Ταπείνωση και πνεύμα θυσίας είναι οι δυο αρετές, που βρίσκονται συνταιριαγμένες στις ψυχές των ηρώων του 1821.
Στα λόγια τους, στις διακηρύξεις τους, στα φερσίματα τους δεν βρίσκεις μεγαλοστομίες και κομπασμούς. Πνεύμα φιλοζωίας δεν τους κυρίεψε ποτέ. Τέτοιοι χαμηλοί στόχοι ήσαν ξένοι προς τις γενναίες εκείνες ψυχές. Οι τιτανομάχοι του 1821 προχώρησαν στο μεγάλο αγώνα από την αρχή ως το τέλος με σεμνότητα και απόφαση ολοκληρωτικής θυσίας.
Γι’ αυτό ακριβώς ο όρκος τους γίνεται επάνω στο σύμβολο της ταπεινώσεως και της θυσίας, τον Σταυρό.
Αυτόν στήνουν στην κορφή του ιστού της σημαίας. Αυτόν χαράσσουν πάνω στα φλάμπουρα, για να φαίνεται από μακριά, καθώς κυματίζει η σημαία.
Να τον βλέπουν τα παλικάρια και να θυμούνται πως αγωνίζονται για το δίκαιο. Να θυμούνται, ότι τούς παραστέκει ο παντοδύναμος Κύριος. Ότι έχουν χρέος να ‘ναι τολμηροί και ψυχωμένοι και να ‘χουν ζωντανή την απόφαση τής θυσίας.
Να τον βλέπουν όμως κι οι βάρβαροι Τούρκοι και να κυριεύονται από φόβο. Γιατί του Σταυρού οι προσκυνητές θα είναι τελικά κι οι νικητές.
«Ελάτε μ’ ένα ζήλο σε τούτο τον καιρό,
να κάνομε τον όρκο επάνω στο Σταυρό»,
έψαλλε ο Ρήγας στα θούρια του.
να κάνομε τον όρκο επάνω στο Σταυρό»,
έψαλλε ο Ρήγας στα θούρια του.
«Εμπρός», φώναζε ο Υψηλάντης, «να ρίξομε την ημισέληνο των Τούρκων και να υψώσομε τον Σταυρό».
«Προσχωρούμε», έλεγε ο ναύαρχος Μιαούλης, «με την δύναμιν του Σταυρού».
Και ο Ψαριανός ήρωας Κανάρης με το δαυλό στο χέρι, πλάι στην τούρκικη ναυαρχίδα, φωνάζει στους ναύτες του· «τον σταυρό σας και ρίξτε τούς γάντζους».
Του Εικοσιένα οι αγωνιστές έκλειναν στα στήθη τους μια καρδιά, που αγαπούσε τον Σταυρό. Στο Σταυρό έβλεπαν τον ταπεινό Εσταυρωμένο, τον Κύριο τού ουρανού και της γης, πού καταδέχτηκε να θυσιαστεί για τη δική μας ελευθερία. Στο Σταυρό έβλεπαν Εκείνον, πού βάδισε σταθερά και αποφασιστικά μέχρι τέλους· τον Θεάνθρωπο, πού πάλεψε γενναία, μόνος αυτός, με όλες τις καταχθόνιες δυνάμεις του κακού κι νίκησε «νίκην μεγάλην». Στο Σταυρό έβλεπαν την μαρτυρική Ορθοδοξία, πού 400 χρόνια πάλευε με τον Μωαμεθανισμό να επιζήσει μέσα στους διωγμούς και να διατηρηθεί αμόλυντη. Να εμψυχώσει όμως ταυτόχρονα και το Γένος.
Αντικρίζοντας τον Σταυρό παιδιά, νέοι, φαμελίτες, γυναίκες, παππούδες συνταράζονταν από ουράνια σκιρτήματα. Δίψα αρετής τους κυρίευε. Πάθος θυσίας τους φλόγιζε. Και προχωρούσαν όλοι τους σεμνοί, γενναίοι και ανυποχώρητοι στη μεγάλη τους απόφαση να προσφέρουν με θυσία της ζωής τους ελευθερία στο Γένος.
Μια του Σταυρού τη δύναμη, μια χούφτα αυτοί, νικούν το δέος του θανάτου καθώς αντιμετωπίζουν τα μιλλιούνια του Σουλτάνου. Με τον Σταυρό του Χρίστου στην ψυχή, στο χέρι, στη σημαία γίνονται αυτοί ήτα ιερά σφάγια γεια ανά σπάσει το Έθνος τα δεσμά αιώνων, να σηκώσει κεφάλι, ανά βαδίσει ορθό, να προχωρήσει τιμημένο λατρεύοντας ελεύθερα τον άγιο Θεό του.
Του Εικοσιένα ο πολεμιστής θεωρούσε φοβερό ανοσιούργημα να πέσει ό Σταυρός στα βέβηλα χέρια του Αγαρηνού. Αμέτρητοι οι ηρωισμοί γύρω από τον Σταυρό. Από τούς χαρακτηριστικότερους είναι κι αυτός, που διηγήθηκε μετά την Επανάσταση ένας Τούρκος σε κάποιο ελληνικό σπίτι.
