Αληθινά θαυμαστά σημεία...

Στις 19 Μαρτίου λάβαμε το παρακάτω mail από την ακροάτριά μας Ε.Λ. και το αναρτούμε ολόκληρο. Αφορμή να μας στείλει το κείμενο με τις προσωπικές της μαρτυρίες ήταν η εκπομπή που είχαμε τη Δευτέρα το πρωί. Κατά τη διάρκειά της διαβάσαμε ένα περιστατικό θαυμαστό. Η αναφορά μας και από ραδιοφώνου, όπως και στη σχετική (παλαιότερη) ανάρτηση στο blog μας, ήταν πως επρόκειτο για ένα μοναδικό θαυμαστό σημάδι, αλλά τονίσαμε πως δεν είμαστε σε θέση να εξακριβώσουμε το ίδιο το γεγονός. Θαύματα και σημεία καθημερινά συμβαίνουν πολλά. Ο Θεός μας είναι μεγάλος και πάντοτε δίπλα μας. Διαβάστε τα προσωπικά περιστατικά της ακροάτριάς μας και θα περιμένουμε και δικές σας μαρτυρίες στο opougis@hotmail.com

Καλησπέρα. Σήμερα το πρωί άκουσα στο ραδιοφωνικό σταθμό σας για το μωρό του μουσουλμάνου που γεννήθηκε και ήταν τυφλό, μετά από την έντονη επιμονή του πατέρα του να ξεκρεμάσουν το εικόνισμα της Παναγίας. Δεν θέλατε να επιμείνετε πως ήταν θαύμα και κρατήσατε χαμηλούς τους τόνους στο θέμα αυτό. Εγώ είμαι σίγουρη πως επρόκειτο για θαυματουργή ενέργεια καθ' ότι στη ζωή μας συμβαίνουν απίστευτα πράγματα και σε καθημερινή βάση βιώνουμε θαύματα, αρκεί να έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοικτά.

Θα ήθελα να σας πω κι εγώ με την σειρά μου κάποια θαύματα που βίωσα στην ζωή μου. Τα έχω πει σε όλους τους γνωστούς και φίλους μου. Άλλοι με πίστεψαν, άλλοι όχι.

Ακούστε λοιπόν. Εμένα η ζωή μου ήταν πραγματικά ένα ολοζώντανο θαύμα. Όμως θα περιοριστώ σε κάποια λίγα, γιατί είναι τόσα πολλά που είναι αδύνατον να σας τα εξομολογηθώ όλα.

