Και σε ποιους να τραγουδήσεις...

Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας
Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος

(11 Μαρτίου 1978, ο θάνατος της Σοφίας Βέμπo)


Πως να χωρέσεις μέσα σε μερικές γραμμές αυτό που νιώθεις για ορισμένους ανθρώπους - σύμβολα μιάς άλλης εποχής που μοιάζει τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά ,ανθρώπους οι οποίοι γεννήθηκαν απο την ανάγκη του ίδιου του καιρού τους, ο οποίος δείχνει να χάθηκε οριστικά απο τον ορίζοντα της ιστορίας ενός έθνους καταπληγωμένου που το μόνο που ξέρει να κάνει καλά ανάμεσα στους αιώνες είναι το να πέφτει και να ξανασηκώνεται ορθό,την ίδια ώρα που κάποιοι νομίζουν πως ξεμπέρδεψαν μαζί του οριστικά και πως έχει πέσει για τα καλά στο χώμα κι ακόμα παρακάτω.

Αν η ζωή ενός έθνους ήταν ποτέ δυνατόν να περιγραφεί σε μια σειρά απο εικόνες, πράγμα που στο τέλος θεωρώ πως πάντα συμβαίνει ίσως απο τον ιστορικό του μέλλοντος, η εμβληματική φυσιογνωμία της Σοφίας Βέμπο με τις φωτογραφίες της απο το μέτωπο ανάμεσα στους απλούς φαντάρους εκ των οποίων ποιός ξέρει πόσοι δεν γύρισαν ποτέ πίσω και παραμένουν ακόμη τόσες δεκαετίες μετά άταφοι, θυσία στον βωμό ενός κράτους ανάξιου του έθνους που αντιπροσωπεύει, θα δέσποζαν ανάμεσα στις φωτογραφίες γνωστών και αγνώστων οι οποίοι έβαψαν με το αίμα του κορμιού και της ψυχής τους αυτά τα χώματα για τον αιώνα που μόλις πέρασε, κι εσύ μένεις να αναρωτάσαι λές και τώρα σε κατέβασαν σε τούτην την γη,τι σημασία έχουν όλα αυτά στις απαρχές ενός αιώνα της "νέας εποχής" και στο κοπάδι των ψυχών που άγεται και φέρεται απο οτι επουσιώδες σε μια κοινωνία χαμένη απο καιρό.

Το αιώνιο παιχνίδι ανάμεσα στο παλιό και τον νέο κόσμο,ο καθένας με τα σύμβολα του,απο την μία μεριά ένας κόσμος γεμάτος αξίες και πίστη σε ιδανικά και έναν πνευματικό κόσμο απείρως καλύτερο του σήμερα που απλώς δηλώνει πνευματικός και απο την άλλη ένα σήμερα σκοτεινό,ομιχλώδες,μια εποχή απαξίωσης των άξιων και των αξιών και το χειρότερο μια εποχή με προορισμόν άγνωστο που κατά πάσα πιθανότητα οδηγεί στα βράχια της δήθεν νέας εποχής με τις σειρήνες της να μένουν να τραγουδούν το τραγούδι της απεμπόλησης κάθε αξίας προς χάριν του "νέου",που στην ουσία δεν αποτελεί παρά μιάς νέας μορφής μεσσαίωνα τόσο σκοτεινού μέσα στο τεχνητό υπέρλαμπρο δήθεν φώς των λαμπτήρων ενός τεράστιου κοινωνικού πειράματος - εργαστηρίου.

Τι θα έλεγε και τι θα τραγουδούσε σήμερα η Σοφία Βέμπο ουδείς το γνωρίζει, ίσως και να προτιμούσε "το τραγούδι της σιωπής" που λέει πολλά, εμπρός στην κρίση που μαστίζει τον τόπο, μιάς κρίσης πνευματικής που παρουσιάζεται ως οικονομική και μόνον διότι έτσι θέλουν κάποιοι να την παρουσιάζουν στον κόσμο, είναι η εύκολη ανάλυση για όλα τα στομάχια και μένουν όλοι ευχαριστημένοι ακόμα και οι θιγμένοι απο αυτήν, μέσα απο τις πομπώδεις αναλύσεις τις χωρίς ουσία και με τις πολλές διαπιστεύσεις και διαπιστώσεις για να περνά η ώρα, τα λεπτά και η ζωή, ως άνθρωπος έντιμος απο έναν άλλον κόσμο, ίσως προτιμούσε να σωπάσει και τούτη η σιωπή να έμοιαζε ως κραυγή απελπισίας για τον ίδιο τον άνθρωπο, τον άνθρωπο που τραγούδησε τόσο και με τα τραγούδια της αλλά και με την πορεία της ζωής της ολάκερη.

Και σε ποιούς να τραγουδήσεις Σοφία Βέμπο σήμερα, σε ποιόν λαό να μιλήσεις και τι να του πείς, ποιός δύναται να καταλάβει το νόημα των τραγουδιών που άγγιξαν την ψυχή σου και μάζι την ψυχή ενός ολάκερου λαού του τότε που έπεφτε για υψηλά ιδανικά στα βουνά της σκλάβας μας ακόμη, Βορείου Ηπείρου που με το τόσο αίμα που έχει χυθεί στα χώματα της θαρρείς πως γίνηκε πηλός κι έχτισε κάποτε ο άνθρωπος τον ανώτερο εαυτό του ξεπερνώντας τον τόπο και το χρόνο της πεπερασμένης του ύπαρξης,έχτισε τον άνθρωπο όπως θα έπρεπε να είναι ,η γλώσσα σου φοβούμαι θα μοιάζει ακατάληπτη έπειτα απο τόσα χρόνια ασυδοσίας που μας οδήγησαν εδώ, έπειτα απο όσα "ΟΧΙ" που ΔΕΝ είπαμε και που μας οδήγησαν εδώ,επαίτες και φαντάσματα του πρότερου εαυτού μας και ο μεγαλύτερος θάνατος,ο θάνατος των θανάτων όπως γράφω κάπου, δεν είναι παρά ο θάνατος των πρότερων εαυτών μας,πόσο μάλλον όταν αυτός ο εαυτός μας ήταν το καλό μέρος του ανθρώπου,αυτού του μικρού,του μέγα.


Αιωνία σου η μνήμη Σοφία Βέμπο, είθε να ξανάρθεις με κάποιον τρόπο μαζί με τους καιρούς που σε γέννησαν, τούτος ο τόπος σε έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.