την ενοιαζε αν εξω ηταν μερα η νυχτα, 

Αν εβρεχε, η ειχε λιακαδα ...

Οι ομορφιες της ζωης δεν 'γλυκαιναν' την κατασταση του και το καταλαβαινε με εναν τροπο που μονο εκεινο ηξερε ...

Οταν εγκαταλειφθηκε απο τη μητερα του και οδηγηθηκε απο κοινωνικη υπηρεσια στο νοσοκομειο με καλπαζουσα λευχαιμια, συνειδητοποιησε οτι ηταν μονο πια στη ζωη και πεταμενο απο τη μανα, που οσο κρατουσε ζωντανες τις μνημες του,
δεν πολυθυμοταν ...

Το προσωπικο του νοσοκομειου εστρεψε το ενδιαφερον και την αγαπη του επανω της και μοιραζονταν τις ωρες φροντιδας  και συντροφιας, συγκλονισμενο απο την απανθρωπη ιστορια εγκαταλειψης, αλλα κυριως απο το προσδοκιμο της ζωης που δεν ηταν πανω απο
ενα μηνα ...

Η ελενη που περνουσε τον περισσοτερο χρονο μαζι της, κλεβοντας απο το δικο της πολυτιμο, μια που σαν μανα 2 κοριτσιων δεν ειχε και αρκετο, κινησε γη και ουρανο επιστρατευοντας ολους τους γιατρους, για να βρουν μια λυση στο προβλημα, οχι υγειας, αλλα ζωης πια του μικρου κοριτσιου και συνεχως προσπαθουσε γι αυτο ...

Η σχεση της με τον θεο ηταν πολυ μακρινη , μονο οι πραξεις αγαπης χαρακτηριζαν θεοσταλτη την παρουσια και τη δραση της που διαρκως ενισχυε, κρατωντας ομως αποστασεις απο την πιστη ...

Ειχε χασει ενα αγορακι πριν αποκτησει τις δυο της κορες, αλλα και την επαφη με τον θεο που νομιζε οτι την εγκατελειψε ...

Ζουσε παλι απο την αρχη το δικο της δραμα που στο προσωπο του κοριτσιου μεγαλωνε επικινδυνα ... 

Ευτυχως η συμπαρασταση απο τον συζυγο της και τις κορες της δεν ηταν μονο λεκτικες ...

Σχεδον καθε μερα συντροφευαν το αρρωστο παιδι και με πολλες δραστηριοτητες το βοηθουσαν να μη στεναχωριεται και να μη ζητα την μαμα του, οπως εκανε στην αρχη ...

Η ελενη κυριως, κοιμοταν τα βραδια μαζι με το παιδι, στο ιδιο δωματιο και επιζητουσε να γεμιζει ο λιγοστος χρονος του με παιχνιδι, συζητηση και κυριως στοργη, κατι που ελειπε στο κοριτσι ...

Πολλες φορες ομως οσο εργαζοταν στο νοσοκομειο και περιφεροταν στους θαλαμους, το παιδι εμενε μονο του ...

Οταν εβρισκε ευκαιρια εριχνε μια ματια στο δωματιο και αυτο γινοταν συχνα μηπως και χρειαζοταν κατι η μικρη ...

Καποια στιγμη περνωντας απο εξω ακουει γελια, αλλα επειδη παραξενευτηκε δεν μπηκε στο δωματιο και καθησε απο εξω να κρυφακουσει ...

Η φωνη του κοριτσιου ηταν δυνατη, το γελιο εντονο,
η χαρα περισσεια ...

Αναρωτηθηκε ποιος ειναι μεσα και μπηκε ξαφνικα ...

Βλεπει το παιδι να παιζει με τα παιχνιδια του και παραξενεμενη το ρωταει:

''Με ποιον μιλαγες καλη μου; ''

''Με τον κυριο μανωλη'' απανταει το παιδι ...

''Παιζαμε τοση ωρα αλλα μολις μπηκες μεσα εφυγε...'', συνεχιζει το παιδι ...

''Καλα σε αφηνω τωρα και εγω και σε λιγο που θα σχολασω θα παιξουμε και μαζι...'', αποκρινεται η ελενη και βγαινει απο το δωματιο ...

