Ο Φίλιππας και η Γιώτα είναι ένα σύγχρονο κοσμικό ζευγάρι του οποίου την ευτυχία έχει συμπληρώσει μια μονάκριβη κορούλα. Όμως μια μέρα εντελώς ξαφνικά πέθανε η κορούλα τους και το ζευγάρι απελπισμένο κάνει προσπάθεια προσέγγισης της εκκλησίας όμως εντελώς μονόπλευρα. Η σύζυγος θέλει παιδί, όμως θεωρώντας τον σύζυγο προβληματικό, διαλύει τον γάμο και τον στέλνει «πακέτο» στην γερασμένη μάνα του.
Ένας γέροντας που τυχαία είχαν γνωρίσει σε ένα νησί παρακαλεί την γυναίκα , η οποία μένει μόνη, με την υλική όμως υποστήριξη του πρώην συζύγου να τα ξαναβρούν, όμως η τελευταία αρνείται λέγοντας: "Δε γίνεται, γιατί συνδέθηκα με ένα θρησκευόμενο άτομο που με γεμίζει και από αυτόν είμαι έγκυος".
Ένας γέροντας που τυχαία είχαν γνωρίσει σε ένα νησί παρακαλεί την γυναίκα , η οποία μένει μόνη, με την υλική όμως υποστήριξη του πρώην συζύγου να τα ξαναβρούν, όμως η τελευταία αρνείται λέγοντας: "Δε γίνεται, γιατί συνδέθηκα με ένα θρησκευόμενο άτομο που με γεμίζει και από αυτόν είμαι έγκυος".
- Θα τον παντρευτείς ρώτησε ο γέροντας;
- Όχι, εγώ παιδί ήθελα, έγινε, δεν συνεχίζω.
Όταν το άκουσε ο Φίλιππας, ο πρώην σύζυγος, δεν θύμωσε, μόνο είπε στο γέροντα: τη λυπάμαι γέροντα και πρέπει να την βοηθήσω. Πέρασε πεντάμηνο από τότε και ο γέροντας που δεν είχε επικοινωνία με την γυναίκα είχε αρνηθεί να προσεύχεται για αυτήν, μια και η ίδια δεν ήθελε να ξανασμίξει με τον άνδρα της.
Ένα βράδυ αυτή η πεντάμηνη σιωπή λύθηκε. Ο φαρμακωμένος σύζυγος ανήγγειλε στο γέροντα την διάλυση της εταιρείας του, η οποία δεν τον λύπησε τόσο, όσο η συμφορά της πρώην γυναίκας του που βρίσκεται στο νοσοκομείο με σοβαρό κίνδυνο της ζωής αυτής και του παιδιού της. Ο Φίλιππας κλαίει για την ζωή της μάνας και του ξένου παιδιού, δεν νιώθει προσβεβλημένος και ζητά από τον γέροντα θερμή προσευχή. Ο γέροντας ʽʼχάζεψεʼʼ, αφού το κλάμα και το δάκρυ του κόσμου της ανεξικακίας και της ανωτερότητας κυριολεκτικά τον φίμωσε. Εδώ θυμόμαστε και πάλι την αδελφή Ευγενία που έλεγε: ʼʼΑδελφοί ας αποκτήσουμε πρώτα τις αρετές των κοσμικών και μετά των μοναχώνʼʼ.
Πηγή: Αρχιμ. Γρηγορίου, ηγουμένου Ι.Μ. Δοχειαρίου, "Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας"
Όταν το άκουσε ο Φίλιππας, ο πρώην σύζυγος, δεν θύμωσε, μόνο είπε στο γέροντα: τη λυπάμαι γέροντα και πρέπει να την βοηθήσω. Πέρασε πεντάμηνο από τότε και ο γέροντας που δεν είχε επικοινωνία με την γυναίκα είχε αρνηθεί να προσεύχεται για αυτήν, μια και η ίδια δεν ήθελε να ξανασμίξει με τον άνδρα της.
Ένα βράδυ αυτή η πεντάμηνη σιωπή λύθηκε. Ο φαρμακωμένος σύζυγος ανήγγειλε στο γέροντα την διάλυση της εταιρείας του, η οποία δεν τον λύπησε τόσο, όσο η συμφορά της πρώην γυναίκας του που βρίσκεται στο νοσοκομείο με σοβαρό κίνδυνο της ζωής αυτής και του παιδιού της. Ο Φίλιππας κλαίει για την ζωή της μάνας και του ξένου παιδιού, δεν νιώθει προσβεβλημένος και ζητά από τον γέροντα θερμή προσευχή. Ο γέροντας ʽʼχάζεψεʼʼ, αφού το κλάμα και το δάκρυ του κόσμου της ανεξικακίας και της ανωτερότητας κυριολεκτικά τον φίμωσε. Εδώ θυμόμαστε και πάλι την αδελφή Ευγενία που έλεγε: ʼʼΑδελφοί ας αποκτήσουμε πρώτα τις αρετές των κοσμικών και μετά των μοναχώνʼʼ.
Πηγή: Αρχιμ. Γρηγορίου, ηγουμένου Ι.Μ. Δοχειαρίου, "Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου