Εἶχαν περάσει 90 χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ἡ πανέμορφη
κόρη πετάχθηκε ἀντρειωμένη ἀπὸ τὸν τάφο τῶν 400 χρόνων καὶ μετρώντας μὲ βιάση μὲ
τὸ ἀστραπηβόλο βλέμμα της τὴν γῆ τῶν προγόνων, χάραξε μὲ τὴν τρομερὴ κόψη τοῦ
σπαθιοῦ της τὰ προσωρινὰ σύνορα τοῦ τιτανομάχου λαοῦ.
90 χρόνια ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἡ μεγάλη ἔκρηξη τοῦ 21, ἐκεῖ ποὺ πρῶτα ὅλα «τά ᾽σκιαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά», δημιούργησε μικρὸ ἀνεξάρτητο κράτος. Μικρό! Τὸ μέγιστο τμῆμα τοῦ ἑλληνισμοῦ στέναζε ἀκόμα κάτω ἀπὸ ἀφόρητη τυραννία. Κι αὐτὸ τὸ μαρτύριο τῶν σκλάβων ἀδελφῶν ἔκαιγε τὰ σπλάγχνα τῶν ἀπελευθερωμένων.
Στὸ διάστημα ποὺ μεσολάβησε, ὁ πόθος γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν ὑποδούλων πῆρε τὴν μορφὴ ὑψηλοῦ ὁράματος ποὺ ὀνομάστηκε «Μεγάλη Ἰδέα» καὶ συνήρπασε τὶς καρδιὲς μικρῶν καὶ μεγάλων. Ἀλλὰ ἡ «Μεγάλη Ἰδέα» κατέληξε στὸ τέλος τοῦ 19ου αἰώνα μεγάλος τάφος! Ὁ ἀποτυχημένος πόλεμος τοῦ 1897 ἔφερε τοὺς Τούρκους κοντὰ στὴν Λαμία καὶ μετέτρεψε τὸ δράμα σὲ ἐφιάλτη.
Τὸ Ἔθνος λύγισε, τὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ κατέπεσε, ἡ ἀπελπισία ἔπνιξε τὶς καρδιές. Τότε πετάχθηκε ἕνας ἄνθρωπος μόνος καὶ σήκωσε ψηλὰ τὸν ἥλιo. Ἕνας! Ὁ Παῦλος Μελᾶς! Μὲ τὴν θυσία του πότισε μὲ τὸ κρασὶ τῶν ἀθανάτων ἀπ᾽ ἄκρη σ᾽ ἄκρη τὸν λαό. Καὶ οἱ ἀναστημένοι τοῦ Λεωνίδα, τῆς Σαλαμίνας, τοῦ Μαραθώνα καὶ τῆς Γραβιᾶς σταυραετοὶ τῆς λευτεριᾶς ἄνοιξαν τὰ πλατιὰ φτερά τους καὶ πέταξαν στὴν ἑλληνικότατη, σκλαβωμένη καὶ ἀπειλούμενη μὲ ἀφανισμὸ γῆ τῶν Μακεδόνων.
Ἡ ποθητὴ ὥρα σήμανε τὸ ἔτος 1912. Στὶς 5 Ὀκτωβρίου ξεκίνησε ἡ θυελλώδης ἐξόρμηση. Ὁ πρωθυπουργὸς Ἐλευθέριος Βενιζέλος μὲ ἀλλεπάλληλα τηλεγραφήματα παρότρυνε τὸν Ἀρχιστράτηγο Διάδοχο Κωνσταντῖνο νὰ κατευθυνθεῖ τάχιστα πρὸς τὴν Θεσσαλονίκη πρὶν φθάσει σ᾽ αὐτὴν ὁ βουλγαρικὸς στρατός. Οἱ δυσκολίες ἀμέτρητες. Τὸ τελευταῖο μεγάλο ἐμπόδιο ὁ πλημμυρισμένος Ἀξιός. Οἱ κάτοικοι τῶν χωρίων συγκέντρωσαν κάθε εἴδους ξύλο, ἀκόμα καὶ τὶς πόρτες τῶν σπιτιῶν τους, καὶ μέσα σὲ μιὰ νύχτα γεφύρωσαν τὸ ποτάμι. Τὸ θαῦμα ἔφτασε ἀμέσως στὸ ἀποκορύφωμά του: τὴν 26η Ὀκτωβρίου, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ προστάτου τῆς πόλεως μεγαλομάρτυρος ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, ὁ Ταξὶμ πασὰς παρέδιδε τὴν Θεσσαλονίκη στὸν Κωνσταντῖνο.
Πέρασαν ἀπὸ τότε 100 ἀκριβῶς χρόνια! Ἡ ἔνδοξη πόλη ἀναδείχθηκε κέντρο τοῦ βορειοελλαδικοῦ ἑλληνισμοῦ. Πίσω της ἔχει καὶ τρέφεται ἀπὸ ἱστορία 2.300 ἐτῶν.
Τὸ ὄνομά της τῆς τὸ χάρισε ἡ ἀδελφὴ του Μεγάλου Ἀλεξάνδρου Θεσσαλονίκη, πρὸς τιμὴν τῆς ὁποίας ἵδρυσε τὴν πόλη τὸ 315 περίπου π.χ. ὁ σύζυγός της Κάσσανδρος, ἐκ τῶν στρατηγῶν καὶ διαδόχων τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.
Τὴν πανέμορφη πόλη τὴν ἁγίασε μὲ τὸ μαρτύριό του ὁ ἔνδοξος μυροβλύτης Μεγαλομάρτυς Δημήτριος, καὶ ἡ Θεσσαλονίκη τὸν γνωρίζει πάνω ἀπὸ 17 αἰῶνες τώρα ὡς τὸν ἀκοίμητο προστάτη της καὶ τὸ σταθερὸ στήριγμα τῶν κατοίκων της. Ὁ μεγαλοπρεπὴς Ναός του ἀποτελεῖ παγκόσμιο προσκύνημα, καὶ ἡ παρουσία του, τὰ ἀμέτρητα θαύματά του, τὸ ἀκένωτο μύρο ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὸ ἱερό του λείψανο εὐωδιάζουν τὴν πόλη σὲ ὅλες της τὶς ἐκδηλώσεις. Ἡ ἀπελευθέρωσή της τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἔδειξε φανερὰ τὴν ἰδιαίτερη ἀγάπη του πρὸς τὴν πόλη τοῦ μαρτυρίου του.
Τὴν μεγάλη της δόξα ἡ Θεσσαλονίκη τὴν γνώρισε κατὰ τὴν ἔνδοξη περίοδο τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Ἀναδείχθηκε τότε κέντρο γραμμάτων, θεολογικῶν συζητήσεων, φιλοσοφικῶν ἀναζητήσεων, καλλιτεχνικῆς δημιουργίας καὶ παραγωγῆς πολιτισμοῦ.
Ἀπὸ δῶ ξεκίνησαν οἱ δύο μεγάλοι ἱεραπόστολοι ἅγιοι Κύριλλος καὶ Μεθόδιος, ποὺ ὁδήγησαν στὴν πίστη τοὺς σλαβικοὺς λαούς, καὶ στὴν Θεσσαλονίκη κατ᾽ ἐξοχὴν θεολόγησε ὁ τιτάνας τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμας.
100 χρόνια μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσή της ἡ Θεσσαλονίκη καλπάζει πρὸς τὸ μέλλον πάνω στὸν Βουκεφάλα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.
Στὶς ἐπιθέσεις τῶν ἐπιβούλων της καὶ στὶς ἀμφισβητήσεις τους ἀντιτάσσει τὴν ἴδια πάντα ἀπάντηση: Ζεῖ καὶ βασιλεύει ὁ βασιλιὰς Ἀλέξανδρος!
Στὴν ἀδιαφορία τοῦ λαοῦ προβάλλει τοὺς ἁγίους ἀποστόλους τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης Κύριλλο καὶ Μεθόδιο.
Τὴν βυθισμένη στὸ σκοτάδι καὶ θνήσκουσα Εὐρώπη τὴν προσκαλεῖ νὰ ἀναστηθεῖ γινόμενη μέτοχος τῆς θεολογίας τοῦ ἀκτίστου φωτὸς τοῦ ἁγίου της Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.
Καὶ ὅλους μας μᾶς προτρέπει νὰ ἱππεύσουμε στὸ κόκκινο ἄλογο τοῦ μεγαλομάρτυρος Δημητρίου γιὰ τὴ νέα μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν ἀποστατημένο κόσμο μας.
90 χρόνια ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἡ μεγάλη ἔκρηξη τοῦ 21, ἐκεῖ ποὺ πρῶτα ὅλα «τά ᾽σκιαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά», δημιούργησε μικρὸ ἀνεξάρτητο κράτος. Μικρό! Τὸ μέγιστο τμῆμα τοῦ ἑλληνισμοῦ στέναζε ἀκόμα κάτω ἀπὸ ἀφόρητη τυραννία. Κι αὐτὸ τὸ μαρτύριο τῶν σκλάβων ἀδελφῶν ἔκαιγε τὰ σπλάγχνα τῶν ἀπελευθερωμένων.
Στὸ διάστημα ποὺ μεσολάβησε, ὁ πόθος γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν ὑποδούλων πῆρε τὴν μορφὴ ὑψηλοῦ ὁράματος ποὺ ὀνομάστηκε «Μεγάλη Ἰδέα» καὶ συνήρπασε τὶς καρδιὲς μικρῶν καὶ μεγάλων. Ἀλλὰ ἡ «Μεγάλη Ἰδέα» κατέληξε στὸ τέλος τοῦ 19ου αἰώνα μεγάλος τάφος! Ὁ ἀποτυχημένος πόλεμος τοῦ 1897 ἔφερε τοὺς Τούρκους κοντὰ στὴν Λαμία καὶ μετέτρεψε τὸ δράμα σὲ ἐφιάλτη.
Τὸ Ἔθνος λύγισε, τὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ κατέπεσε, ἡ ἀπελπισία ἔπνιξε τὶς καρδιές. Τότε πετάχθηκε ἕνας ἄνθρωπος μόνος καὶ σήκωσε ψηλὰ τὸν ἥλιo. Ἕνας! Ὁ Παῦλος Μελᾶς! Μὲ τὴν θυσία του πότισε μὲ τὸ κρασὶ τῶν ἀθανάτων ἀπ᾽ ἄκρη σ᾽ ἄκρη τὸν λαό. Καὶ οἱ ἀναστημένοι τοῦ Λεωνίδα, τῆς Σαλαμίνας, τοῦ Μαραθώνα καὶ τῆς Γραβιᾶς σταυραετοὶ τῆς λευτεριᾶς ἄνοιξαν τὰ πλατιὰ φτερά τους καὶ πέταξαν στὴν ἑλληνικότατη, σκλαβωμένη καὶ ἀπειλούμενη μὲ ἀφανισμὸ γῆ τῶν Μακεδόνων.
Ἡ ποθητὴ ὥρα σήμανε τὸ ἔτος 1912. Στὶς 5 Ὀκτωβρίου ξεκίνησε ἡ θυελλώδης ἐξόρμηση. Ὁ πρωθυπουργὸς Ἐλευθέριος Βενιζέλος μὲ ἀλλεπάλληλα τηλεγραφήματα παρότρυνε τὸν Ἀρχιστράτηγο Διάδοχο Κωνσταντῖνο νὰ κατευθυνθεῖ τάχιστα πρὸς τὴν Θεσσαλονίκη πρὶν φθάσει σ᾽ αὐτὴν ὁ βουλγαρικὸς στρατός. Οἱ δυσκολίες ἀμέτρητες. Τὸ τελευταῖο μεγάλο ἐμπόδιο ὁ πλημμυρισμένος Ἀξιός. Οἱ κάτοικοι τῶν χωρίων συγκέντρωσαν κάθε εἴδους ξύλο, ἀκόμα καὶ τὶς πόρτες τῶν σπιτιῶν τους, καὶ μέσα σὲ μιὰ νύχτα γεφύρωσαν τὸ ποτάμι. Τὸ θαῦμα ἔφτασε ἀμέσως στὸ ἀποκορύφωμά του: τὴν 26η Ὀκτωβρίου, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ προστάτου τῆς πόλεως μεγαλομάρτυρος ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, ὁ Ταξὶμ πασὰς παρέδιδε τὴν Θεσσαλονίκη στὸν Κωνσταντῖνο.
Πέρασαν ἀπὸ τότε 100 ἀκριβῶς χρόνια! Ἡ ἔνδοξη πόλη ἀναδείχθηκε κέντρο τοῦ βορειοελλαδικοῦ ἑλληνισμοῦ. Πίσω της ἔχει καὶ τρέφεται ἀπὸ ἱστορία 2.300 ἐτῶν.
Τὸ ὄνομά της τῆς τὸ χάρισε ἡ ἀδελφὴ του Μεγάλου Ἀλεξάνδρου Θεσσαλονίκη, πρὸς τιμὴν τῆς ὁποίας ἵδρυσε τὴν πόλη τὸ 315 περίπου π.χ. ὁ σύζυγός της Κάσσανδρος, ἐκ τῶν στρατηγῶν καὶ διαδόχων τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.
Τὴν πανέμορφη πόλη τὴν ἁγίασε μὲ τὸ μαρτύριό του ὁ ἔνδοξος μυροβλύτης Μεγαλομάρτυς Δημήτριος, καὶ ἡ Θεσσαλονίκη τὸν γνωρίζει πάνω ἀπὸ 17 αἰῶνες τώρα ὡς τὸν ἀκοίμητο προστάτη της καὶ τὸ σταθερὸ στήριγμα τῶν κατοίκων της. Ὁ μεγαλοπρεπὴς Ναός του ἀποτελεῖ παγκόσμιο προσκύνημα, καὶ ἡ παρουσία του, τὰ ἀμέτρητα θαύματά του, τὸ ἀκένωτο μύρο ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὸ ἱερό του λείψανο εὐωδιάζουν τὴν πόλη σὲ ὅλες της τὶς ἐκδηλώσεις. Ἡ ἀπελευθέρωσή της τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἔδειξε φανερὰ τὴν ἰδιαίτερη ἀγάπη του πρὸς τὴν πόλη τοῦ μαρτυρίου του.
Τὴν μεγάλη της δόξα ἡ Θεσσαλονίκη τὴν γνώρισε κατὰ τὴν ἔνδοξη περίοδο τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Ἀναδείχθηκε τότε κέντρο γραμμάτων, θεολογικῶν συζητήσεων, φιλοσοφικῶν ἀναζητήσεων, καλλιτεχνικῆς δημιουργίας καὶ παραγωγῆς πολιτισμοῦ.
Ἀπὸ δῶ ξεκίνησαν οἱ δύο μεγάλοι ἱεραπόστολοι ἅγιοι Κύριλλος καὶ Μεθόδιος, ποὺ ὁδήγησαν στὴν πίστη τοὺς σλαβικοὺς λαούς, καὶ στὴν Θεσσαλονίκη κατ᾽ ἐξοχὴν θεολόγησε ὁ τιτάνας τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμας.
100 χρόνια μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσή της ἡ Θεσσαλονίκη καλπάζει πρὸς τὸ μέλλον πάνω στὸν Βουκεφάλα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.
Στὶς ἐπιθέσεις τῶν ἐπιβούλων της καὶ στὶς ἀμφισβητήσεις τους ἀντιτάσσει τὴν ἴδια πάντα ἀπάντηση: Ζεῖ καὶ βασιλεύει ὁ βασιλιὰς Ἀλέξανδρος!
Στὴν ἀδιαφορία τοῦ λαοῦ προβάλλει τοὺς ἁγίους ἀποστόλους τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης Κύριλλο καὶ Μεθόδιο.
Τὴν βυθισμένη στὸ σκοτάδι καὶ θνήσκουσα Εὐρώπη τὴν προσκαλεῖ νὰ ἀναστηθεῖ γινόμενη μέτοχος τῆς θεολογίας τοῦ ἀκτίστου φωτὸς τοῦ ἁγίου της Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.
Καὶ ὅλους μας μᾶς προτρέπει νὰ ἱππεύσουμε στὸ κόκκινο ἄλογο τοῦ μεγαλομάρτυρος Δημητρίου γιὰ τὴ νέα μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν ἀποστατημένο κόσμο μας.
Περιοδικό
«ΟΣΩΤΗΡ», αριθ. Τεύχους 2052, 01-10-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου