Μία αληθινή ιστορία "γνωριμίας" με το Γέροντα Παΐσιο που λάβαμε σήμερα

Ευχαριστούμε πολύ την Γ. που μας έστειλε το παρακάτω κείμενο με την προσωπική της μαρτυρία για το πώς ήρθε σε επαφή και πως ωφελήθηκε από τον μακαριστό Γέροντα Παΐσιο. Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο όπως το λάβαμε νωρίτερα σήμερα.
Ακούγοντας σήμερα την εκπομπή σας Σοφία και Λυκούργο «Το πρωί εισάκουσον» όπου διαβάσατε κάμποσες μαρτυρίες του π. Αθανάσιου από τη Λεμεσό για τον π. Παΐσιο, θυμήθηκα κι εγώ τη δική μου εμπειρία με τον γέροντα και μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να τη μοιραστώ μαζί σας. 

    

 
Το βιβλίο που τιτλοφορεί το mail, ("Ο γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος") βασικά αποτελεί και το ξεκίνημα "της εν Χριστώ" ζωής μου. Τί εννοώ. Πριν 3 χρόνια και κάτι, δεν ήμουν καλά. Ίσως περνούσα τη χειρότερη φάση της μέχρι τότε (και τώρα) ζωής μου. Κάτι έψαχνα αλλά δεν είχα ιδέα τί. Ούτε που είχα καταλάβει ότι το έψαχνα κιόλας. Ωστόσο το έψαχνα παντού, στα βιβλία, στο θέατρο, στις ανθρώπινες σχέσεις (φιλικές, ερωτικές, νόμιμες και παράνομες), στα ναρκωτικά (εντάξει τα ελαφρά), στον έρωτα, στο sex.

Στη βιβλιοθήκη μου υπήρχε από αρκετά χρόνια, ξεχασμένο, ένα βιβλίο που μου είχε δώσει ο πνευματικός μου, παλιά. Εκεί κάπου στο Λύκειο είχε γίνει μια πρώτη επαφή με την εκκλησία αλλά γρήγορα ξεχάστηκε. Και το εννοώ ξεχάστηκε. Ελάχιστα θυμάμαι από εκείνη την περίοδο για το συγκεκριμένο θέμα, τον Θεό. Το μόνο που είχε μείνει ήταν η φιγούρα του πνευματικού μου γιατί ήταν από τους λίγους ανθρώπους που ήξερα ότι μπορώ να πω τα πάντα, να με καταλάβει αλλά κι αν δεν μπορούσε να με καταλάβει τουλάχιστον δεν θα με έκρινε.

Το βιβλίο ήταν "Ο γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος". Το είχα ξαναδιαβάσει παλιότερα, αλλά από το ένα αυτί μπήκε, από το άλλο βγήκε. Μέσα λοιπόν σε εκείνη την παραζάλη που βρισκόμουν και μέσα σε όλα εκείνα τα βιβλία που τότε διάβαζα, εκείνη τη μέρα ένιωσα ότι κάποιος με πήρε απ' το χέρι (για να μη πω από το αυτί, που δίκιο θα είχε πιστέψτε με) και με οδήγησε να πάρω εκείνο το συγκεκριμένο βιβλίο από την βιβλιοθήκη. Το γέροντα δεν τον ήξερα, ούτε είχα ποτέ ακούσει κάτι γι' αυτόν, τίποτα.

Άρχιζα λοιπόν να το διαβάζω κι εκείνο άρχιζε να μου μιλάει. Να με παρηγορεί, να μου λέει αυτά που είχα πραγματικά ανάγκη να ακούσω. Το είχα μαζί μου το βιβλίο στο τρένο που έπαιρνα όταν πήγαινα για τη δουλειά και όταν γυρνούσα. Μου κράταγε παρέα και σιγά σιγά κάτι άρχισε να γίνεται μέσα μου. Δάκρυα άρχισαν κυλούν κι ευτυχώς που υπάρχει κι αυτή η μεγάλη εφεύρεση, τα γυαλιά ηλίου, και κανείς (μάλλον) δεν μπορούσε να με βλέπει να κλαίω στο δρόμο.

Ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει τον κο Φαρασιώτη, τον πρωταγωνιστή του βιβλίου για όλα εκείνα που είχε ζήσει δίπλα στον γέροντα, μαζί με τον Χριστό. Ήθελα κι εγώ λίγη από εκείνη τη χαρά, την παρηγοριά, βασικά ήθελα να γίνω καλά γιατί το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν ήμουν.

Άρχισα να ψάχνω πληροφορίες γι' αυτόν τον γέροντα και σιγά σιγά καθώς έψαχνα, άρχισε να με ενδιαφέρει κι ο Χριστός. Άρχισα να ψάχνω και γι' Αυτόν. Άρχισε να με ενδιαφέρει Αυτός που πριν λίγο καιρό μου ήταν εντελώς αδιάφορος. Ούτε τον Σταυρό μου δεν έκανα πιο πριν.

Μια αρρώστια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Σε συνδυασμό με όλα αυτά που έτρεχαν εκείνη την περίοδο στη ζωή μου με οδήγησαν στο να ζητήσω εκείνο το πρωί, στη δουλειά που ήμουν, τη βοήθεια του Θεού. Προφανώς το εννοούσα γιατί το απόγευμα μετά τη δουλειά ήρθε η βοήθεια μέσα σε ένα εκκλησάκι, που κάθε μέρα για περίπου 2-3 χρόνια, κάθε μέρα, περνούσα δίπλα του αλλά ποτέ δεν το είχα δει. Πήγα να ανάψω ένα κεράκι για τη μητέρα του φίλου μου που είχε πρόσφατα πεθάνει. Εκείνη τη μέρα με οδήγησαν εκεί τα βήματα μου και εκεί μέσα με τη βοήθεια του παππούλη που "έτυχε" να πέσω πάνω του, δεν κρατήθηκα, έσπασε η καρδιά μου, με βρήκε ο Χριστός. Ή καλύτερα βρήκα τον Χριστό γιατί εκείνος ποτέ δεν με είχε χάσει, απλά εγώ Τον είχα ξεχάσει.

Ήταν παραμονές Πάσχα και θυμάμαι είχα πει του παππούλη ότι θα κατέβω στο χωριό μου να εξομολογηθώ κι ελπίζω να τα καταφέρω γιατί είναι η περίοδος δύσκολη (πολύς κόσμος, είχα χαθεί και με τον πνευματικό μου, δεν είχα καταφέρει να επικοινωνήσω μαζί του στα τηλέφωνα που είχα) αλλά μου είπε να μην ανησυχώ, ότι ο Θεός θα βοηθήσει. Και βοήθησε. Το Μ. Σάββατο επιτέλους εξομολογήθηκα στον πνευματικό μου που κι αυτός μου εξομολογήθηκε ότι δεν περίμενε να με ξαναδεί, τον εξέπληξα ευχάριστα.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα άρχισαν σιγά σιγά να ξεκαθαρίζουν μέσα μου σε όλες τις πτυχές της ζωής μου. Πόνεσα αρκετά έως πολύ με όλη αυτή την αλλαγή, αλλά ένιωθα ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Το περίεργο ήταν ότι ενώ πονούσα (από την αλλαγή, από όλα εκείνα που είχα κάνει), παράλληλα ένιωθα ότι όλα γίνονταν πολύ φυσικά, σαν έτσι να ήταν το φυσιολογικό. Δεν πείραζε και τόσο πολύ που πονούσα τώρα γιατί άξιζε.

Η φράση "Βρήκα Τον Χριστό, βρήκα τον εαυτό μου" νομίζω ότι ακόμη και σήμερα, τρία και κάτι χρόνια μετά περιγράφει ακριβώς αυτό που αισθάνομαι και ζω και είναι κάτι που ούτε είχα φανταστεί ποτέ ότι θα συνέβαινε.

Τελικά αυτό που έψαχνα ήταν ο Χριστός και το κατάλαβα μόνο όταν Τον βρήκα, ηρέμησα. Ησύχασα, έγινα καλά. Μέσα στην εκκλησία ένιωθα ότι γύρισα στο σπίτι μου. Περίεργο, όμως τόσο αληθινό.

Δε λέω ότι όλα καλά μου πάνε, κάθε άλλο, δυσκολίες υπάρχουν όπως και προβλήματα, αλλά τώρα δεν είμαι μόνη μου έχω Τον Χριστό και προσπαθώ να τον παρακαλώ να μη με αφήνει να Τον ξεχνάω, αααα και να τον αγαπήσω λίγο γιατί το αξίζει.

Ύστερα από προτροπή του πνευματικού μου πήγα και στη Θεσσαλονίκη στον τάφο του γέροντα να τον ευχαριστήσω. Και ήταν τόσο ωραία εκείνη η μέρα!!!!!

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε κι εύχομαι ο Θεός να σας δίνει δύναμη να συνεχίζετε να μας δείχνετε τα μονοπάτια που οδηγούν κοντά Του!!!

Σας φιλώ αγαπημένοι!!

Γ.