Ευχαριστούμε για την αποστολή του παρακάτω κειμένου. Σας το αναρτούμε και εμείς με τη σειρά μας. Ευχάριστο στην ανάγνωση και με ουσιαστικό μήνυμα στον επίλογό του.
Η Πανεπιστημιούπολη, στην πλαγιά του λόφου, έλαμπε κάτω από τον χαμογελαστό πρωινό ήλιο. Ο καθαρός αέρας διέγραφε με λεπτομέρειες τα γύρω βουνά, που αγκάλιαζαν αυτό το περιβόλι της γνώσης, με τη γενναιόδωρη φυσική ομορφιά. Ο Υπεύθυνος Καθηγητής για το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών προχώρησε στο γεμάτο Αμφιθέατρο της Ιατρικής Σχολής. Τριάντα πρωτοετείς μεταπτυχιακοί φοιτητές ― τα πρωτάκια μας ―, τριάντα δευτεροετείς και εμείς οι τελειόφοιτοι. Αλλά όχι τριάντα, όπως έπρεπε. Εικοσιεννιά.
Ήταν η επίσημη ημέρα υποστήριξης των Μεταπτυχιακών Διατριβών του έτους μου και η αναγγελία του Αριστούχου Απόφοιτου και συνεπαγόμενα του νικητή-κατόχου της Υποτροφίας Ερευνητικής Αριστείας. Η Υποτροφία αφορούσε την απαλλαγή από τα καταβληθέντα δίδακτρα, τη χορήγηση ενός χρηματικού επάθλου τριπλάσιου των διδάκτρων και την έναρξη συνεργασίας με Ερευνητικό Ινστιτούτο της Ευρώπης για Διδακτορική Διατριβή. Είμαστε όλοι εκεί. Η Επταμελής Εξεταστική Επιτροπή, οι Επιβλέποντες Καθηγητές, συγγενείς, φίλοι και φοιτητοπαρέες, μα πιο πολύ οι συμφοιτητές και οι συμφοιτήτριές μου. Εκτός από μία. Η Μαρία έλειπε.
Νοσηλευτές, Ψυχολόγοι, Αναισθησιολόγοι, Ογκολόγοι, Μαιευτές, Φαρμακοποιοί, Οδοντίατροι, Νευρολόγοι, Ψυχίατροι και Φυσιοθεραπευτές αποτελούσαν τη «χρυσή» τριαντάδα του έτους μου. Το Μεταπτυχιακό εστίαζε στην Παρηγορητική – Ανακουφιστική Φροντίδα για τους Ασθενείς Τελικού Σταδίου με Νεοπλασίες.
Υπήρχε μία διάχυτη απορία για την απουσία της Μαρίας. Σκέφτηκα ότι μία πιθανή εξήγηση ήταν η αίτηση αναστολής φοίτησης η παράτασης των σπουδών για να μπορέσει να ολοκληρώσει τη σπουδαία έρευνά της. Η Μαρία ήταν Νοσηλεύτρια. Εργαζόταν στο Ογκολογικό Τμήμα ενός μεγάλου Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου. Η έρευνά της αφορούσε το «Φαινόμενο της Αθανασίας της Καλλιέργειας».
Η Βιολογία του καρκίνου περιγράφει με ακρίβεια τη διαδικασία με την οποία εκατομμύρια από τα κύτταρά μας πεθαίνουν κάθε μέρα για να αντικατασταθούν από νέα κύτταρα. Τα κύτταρα που αποχωρούν δεν πεθαίνουν όμως από γηρατειά αλλά «αυτοκτονούν», βάζοντας σε εφαρμογή τη διαδικασία προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου, που λέγεται Απόπτωση. Η απόπτωση επιτρέπει την επιλεκτική και «καθαρή» απόσυρση των γέρικων κυττάρων. Δυσλειτουργίες στο μηχανισμό αυτό, όπως η αναστολή του φαινομένου της απόπτωσης, συντηρεί καρκινικούς όγκους, μιας και τα καρκινικά κύτταρα δεν πεθαίνουν, αλλά συσσωρεύονται στο ανθρώπινο σώμα και δημιουργούν όγκους. Έτσι, ουσιαστικά τα καρκινικά κύτταρα καταφέρνουν να ξεγελάσουν το θάνατο, αναστρέφοντας τη διαδικασία που κάνει τα φυσιολογικά κύτταρα να «αυτοκτονούν» στο τέλος της φυσιολογικής τους ζωής. Αυτός ο μηχανισμός καθιστά τα καρκινικά κύτταρα αθάνατα, πράγμα που αποτελεί και τον κύριο παράγοντα μελέτης τους, αφού οι καλλιέργειές τους στα ιατρικά εργαστήρια είναι συνεχείς, χωρίς τέλος και μπορούν να αναπαράγονται αιώνια. Αυτό αποτελεί και το φαινόμενο της Αθανασίας της Καλλιέργειας.