Σε μια μάχη, έλεγε ο Οθωμανός, οι δικοί μου κυνηγούσαν τους δικούς σας. Ο ση-μαιοφόρος σας πληγωμένος γονάτισε. Κρατούσε όμως γερά τη σημαία. Δεν την άφηνε να γείρει ούτε το παραμικρό. Τον πήρε όμως και δεύτερο βόλι στο κεφάλι. Το αίμα ξεχείλισε στα περίσσια μαλλιά του, που ήταν χυμένα στις πλάτες του. Ακούμπησε το ματωμένο ολοπόρφυρο κεφάλι του στο όρθιο κοντάρι της σημαίας και φώναζε μ’ όλη την δύναμη της φωνής, που του απόμεινε, στους συντρόφους του, που πολεμούσαν· «Τον Σταυρό! Τον Σταυρό! Μην τον αφήσετε να πέσει στα χέρια του εχθρού! Την σημαία· ελάτε να πάρετε την σημαία. Ελάτε να πάρετε τον Σταυρό από τα αδύνατα χέρια μου, τρέξτε…»
Έτρεξαν. Επήραν τον Σταυρό από τα χέρια του. Κι εκείνος ανακουφισμένος ετοιμάστηκε να πεθάνει. «Ελάτε» είπε τότε στους συναγωνιστές του· «ελάτε, σκοτώστε με». «Πρόλαβαν», συνεχίζει ο Τούρκος, «οι δικοί μου και τον αποτελείωσαν.. Τον κύταξα. Τα’ όμορφο πρόσωπό του έλαμπε από ικανοποίηση. Καθρεφτιζόταν επάνω του η γενναιότητα της καρδιάς του. Είπα και τον έθαψαν…».
Του σημαιοφόρου η κραυγή «τον Σταυρό· τον Σταυρό» μας υπενθυμίζει την ατίμητη κληρονομιά της αγίας Επαναστάσεως του 1821. χέρι με χέρι, γενιά με γενιά οι Μάρτυρες της μας άφησαν κληρονομιά τον Σταυρό (τον πήραν αυτοί απ’ τους Βυζαντινούς και οι Βυζαντινοί από τους Μάρτυρες της πρώτης Εκκλησίας), για να τον κρατούμε χαραγμένο στις καρδιές μας. Να τον κρατούμε σφιχτά, ψηλά και ποτέ να μην επιτρέψουμε να πέσει σε βέβηλα χέρια. Με οδύνη και με αίμα τον κράτησαν εκείνοι. Το ίδιο πρέπει κι εμείς.
Σ’ αυτούς τούς καιρούς του κομπασμού και της καλοζωίας, όσοι νιώθετε απόγονοι εκείνων των ηρώων· όσοι γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στο δαφνώνα, που φύτεψαν για μας εκείνοι, μη προσπερνάτε επιπόλαια την εθνική μας γιορτή.
Φέρτε στη σκέψη σας τ’ ολοπόρφυρο από αίματα κεφάλι του σημαιοφόρου. Τεντώστε τ’ αυτιά σας για ν’ αφουγκρασθείτε την εναγώνια κραυγή, που βγαίνει από τα στήθη του, καθώς αντηχεί μέσ’ στον αλαλαγμό και τη χλαλοή της μάχης. Αφήστε τη φαντασία σας ν’ αναπλάσει το φωτεινό του πρόσωπο, που μέσ’ τους καπνούς του μπαρουτιού φαίνεται πιο λαμπρό και που κάνει τον αρνητή τού Σταυρού να σταθεί με σεβασμό μπροστά στο λείψανο του. Προσπαθήστε να νιώσετε τη βαθιά ικανοποίηση, πού δοκίμασε κι εκείνος, όταν είδε πως ο Σταυρός δεν έπεσε στα χέρια των αλλοθρήσκων.
Τον ίδιο Σταυρό κρατούμε κι εμείς. Σύμβολο, που μας λέει πάντα, ιδιαίτερα όμως στις κρίσιμες τού Έθνους μας στιγμές, ότι πρέπει να ζούμε σεμνά. Αποφασι-σμένοι για τίμιους αγώνες, μάχες γενναίες, αψηφώντας τον θάνατο, προκειμένου να φυλάξουμε τα ιερά μας, την πίστη μας. Προκειμένου να υπερασπισθούμε σπιθαμή -προς -σπιθαμή τ' αγιασμένα χώματα μας και να κρατήσουμε την ελευθερία μας.
Θέλετε να συγκριθείτε με το Εικοσιένα; Σταθείτε και συγκριθείτε. Όσοι βρείτε το ψυχικό σας ανάστημα μικρότερο, φιλοτιμηθείτε ν’ αγαπήσετε τον Σταυρό και τα ιδανικά, πού συμβολίζει. Ζητήστε τού Σταυρού τη δύναμη. Από το παράδειγμα του Εσταυρωμένου εμπνευσθείτε. Έτσι θ’ αντρειωθείτε όπως οι ήρωες του 1821. Και θα τούς φτάσετε.
Όσοι βρείτε το ψυχικό σας ανάστημα όμοιο μ’ εκείνο του Εικοσιένα, όσοι δηλαδή ζείτε με πάθος τα ιδανικά του Σταυρού, χαρά σε σας. Κλωνάρι δάφνης πάρτε και γονατίστε στους τάφους των ηρώων του 1821.
Μπορείτε να προχωρήσετε στον άγιο και τιμημένο χώρο, πού ζουν εκείνοι.
ν.π.β.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «Η ΔΡΑΣΙΣ ΜΑΣ» ΜΑΡΤΙΟΣ 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου