Λύκοι με ένδυμα ποιμένος;

Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης,

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Οἱ σημερινοὶ Ἱεράρχες, (ἕκτος κάποιων «φωτεινῶν» ἐξαιρέσεων), φανερώνονται σὰν νὰ εἶναι οἱ σύγχρονοι Φαρισαῖοι. Ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸν ἀνελέητο πόλεμο κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ ἕνα προδοτικὸ πολιτικὸ σύστημα, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸ κατρακύλισμα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας μὲ τὶς παρελάσεις ὑπηρηφάνειας τῶν ὁμοφυλόφιλων, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν διάλυση τῆς οἰκογένειας, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν κατάργηση τοῦ ὁμολογιακοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἰσλαμοποίηση τῆς χώρας μας, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας ποὺ ἔπληξε τὰ φτωχὰ στρώματα τῶν ἰδιωτικῶν ὑπάλληλων, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν προώθηση τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος καὶ τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν αἱρετικὴ ἀποστασία τῆς κεφαλῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ Πατριάρχη, ποὺ ἔχει καταργήσει τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ ἔχει συνταυτιστεῖ μὲ τὸν νεοταξικὸ ἡγέτη τοῦ Βατικανοῦ. 

Αὔριο δὲν ἀποκλείεται νὰ δοῦμε αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης νὰ.... συναινεῖ καὶ στὴν χειροτονία λεσβιῶν, ὅπως κάνει ἡ «ἀδελφή» του ἀγγλικανικὴ ἐκκλησία, στὴν ἐπίσημη καθιέρωση συμπροσευχῶν μὲ παρδαλοὺς ἐκπροσώπους διαφόρων «θρησκευτικῶν μορφωμάτων», ὅπως τὸ ἔκανε στὶς 6-13 Σεπτεμβρίου τοῦ 2007 στὴν Γροιλανδία στὸ Ζ΄ παγκόσμιο οἰκολογικὸ συμπόσιο γιὰ τὴν σωτηρία δῆθεν τοῦ πλανήτη ἀπὸ τὸ «φαινόμενο τοῦ θερμοκηπίου». 

Αὐτοὶ οἱ ὑποτιθέμενοι ποιμένες, εἶναι στὴν οὐσία, «Λύκοι μὲ ἔνδυμα Ποιμένος»; Ἀρέσκονται νὰ φωτογραφίζονται μὲ τοὺς δημίους τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀρέσκονται νὰ κάνουν κηρύγματα εὐσεβισμοῦ, βλέπε ὑποταγῆς στὰ νεοταξικὰ κατοχικὰ μνημόνια, ἀρέσκονται νὰ λένε «ἄλλα λόγια νὰ ἀγαπιόμαστε», νὰ συνεστιάζονται μὲ «οἰκουμενιστικὲς παρέες», νὰ εὐλογοῦν τὴν καταστροφὴ τῆς χώρας καὶ ἀκόμα χειροτέρα, νὰ προτρέπουν τὸ ποίμνιο ποὺ βρίσκεται στὴν χειρότερη θέση ἐδῶ καὶ δεκαετίες, νὰ «συνετιστεῖ» καὶ νὰ μὴν βγάζει ἄχνα σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν θύελλα ποὺ ἀπειλεῖ πλέον μὲ ὁλοκληρωτικὸ ἀφανισμὸ τὸν ἑλληνισμό. Ἀλλὰ τὸ πιὸ θλιβερὸ σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν θρησκευτικὴ ἀποστασία, εἶναι ἡ στάση τοῦ ἀκρογωνιαίου λίθου τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ἐδῶ φαίνεται ἀκόμα περισσότερό το θλιβερὸ κατρακύλισμα τῆς ἱερωσύνης ἀλλὰ καὶ τοῦ μοναχισμοῦ. Παραμένει θεατὴς καὶ ἄφωνος σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν νεοταξικὴ θρησκευτικὴ ἀποστασία τρέμοντας μὴν τυχὸν καὶ χαθοῦν τὰ κονδύλια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης τὰ ὁποῖα, ὅπως εἶχε προβλέψει ὁ Λιβανέζος πατὴρ Ἰσαάκ, (ὅταν κάποιοι καλόγεροι μὲ μεγάλη χαρὰ τοῦ εἶχαν ἀναγγείλει τὴν εὐρωπαϊκὴ χρηματοδότηση γιὰ ἀναστύλωση τῶν ἱερῶν μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὅρους) θὰ εἶναι καὶ ἡ ἅλωση τοῦ Ἁγίου Ὅρους στὴν Νέα Τάξη. Θλιβερὴ εἰκόνα γιὰ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας ποὺ ἂν δὲν σταματήσει αὐτὴ ἡ κατρακύλα του, αὔριο θὰ ἔχει καταντήσει, μὲ τὶς εὐλογίες τῶν πολιτικῶν καὶ θρησκευτικῶν μας ἡγετῶν, τουριστικὸ θέρετρο γιὰ τοὺς… VIP τῆς Εὐρώπης ποὺ θὰ ἔρχονται νὰ φωτογραφήσουν κάποιους γραφικοὺς γέροντες, ἀπομεινάρια μιᾶς ἀλλοτινῆς ἐποχῆς. 