Η Μαρία ερευνούσε ακριβώς αυτή τη γενετική αντίφαση. Πως δηλαδή ο οργανισμός μας κατάφερε να δημιουργήσει αθάνατα, αγέραστα κύτταρα, δηλαδή να φτάσει στο απώγειο της τελειότητας και κατ’ επέκτασην να δημιουργήσει μηχανισμούς οργανικής αθανασίας και τελικά αυτά τα κύτταρα να γίνονται η αιτία της όλο και αυξανόμενης θνητότητας από καρκίνο. Γιατί κάτι τέτοιο, που στην ουσία είναι η απόδειξη της μέγιστης ανθρώπινης εξέλιξης, στην πράξη αποτελεί τη μεγαλύτερη ανθρώπινη αδυναμία; Πως θα μπορούσε η Γενετική Μηχανική να χρησιμοποιήσει την κυτταρική αθανασία με τρόπο ευεργετικό για την ανθρωπότητα;
Γνώριζα πως με τη Μαρία είχαμε περίπου τους ίδιους βαθμούς. Παράλληλα, γνώριζα ότι για την έρευνά της και το πρωτότυπο θέμα της Μεταπτυχιακής της Εργασίας η καριέρα της είχε ήδη γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης από μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες και πως η χρηματοδότηση του Εργαστηρίου Ανοσολογίας της Ιατρικής Σχολής βασιζόταν σ’ αυτήν.
Όμως τα δεδομένα της ανακοίνωσης του Υπεύθυνου Καθηγητή με αιφνιδίασαν. Η Μαρία δεν ολοκλήρωσε την έρευνά της. Δεν θα την παρουσίαζε. Λίγες ημέρες πριν, οι γονείς της κοινοποίησαν στη Γραμματεία του Μεταπτυχιακού ότι η Μαρία αναχώρησε για το Μοναστήρι, αφήνοντας όλη αυτή την καριέρα πίσω της…
Είχα κερδίσει, ως επιλαχόντας, την Υποτροφία Ερευνητικής Αριστείας με έναν όρο: Να συνεχίσω το θέμα της έρευνάς της από εκεί που το άφησε.
……………………………………………………………………….
Την συνάντησα μετά από περίπου 10 χρόνια. Την έψαχνα. Της χρωστούσα ένα ευχαριστώ και μου χρωστούσε μία εξήγηση, μια απάντηση για το μεγάλο της «όχι» στην επιστήμη, για το μεγάλο της «ναι» στο Θεό. Τη βρήκα να φροντίζει τον κήπο της Μονής της. Το διακόνημά της ήταν η παραγωγή βιολογικών καλλιεργειών για την τροφοδοσία της Μονής.
‒ Αδελφή Φοίβη, ευλογείτε! Να που ξανασυναντιόμαστε! Πάει καιρός, από τότε που αφήσατε τις κυτταρικές καλλιέργειες, όμως σε καλλιέργειες σας βρίσκω πάλι…
‒ Ο Κύριος να σας ευλογεί! Πράγματι, είναι τόσο πιθανές τελικά οι συμπτώσεις… ειδικά μέσα στο περιβόλι του Θεού. Τι κάνετε, συμφοιτητή μου; Είστε καλά; Πως πάνε τα ερευνητικά πρωτόκολλα και οι πειραματικοί σχεδιασμοί; Η Ιατρική και οι συναφείς επιστήμες της;
‒ Μα, αυτά, Αδελφή, τα ξέρετε καλύτερα από μένα! Γνωρίζετε ότι είναι ατέλειωτες, σχεδόν ατέρμονες οι ακαδημαϊκές αναζητήσεις και οι επιστημονικές συζητήσεις…
‒ Λοιπόν, πάντα το σκεφτόμουν! Τι είναι πιο ατέρμονη: Η γνώση η η αλήθεια;
‒ Ε, μάλλον υποθέτω πως είστε με την μεριά της αλήθειας!!
‒ Μη το λέτε, κι εγώ ακόμη αυτήν ψάχνω, με τον δικό μου βέβαια τρόπο..
‒ Σας χρωστώ πολλά, όλη μου την καριέρα. Ένα Ευχαριστώ είναι η γνώση της δικής μου αλήθειας στο πρόσωπό σας. Και ένα «γιατί». Για τη δική σας αλήθεια. Γιατί δεν δεχτήκατε την υποτροφία; Γιατί έτσι απλά αρνηθήκατε τόσες προοπτικές και διαγράψατε μία τόσο λαμπρά υποσχόμενη πορεία;
‒ Για να διαγράψω μία άλλη πορεία, μια άλλη τροχιά… ξέρετε, δεν χωρούσαν και οι δυό πορείες στον ίδιο δρόμο, ήταν ασύμβατες…
‒ Αφήστε με να το σκεφτώ… για μένα ασύμβατη είναι η πορεία μιας Νοσηλεύτριας μέσα σε ένα κήπο με βιολογικές καλλιέργειες… Μη μου πείτε ότι χρειάζονται και τα λαχανάκια Βρυξελλών μια αριστούχο Νοσηλεύτρια για τη φροντίδα τους… Πως συνδέονται λοιπόν οι βιολογικές καλλιέργειες και η αναζήτηση της αλήθειας; Και πόσο ασύμβατα είναι ο Μοναχισμός και τα πιθανά οφέλη της επιστήμης προς τους ανθρώπους μέσα από μία σημαντική έρευνα, δεν μπορώ να το κατανοήσω, συγχωρέστε με. Και τα δυό στους ανθρώπους δεν απευθύνονται; Κοινός δεν είναι ο στόχος;
‒ Κοινός αλλά και προσωπικός, μοναδικός. Κάθε διακόνημα είναι μία ακόμη γνώση του εαυτού μας προς την Αλήθεια. Μέσα από την υπακοή, την προσευχή, την αυτοσυγκέντρωση, τη μακροθυμία, το θαυμασμό για τον μικρόκοσμο, το μοναδικό αυτό δώρο του Θεού που μας περιβάλλει, καλλιεργείται η αγάπη μας προς το Δημιουργό και η εμπιστοσύνη της ζωής μας στα χέρια του. Έτσι συνδέονται οι αλήθειες, οι καλλιέργειες και η γνώση του Θεού στο ίδιο μονοπάτι που οδηγεί στην τελειότητα της ύπαρξης και άρα στην αθανασία…
‒ «Μοναδικό Δώρο!!!» Τι μου θυμίζετε! Η ερευνητική ιδέα σας για το Φαινόμενο της Αθανασίας της Καλλιέργειας των καρκινικών κυττάρων ήταν ένα ανέλπιστο δώρο για μένα. Γνωρίζετε ότι συνέχισα το ερευνητικό σας έργο, σπατάλησα αμέτρητες ώρες προσωπικής εργασίας, αλλά ακόμη αναρωτιέμαι εάν άξιζε τον κόπο. Αλήθεια, ακόμη κι αν αλλάξατε το λευκό χρώμα της νοσηλευτικής στολής με το μαύρο του μοναχικού σας ράσου, εσείς δεν αναρωτηθήκατε ποτέ για το θέμα;
‒ Πράγματι, για να πω την αλήθεια δεν σταμάτησα λεπτό να ενδιαφέρομαι, απλά η έρευνά μου αυτή τη φορά είναι περισσότερο προσωπική, απόλυτα εσωτερική, η υποτροφία εάν θα μου δοθεί δεν θα είμαι πια στη ζωή και τα ερευνητικά δεδομένα είναι μη κοινοποιήσιμα. Ασχολήθηκα και ασχολούμαι κάθε μέρα με το ίδιο σχεδόν θέμα, με λίγο διαφορετικό τρόπο, πιο πνευματικό θα έλεγα… Ξέρετε, τώρα πια δεν με απασχολεί η αθανασία της καλλιέργειας αλλά η καλλιέργεια της Αθανασίας..
‒ Δύσκολο Διδακτορικό, Αδελφή Φοίβη, της είπα, εύχομαι να μη χρειαστεί να το συνεχίσω κι αυτό από εκεί που θα το αφήσετε..
Θεοτρόπιο
Από το περιοδικό: «Η Δράσις μας», Αύγουστος, Σεπτέμβριος, 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου