"Κάπως έτσι βιώνεις το θαύμα..."

Ευχαριστούμε πολύ τον ακροατή μας Δ.Ε. που μας έστειλε το παρακάτω κείμενο. Αναρτούμε το κείμενο ακριβώς όπως το λάβαμε. Σε λίγες μέρες θα καλέσουμε όλους τους ακροατές και φίλους να κάνουμε την αγάπη μας πράξη... για το ραδιοφωνικό σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας. Εκείνη τη μέρα θα μιλήσουμε για το θαύμα, ή καλύτερα για τα θαύματα που καθημερινά ο Τριαδικός Θεός μας, μάς προσφέρει στη ζωή μας. Κάθε κατάθεση ψυχής από εσάς θα είναι ευπρόσδεκτη για να την αναρτήσουμε στο Blog μας και να την μοιραστούμε και από αέρος. Στείλτε μας ό,τι θέλετε στο opougis@hotmail.com.

Ακολουθεί το κείμενο του ακροατή μας:

"Κάπως έτσι βιώνεις το θαύμα..."

Χαιρετώ από καρδίας.

Με λένε Δημήτρη. Ακούω το ραδιοφωνικό σταθμό της  Πειραϊκή Εκκλησίας τον τελευταίο καιρό, ειδικά μετά το θάνατο της γιαγιάς μου. Το αναφέρω αυτό και είναι σημαντικό, ομολογώντας ότι το σημαντικότερο πράγμα που έχω από αυτή τη γιαγιά είναι η ανάμνησή της συνεχώς με το ραδιοφωνάκι καθισμένη στο γωνιακό μπαλκόνι ακούγωντας την Πειραϊκή Εκκλησία. Όταν συνέβαινε αυτό δεν έδινα σημασία. Η αλήθεια είναι ότι το συνειδητοποίησα μετά λίγο καιρό που άκουγα το σταθμό, κυρίως τα πρωινά που πήγαινα στη δουλειά. Το πρώτο ερέθισμα ήταν το "μότο" όπως λέγεται του σταθμού..."Το ραδιόφωνο που μιλά στην ψυχή μας". Έτσι είναι. Αλήθεια λέει.

Εδώ λοιπόν θέλω να μιλήσω και εγώ. Θέλω να μιλήσω και να εκφράσω την εμπειρία,  που ενδεχομένως περιμένει κάθε άνθρωπος να βιώσει στη ζωή του και δεν είναι άλλο από το λεγόμενο "θαύμα". Πολλοί το αναζητούν, άλλοι το βιώνουν, άλλοι το φαντάζονται, άλλοι το προσπερνούν και οι άτυχοι δεν το συναντούν ποτέ. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας μιλήσω γιαυτό.

Στις αρχές του καλοκαιριού, πληροφορήθηκα άσχημα νέα για ένα παιδάκι. Δεν το είχα ζήσει από κοντά. Το γνώριζα μόνο μέσα από λίγες συναντήσεις που είχαμε με τους γονείς του μέσω κοινών γνωστών. Φυσικά είναι στενάχωρο να ακούς ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει σε άλλο άνθρωπο, πόσο μάλλον σε παιδί. Αλλά η καθημερινότητα καλώς ή κακώς σε απορροφά και σε κάνει να ξεχνάς...Εν προκειμένω, το παιδάκι αυτό ήταν συνεχώς στο μυαλό μου. Ρωτούσα καθημερινά για την πορεία της υγείας του, ώσπου κάποια μέρα έμαθα ότι τα πράματα ήταν πολύ δύσκολα. Στο κεφαλάκι του παιδιού εμφανιζόταν ένας όγκος, σε δύσκολο σημείο και δεδομένης της μικρής ηλικίας, οι γιατροί εμφανίζονταν απαιδιόδοξοι...Κάλεσα αμέσως τη γυναίκα μου και εν συνεχεία τη μητέρα μου και ζήτησα να ανάψουν ένα κερί. Ήταν η πρώτη αντίδραση. Κάθε βράδυ στην προσευχή, ζητούσα να συμβεί το καλύτερο, μη γνωρίζοντας πιο είναι αυτό. Απλά το καλύτερο, για το παιδί, για τους γονείς, για όλους μας.

Πλησίαζαν οι μέρες που θα πηγαίναμε διακοπές με πλοίο. Η αγωνία μου και οι φοβίες μου για το επικείμενο ταξίδι, καθώς και η υπόσχεση στον Άγιο Νεκτάριο για θέμα υγείας του πατέρα μου, με ώθησαν να κάνω μια επίσκεψη στην Αίγινα.

Στο δελφίνι άκουγα την παράκληση του Αγίου. Με το που έφτασα στο λιμάνι, πήρα ταξί και επισκέφτηκα το σπίτι του. Θυμήθηκα, όταν προσκυνούσα, λόγια της μητέρας μου για τον Άγιο, ότι είναι προστάτης για παθήσεις στο κεφάλι και ότι και εκείνη όταν είχε βρεθεί κοντά του, ακούμπησε το κεφάλι της στο μαρμάρινο μνήμα στο μικρό εκκλησάκι. Το ίδιο έκαν και εγώ. Ευχαρίστησα τον Άγιο για τον πατέρα μου, ζήτησα δύναμη για μένα και την οικογένειά μου και ότι καλύτερο για το παιδάκι.

Φεύγοντας από το νησί, ένιωθα πλημμυρισμένος από χαρά και ήμουν βέβαιος πως όλα θα πάνε καλά. Πως ήδη έχουν όλα τακτοποιηθεί. Ήταν ημέρα Σάββατο.

Μετά το πέρασμα μιας εβδομάδας περίπου, πληροφορήθηκα ότι οι γονείς του παιδιού, παρακεινούμενοι από τη μητέρα, που είχε το δικό της παιδάκι νοσηλευόμενο και αυτό, σε διπλανό κρεβάτι, επισκέφτηκαν έναν άλλο γιατρό. Ο γιατρός αυτός θα έφευγε για διακοπές, τις οποίες ακύρωσε για να αναλάβει το περιστατικό. Το τηλεφώνημα έγινε το Σάββατο. Το Σάββατο της επίσκεψης στον Άγιο. Η επαφή με τον γιατρό έγινε Κυριακή. Δευτέρα θα έφευγε ο γιατρός για διακοπές.

Όπως όμως λέει ο λαός, όταν ο άνθρωπος κάνιε σχέδια, ο Θεός γελά!

Κυριακή ο γιατρός δέχτηκε το παιδί στο νοσοκομείο. Δευτέρα έγινε το νέο χειρουργείο, πήγε πολύ καλά και την Πέμπτη ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της μαγνητικής ότι το παιδί είναι καθαρό!

Η χαρά όλων απερίγραπτη. Η σκέψη η δική μου ότι αξιώθηκα να ζήσω ένα θαύμα. ένα θαύμα που θέλω να μοιραστώ. Ίσως γιατί με πλημμυρίζει τόσο...ίσως γιατί με ξεπερνά...ίσως γιατί και εγώ έχω ένα παιδάκι...

Ήταν ένα θαύμα που ίσως να επιζητούσα. Δεν ξέρω. Κάπως έτσι διάβαζα παλιότερα σε βιβλία τα θαύματα. Μακάρι να διαβαστεί και το προσωπικό μου βίωμα από κάποιους, ως τέτοιο.

Σας ευχαριστώ.

Σημείωση: Σκοπίμως δεν αναφέρω λεπτομέρειες, νοσοκομεία, ορολογίες κλπ, γιατί προφανώς δεν με αφορούν. Εν τάχει προσπάθησα να μεταφέρω, έστω περιγραφικά, την ουσία.