Στην ερωτηση προς τον επιμελητη γιατρο αν υπαρχει καποιο προβλημα σχετικο με την ψυχικη του υγεια, ο γιατρος της αποκριθηκε οτι η ελλειψη της μητερας και γενικως ενος οικειου περιβαλλοντος το αναγκαζει να δημιουργησει στο μυαλο του προσωπα που αναπληρωνουν το κενο ...

Η ελενη καθησυχασε αλλα και τις επομενες ημερες αντιληφθηκε το κοριτσι να γελαει και να μιλαει με καποιον χωρις να ακουει τη φωνη του ...

Ενα βραδυ ενω κοιμοταν στο σπιτι της, δεχεται ενα ξαφνικο τηλεφωνημα απο το νοσοκομειο  ...

Με γρηγορες κινησεις ετοιμαζεται και μαζι με τον συζυγο της μεταβαινουν εκει ...

Ειχε ερθει η ωρα της ''φυγης'' για το παιδι που ξεψυχουσε και τη ζητουσε ...

Η ελενη ερχεται και στεκει διπλα του, ενω με μεγαλη δυσκολια συγκρατει τα δακρυα της  ...

Το προσωπικο του νοσοκομειου και οι γιατροι γυρω απο το παιδι, ειναι περιλυποι ...

Η ελενη χαμογελωντας  της χαϊδευει το μαγουλακι που απο την αρρωστια ειχε χασει το χρωμα του αλλα και την πνοη της ζωης ...

Το παιδι μολις που καταφερνει να ανταποδωσει το χαμογελο ...

Δειχνει με το δακτυλακι του την φωτογραφια του χριστου στον τοιχο απεναντι και της ψελλιζει χαμηλοφωνα: 

''Ειναι και ο νικος μαζι μου τωρα, θα παιζουμε και οι τρεις μας πολυ'' ...

Το κοριτσι αφηνει την τελευταια του πνοη, ενω οι παρευβρισκομενοι ξεσπουν σε λυγμους, ολοι εκτος απο την ελενη και τον συζυγο της που εχουν μεινει με το στομα ανοικτο ...

Η εκπληξη που ενιωσαν σκιασε την λυπη και αναμειχθηκε με μια περιεργη αισθηση που δεν ηταν ουτε χαρα, 

 αλλα ουτε και πονος ...
Ο συζυγος της δειχνει να το ξεπερερνα γρηγορα και ερχεται
διπλα της ... 

Κοιταζονται στα ματια, σταυροκοπιουνται και αγκαλιαζονται πανω απο το νεκρο παιδι ...

Ειχαν καιρο να κανουν το σταυρο τους και να
νιωσουν ετσι ... 

Ο θεος νομιζαν οτι τους αγνοουσε ...

Καταλαβαν ομως ακομα και τωρα, αυτη την υστατη στιγμη, οτι το κοριτσι ηταν ο συνδεσμος του, 

Το στομα του και ο προαγγελος που ειδοποιουσε οτι το χαμενο τους αγορι, 

Ο νικος, βρισκοταν στην ''αγκαλια του χριστου'' ...

Σε κανεναν δεν ειχαν αναφερει το ονομα του παιδιου τους, δεν το ηξερε το κοριτσι, ομως ολοι το εμαθαν και μαλιστα γνωρισαν οτι ειναι στον παραδεισο μαζι με το μικρο τωρα αγγελουδι και χαιρονται την αγαπη του θεου !!!

Το θελημα του κυριου ηταν τετοιο ωστε να εχει μαζι του την αθωα ψυχουλα του μικρου κοριτσιου, ισως γιατι δεν μπορουσε αυτη να υπομενει αλλα βασανα στη ζωη, ισως γιατι η καρδουλα του να ειχε παγωσει τοσο που δεν θα ηταν δυνατο να ζησει ποτε πια με ανθρωπινη ζεστασια, ισως, ισως, ισως ...
Ο θεος γνωριζει την πραγματικη αιτια, εμεις ομως πρεπει να εχουμε εμπιστοσυνη στο θελημα του και να γνωριζουμε οτι παντα επιζητα το καλο μας !!!

(Από mail που μας ήρθε νωρίτερα)