Η μητέρα μου έγκυος σ' εμένα και εγκαταλελειμμένη από τον βιολογικό μου πατέρα, έπαθε μία από τις πολλές επιληπτικές κρίσεις, που πάθαινε κατά καιρούς. Εκείνη την φορά όμως τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Η μητέρα μου, μόλις είχε μάθει πως ο βιολογικός μου πατέρας και αρραβωνιαστικός της, την εγκατέλειψε ακριβώς ένα μήνα πριν από την γέννηση μου, το έτος 1969. Η μητέρα μου άρχισε να παθαίνει σπασμούς και στην πορεία να χάνετε μέσα στο λαβύρινθο του μυαλού της, χωρίς να μπορεί να συνέλθει. Οι γείτονες κάλεσαν το ασθενοφόρο και αυτό την οδήγησε, (ξέρετε πού;;), σ' ένα δημόσιο ψυχιατρείο της Αθήνας, χωρίς καν να είναι ενημερωμένο, το εκεί νοσηλευτικό προσωπικό, ούτε για την εγκυμοσύνη της, αλλά ούτε και για τις επιληπτικές κρίσεις που είχε. Έτσι, την οδήγησαν σ' ένα θάλαμο και την έδεσαν σ' ένα κρεββάτι χειροπόδαρα! Η μητέρα μου ήταν μία πολύ δυνατή γυναίκα μυικά, και στην προσπάθειά της να τους εξηγήσει για την κατάστασή της με νοήματα και χειρονομίες καθότι είχε χάσει την φωνή της εξαιτίας του μεγάλου σοκ που υπέστη έβγαζε μόνο άναρθρες κραυγές. Οι νοσοκόμοι την αντιμετώπισαν βίαια νομίζοντας πως θέλει να τους χτυπήσει, μ' αποτέλεσμα να την δέσουν. Δυστυχώς καθώς δεν είχαν αντιληφθεί ούτε και την εγκυμοσύνη της, ενώ ήταν δεμένη και έβγαζε μουγκρητά, μία από τις νοσοκόμες ενοχλήθηκε πολύ και βγάζοντας το παπούτσι της, άρχισε να χτυπάει την μητέρα μου στην κοιλιά. Η μητέρα μου νιώθοντας ανήμπορη και αδύναμη να υπερασπιστή εμένα και τον εαυτό της, άρχισε να προσεύχεται κλαίγοντας με αναφιλητά, κοιτάζοντας το Σταυρό του Χριστού που βρισκόταν απέναντι της. Την ίδια στιγμή άκουσε μία φωνή να τις λέει: "Μαρία τρεις μέρες έμεινα στο Σταυρικό θάνατο, τρίτη μέρα ξημερώνει και για σένα". Την ίδια στιγμή βλέπει τον Χριστό να φεύγει από τον Σταυρό και ένα σφύριγμα σαν από πέταγμα πουλιού πέρασε ξυστά από το αυτιά της. Την ίδια ώρα βρήκε την φωνή της. Άρχισε να φωνάζει βοήθεια. Κάποιοι νοσοκόμοι έτρεξαν και την έλυσαν και την οδήγησαν στον Διευθυντή όπου και του εξήγησε τι ακριβώς της είχε συμβεί. Περιττό να πω, πως τα άτομα που την βασάνισαν είχαν κρυφτεί και δεν εμφανίστηκαν μπροστά της, ούτε για να της ζητήσουν συγνώμη. Βέβαια η μητέρα μου έφυγε, χωρίς να προβεί σε δικαστικές ενέργειες. Της ήταν αρκετό που βρήκε τη φωνή της και έφυγε μαζί μου από εκείνη την κόλαση.

Αυτό είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ζωή μας.

Θα σας μιλήσω για ακόμα ένα θαύμα που συνέβηκε στη ζωή μου.

Ήμουν 15 ίσως 16 ετών. Ήταν Σαββατόβραδο και είχαμε κανονίσει εγώ, η κολλητή μου και κάποιοι φίλοι, φίλων μας, να πάμε στη Γλυφάδα. Λίγο πριν το ραντεβού, ήρθε το αγόρι της φίλης μου με 12ωρη άδεια καθότι υπηρετούσε στο Πολεμικό Ναυτικό. Έτσι η φίλη μου δεν ήρθε. Εγώ δεν ήμουν σίγουρη αν πρέπει να πάω, αλλά μη θέλοντας να χαλάσω το χατήρι των υπολοίπων πήγα μαζί τους. Ήμουν εγώ και τέσσερα αγόρια. Το τέταρτο, αγόρι ήταν ένας καλός φίλος και σχεδόν συνομήλικος μου. Οι υπόλοιποι ήταν ενήλικοι. Κάποια στιγμή όχι πολύ μακρυά από το σπίτι μου, ο Ηλίας ο οδηγός του αμαξιού, πέρασε μέσα από την πανεπιστημιούπολη. Εγώ τον ρώτησα γιατί πάει μέσα από τα άγρια σκοτάδια και τα δάση και μου απάντησε για να κόψουμε δρόμο. Όμως λίγο πριν βγούμε από την πανεπιστημιούπολη, άρχισε να κόβει ταχύτητα και κατόπιν από το αμάξι άρχισε να ακούγεται ένας εκκωφαντικός θόρυβος. (Προφανώς έβαλε νεκρά και άρχισε να κάνει πατήματα στο γκάζι, θέλοντας να ισχυριστεί ότι υπάρχει πρόβλημα). Εγώ προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και τον ρώτησα γιατί σταματήσαμε. Εκείνος ισχυρίστηκε πως χάλασε το αμάξι. Εγώ του είπα με ειρωνεία, καλά πως χάλασε έτσι ξαφνικά; Εκείνος σταμάτησε να μιλάει και κοίταγε τον συνοδηγό του και τον ξάδελφό του που βρισκόταν δίπλα μου στο πίσω κάθισμα. Εκείνη τη στιγμή είπα μέσα μου, τώρα τέλειωσε, αυτό ήταν! Ένα σωρό σκέψεις που με τρόμαζαν γύριζαν στο μυαλό μου, όμως άρχισα να προσεύχομαι μέσα μου και να ζητάω βοήθεια. Θυμάμαι ζήταγα βοήθεια από το Χριστό, τον Άγγελο φύλακα μου και ταυτόχρονα σκεφτόμουνα έντονα τον θετό μου πατέρα, που είχε πεθάνει στα δώδεκα μου και σαν δεύτερος Άγγελος εμφανιζόταν στον ύπνο μου και με συμβούλευε λες και βρισκόταν κοντά μου. Οι συμβουλές του ήταν πάντα βάσιμες και με αυτό τον τρόπο με προστάτευε. Ξαφνικά πήρα την απόφαση να σπάσω την ανατριχιαστική σιωπή που επικρατούσε στο αμάξι και απευθυνόμενη στο οδηγό είπα: Ηλία, ότι είναι να κάνεις, κάνε το να τελειώνουμε. Λέγοντας αυτά τα λόγια συνέχιζα να προσεύχομαι και να ζητάω βοήθεια, όμως ένιωθα πλέον μία προστασία. Εκείνη ακριβώς την στιγμή, ο Ηλίας με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου και γούρλωσε τα μάτια του τρομαγμένος λες και έβλεπε φάντασμα. Την ίδια στιγμή γύρισε το κλειδί στη μίζα, έβαλε μπροστά το αμάξι, βγάζοντας το στον κεντρικό δρόμο και μου ούρλιαξε λέγοντας: Ε... πάρε τον Ζαχαρία (εννοούσε τον φίλο μου) και βγείτε γρήγορα από το αμάξι. Φύγετε τρέχοντας χωρίς να σταματήσετε! Περιττό να σας πω βέβαια τί ταχύτητα αναπτύξαμε εγώ και ο Ζαχαρίας και απομακρυνθήκαμε στο λεπτό. Ο Ζαχαρίας με ρώτησε τί ήταν αυτό που τους έκανε ν' αλλάξουν γνώμη και μας άφησαν να φύγουμε, καθότι ήταν ορατές οι προθέσεις τους. Του είπα ζητούσα ασταμάτητα βοήθεια από τον Χριστό, τον Άγγελο μου και από την ψυχή του πατέρα μου.

Αυτό ήταν ένα δεύτερο θαύμα από τα πολλά που θα ήθελα να πω.

Υπάρχουν και τόσα άλλα αμέτρητα που μπορούσα να μιλήσω για αυτά, όμως πρέπει ν' αφήσω λίγο χώρο και σε άλλους συνανθρώπους μου να μιλήσουν για τα θαύματα της ζωής τους.

Και τέλος θα ήθελα να τονίσω πως δεν είμαι τίποτα παραπάνω από μία κοινή θνητή. Ένας καθημερινός άνθρωπος, που παρόλα αυτά ο Θεός βρίσκεται δίπλα μου, μέρα και νύχτα και προστατεύει εμένα και την οικογένεια μου. Ένας Θεός που μας αγαπά και το μόνο που θέλει από εμάς είναι να του δείξουμε λίγη εμπιστοσύνη και αγάπη. Τότε η ζωή μας θα γινόταν πολύ καλύτερη. Διότι δεν είναι ο Θεός εκείνος που μας εγκαταλείπει, αλλά εμείς είμαστε εκείνοι που φεύγουμε μακρυά του.