Ευχαριστούμε για το εξαιρετικό, σύντομο και περιεκτικό κείμενο που μας στείλατε. Είναι του Γιάννη Τασούλα, από το περιοδικό «Σύνδεσμος», τεύχος 457, Μάρτιος 2011.
Διάγγελμα του Στρατηγού Μακρυγιάννη
προς τους σημερινούς νεοέλληνες
***
«Έλα στην ζωή μας πίσω, το στραβό να κάνεις ίσο», γράφει ο στιχουργός και ποιητής Νίκος Γκάτσος. Σε ποιόν απευθύνεται; Στον «μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη». Τον ατρόμητο πολέμαρχο, τον αληθινό δημοκράτη, τον πιστό χριστιανό.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωάννης Τριαντάφυλλου, αλλά τον ονόμασαν Μακρυγιάννη γιατί ήταν πολύ ψηλός, μακρύς. Γιάννης Μακρυγιάννης. Ο αγράμματος σοφός! Γεννήθηκε στο μικρό χωριό Αβορίτη Δωρίδος το έτος 1797. Σε ηλικία 23 χρόνων μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα, πολεμώντας πρώτα στην Ήπειρο και την Ρούμελη και αργότερα στην Αθήνα και τον Μωρία. Μετά την απελευθέρωση υπήρξε πρωταγωνιστής για την απόκτηση Συντάγματος από το νεοσύστατο Κράτος. Επίσης μετά τον Αγώνα, σε μεγάλη ηλικία, μόνος του, αυτοδίδακτος έμαθε λίγη γραφή και ανάγνωση. Το έτος 1853 καταδικάστηκε σε θάνατο για «συνωμοσία» κατά του βασιλέως Όθωνος, η ποινή του στην συνέχεια μετετράπη σε ισόβια και μετά από ένα χρόνο αποφυλακίστηκε. Επί βασιλέως Γεωργίου Α' εγένετο αντιστράτηγος. Πέθανε ειρηνικά, πιστός χριστιανός, το έτος 1864 στην Αθήνα, σε ηλικία 67 χρόνων.
Το έτος 1846 έγραψε τα «Απομνημονεύματα» του, πολύτιμη ιστορική πηγή, με το «απελέκητο» του, όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει, γράψιμο του. Ένα έργο με γλώσσα απλή, λαϊκή, ολιγογράμματου ανθρώπου, γεμάτο όμως με πίστη στον Θεό, αγάπη για την Πατρίδα και σωστές -διαχρονικές ως απεδείχθη- παρατηρήσεις για τα καλά και τα ελαττώματα της Φυλής μας. Γράφει μία μεγάλη αλήθεια. «Χωρίς αρετή, πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την Θρησκεία Έθνη δεν υπάρχουν». Σημειώνει ακόμη μία μεγάλη αλήθεια. «Το φιλότιμο δεν φτάνει για να πάει κανείς μπροστά». Γιατί; Διότι οι Έλληνες έχουμε φιλότιμο, αλλά πρέπει ακόμα να «είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ». Ναι, «τούτην την Πατρίδα την έχουμε ούλοι μαζί και σοφοί και αγράμματοι και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι». Δεν εδίστασε να στηλιτεύσει άρχοντες, συμπολεμιστές και πολιτικούς, πού οδήγησαν την μικρή τότε γεωγραφικά Χώρα μας σε νέες περιπέτειες. Αγανακτεί και χωρίς βέβαια να το πιστεύει, καθ' υπερβολήν γράφει: «Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη τη λευτεριά όπου γευόμαστε, θα παρακαλούσαμε τον Θεό να μας αφήσει με τους Τούρκους, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τί θα ειπή Πατρίδα, τί θα ειπή Θρησκεία, τί θα ειπή αρετή και τιμιότη». Άλλου καταγράφει ελαττώματα πού δυστυχώς διέτρεξαν όλον τον χρόνον από επανασυστάσεως του Ελληνικού Κράτους, μέχρι σήμερα. «Τις πρόσοδες της Πατρίδας τις κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήνομεν τίποτας, ένα βάνομεν εις το Ταμείον, δέκα κλέβομεν. Αγοράζομεν πρόσοδες, τις τρώμεν όλες». Για τους ανάξιους της Εξουσίας γράφει: «Τέτοιοι μπαίνουν εις τα πράγματα, τέτοιους συντρόφους βάνουν. Οι περισσότεροι αγωνιστές και οι χήρες και ορφανά δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία γεμίσαμαν. Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματα τους, λεπτό δεν τους δίνομεν και κάνουν επέμβασιν εις τα πράγματα μας. Και ποτές δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον. Ο Θεός να κάμη το έλεος Του».
Διαπιστώσεις για την εποχή του, πού δυστυχώς διαιωνίζονται στον τόπο μας και ισχύουν μέχρι και τις ημέρες μας. «Ο Θεός να κάμη το έλεος Του» και το παράδειγμα και οι παρακαταθήκες του Μακρυγιάννη και άλλων σπουδαίων και αγνών Ελλήνων, ας γίνουν επί τέλους αποδεκτές από εμάς, τους σημερινούς Έλληνες, ώστε το στραβό να το κάμωμεν ίσιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου