Το τέλος των υπερηφάνων

Ο Κύριος μας , έζησε και έδρασε κυρίως ανάμεσα στον λαό της γής και κατά κύριο λόγο για δημογραφικούς κυρίως αλλά και για θεολογικούς σκοπούς (ταπείνωση), οι απλοί και οι πολλοί ήταν οι αποδέκτες του κηρύγματος Του. 

Θα ήταν φυσικά άδικο και λάθος από καθαρά κοινωνιστική προκατάληψη να αγνοήσουμε πώς ο Κύριος δεν απευθύνθηκε μόνο στους φτωχούς και τους απλούς( άσχετα αν έζησε ως τέτοιος και άσχετα αν αυτοί μάλλον Τον αποδέχτηκαν), αλλά ως ιατρός πάσης ασθενείας, έδειξε μέριμνα και προς τους πλουσίους, τους ηγέτες και τους θρησκευτικούς αρχηγούς. 

Ήρθε να αναπλάσει τον άνθρωπο κάθε τάξης και να τον σώσει από τον θάνατο της αμαρτίας. Και σε αυτές τις τάξεις εμφιλοχωρεί κάθε είδους αμαρτίας και παρεκτροπής.

Όταν ο Κύριος λοιπόν απηύθυνε τις περί απλήστων και αδίκων πλουσίων παραβολές, όταν φιλοξενήθηκε στην οικία του φαρισαίου, όταν μίλησε για άδικο κριτή, όταν επελεξε ανάμεσα στους προσκεκλημένους τον τελώνη και τον πλούσιο νεανίσκο, επέδειξε φιλανθρωπία και αγάπη και ενδιαφέρθηκε για την σωτηρία τους. Είναι αφέλεια σκληρή να δεχτούμε πώς περιορίστηκε μόνο στις μάζες γιατί εκεί θα έβρισκε μοναδική αποδοχή. Γιατί ο ίδιος δεν ήρθε να κηρύξει ηθική και κοινωνικό μήνυμα, αλλά μετάνοια εις άφεσιν αμαρτιών. 

Τον αυτό σκοπό είχε και ο προ και μετά του Κυρίου προφητικός ελεγχτικός λόγος από τους κατά καιρούς θρησκευτικούς ηγέτες.

Διάβαζα σήμερα την ιστορία του Ναβουχοδονόσορα. Ο βασιλιάς αυτός δεν σεβάστηκε ούτε ανθρωπινες ζωές, ούτε Ιερά, ούτε τίποτα. Και μάλιστα η έπαρση και η σκληρότητα του έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε να στήσει το είδωλο του σε κολοσσιαίες διαστάσεις και να απαιτήσει να το προσκυνήσουν όλοι, με την ποινή του θανάτου. Έριξε μάλιστα τους τρεις παίδες στην κάμινο για να μην μείνει ίχνος από αυτούς και το "μίασμα της ασέβειας" τους προς το πρόσωπο του.Εγινε δηλαδή θεός, αντίχριστος εωσφόρος. Στο τέλος κατάντησε να τρέχει μέσα στις ερημιές και να τρώει χορτάρια σαν κτήνος. Και τον έδεσαν με αλυσίδες γιατί αποτρελάθηκε και αποκτηνώθηκε τελείως. Το βασίλειο του σε λίγο έπεσε σε χέρια εχθρών.

Αυτή είναι μια διδακτική ιστορία για όλους τους ηγέτες και τους δικτατορίσκους της πολιτικής και οικονομικής μας ζωής. Η έπαρση και η μεγαλαυχία ταπεινώνεται με τον χειρότερο τρόπο . Και αποκτηνώνει(αφροσύνη). Κάποια στιγμή θα αποβεί σε μεγάλη συντριβή.Και μετά την συντριβή την κοινωνική και επίγεια, συνεχίζεται μια απείρως οδυνηρότερη κόλαση.

Ο λόγος μας λοιπόν εδώ προς κάθε δυνάστη και μικρόθεο υπερήφανο, είναι λόγος φιλανθρωπίας. Αν δεν μετανοήσουν έμπρακτα έναντι του Θεού και δεν αποκαταστήσουν κάθε αδικία με εκφραστικό και άμεσο τρόπο, τους περιμένει μια ποινή τεράστια, την οποία οι ίδιοι οικοδομούν για τον εαυτό τους.Καιρό τους δίνει ο Κύριος. Και οι περισσότεροι το αγνοούν!

Δυστυχώς η ιστορία δεν διδάσκει  αυτόν πού έχει πηρωθεί και έχει κουφαθεί και χάσει κάθε λογική από την απληστία και την ειδωλοποίηση του ασήμαντου εαυτού του. Ευχόμαστε το ευαγγέλιο να είναι το παγοθραυστικό σε μια τέτοια αφροσύνη και κόλαση και να μπεί ένα ίχνος συναίσθησης σε τέτοιες καρδιές. Από ελεημοσύνη το ευχόμαστε. Γιατί σε εμάς τους πολλούς και φτωχούς, έχουν μείνει αρκετά ίχνη ταπείνωσης και αλληλεγγύης ακόμα. Λέω ίχνη γιατί και στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις επιβιώνουν τέτοιες συμπεριφορές συχνά. Και ίσως η ποσότητα να μην έχει καμία σημασία σε σχέση με την ποιότητα.

Όποιος είναι εύσπλαχνος θα βρει ευσπλαχνία. Ο υπερήφανος όμως θα καταγκρεμιστεί.

ΠΗΓΗ: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2014/11/blog-post_28.html#ixzz3Kf6nlnM6