Στὸ Βυζάντιο, ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ Στῆβεν Ρανσιμαν, αὐτὸς ὁ κορυφαίας βυζαντινολόγος στὸ βιβλίο του Βυζαντινὴ Θεοκρατία, «Ὁ σεβασμὸς γιὰ τὴν θεϊκὴ ἐξουσία τοῦ Αὐτοκράτορα ἢ τοῦ Πατριάρχη δὲν ἐμπόδιζε τοὺς Βυζαντινοὺς νὰ ξεσηκώνονται σὲ ἐπανάσταση ἐναντίον ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ τὸν θωροῦσαν ἀνάξιο γιὰ τέτοια θέση». Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ πρῶτος περιούσιος λαὸς τοῦ Παντοδύναμου ἦταν οἱ Ἑβραῖοι. Αὐτοὶ ἐπιλεχτῆκαν γιὰ νὰ εἶναι οἱ θεματοφύλακες τῆς ἱερῆς παράδοσης τοῦ ἑνὸς καὶ μοναδικοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ ξεχώρισαν ἀπὸ ὅλους τούς ἄλλους λαοὺς γιατί εἶχαν τὴν θεία κληρονομιὰ διὰ μέσω τῶν αἰώνων. Ὅταν ὅμως ἦρθε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς αὐτοὶ οἱ ἴδιοι τὸν πρόδωσαν καὶ τὸν παρέδωσαν στοὺς δημίους του. Ἀπὸ τότε ἔπαψαν νὰ εἶναι ὁ περιούσιος λαός. Ἕνας ἄλλος λαὸς πῆρε τὴν θέση τους καὶ αὐτοὶ ἤσαν οἱ Ἕλληνες, ὅπως τὸ προανήγγειλε ὁ ἴδιος ὁ παγκόσμιος Σωτήρας στὸ, «Τὸ Κατὰ Ἰωάννην, Κεφ. ΙΒ' 20». Μήπως σήμερα ἡ θεία χάρη φεύγει καὶ ἀπὸ ἐμᾶς καὶ πάει ἀλλοῦ; Μήπως ἔχουμε φτάσει στὸ σημεῖο ποὺ ἐπισήμανε πρὶν ἀπὸ χρόνια ὁ πατὴρ Ἰωάννης Ρωμανίδης στὸ βιβλίο του, Πατερικὴ Θεολογία, «διότι ἡ κρίση ποὺ νομίζω ὅτι περνᾶ σήμερα ἡ ἐκκλησία θὰ εἶναι καὶ ἡ τελευταία Της. Μετὰ δὲν θὰ ὑπάρχει τίποτα ὄρθιο γιὰ νὰ σαλευτεῖ καὶ νὰ ὑποστεῖ κρίση». 

Ἂν δὲν ξεσηκωθεῖ αὐτὸ τὸ ποίμνιο ποὺ ἡ δύναμή του εἶναι δύναμη Θεοῦ, ἡ ὀργή του, ὀργὴ Θεοῦ, τότες πραγματικὰ ἡ Θεία χάρη θὰ ἔχει φύγει γιὰ δεύτερη φορὰ ἀπὸ τὸν περιούσιο καὶ ἐκλεκτὸ λαὸ καὶ θὰ ἔχει πάει ἀλλοῦ. Ἴσως βορειοτέρα, ἐκεῖ ὅπου ἡ Νέα Τάξη τρέμει τὴν… «Ἀρκούδα ὅταν αὐτὴ βρυχᾶται». Ἄραγε τὸ ἀξίζουμε αὐτὸ;

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/06/blog-post_6140.html