Οι απλοί άνθρωποι του λαού δεν περιορίζονταν μόνο σε αφηγήσεις σχετικές με θέματα καθημερινότητας αλλά αυτοσχεδίαζαν ιστορίες που αναφέρονταν ακόμα και στον Χριστό, εξηγώντας έτσι τα παράδοξα της ζωής.
Μια φορά, όταν ήταν ο Χριστός στη γη, έκανε με τους Μαθητές του μια περιοδεία. Εκεί που πήγαιναν βρέθηκαν σε ένα σταυροδρόμι και δεν ήξεραν ποιό δρόμο να πάρουν. Κοίταξαν δεξιά, κοίταξαν αριστερά να βρουν κάποιον να ρωτήσουν. Τότε είδαν έναν άντρα ξαπλωμένο κάτω από ένα δέντρο. Αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο τεμπέλης, που όχι μόνο δεν δούλευε αλλά βαριόταν ακόμα και να ψάξει για φαγητό. Έτσι κάθε μέρα ξάπλωνε κάτω από ένα δέντρο με ώριμα φρούτα κι άνοιγε το στόμα του για να πέσει το φρούτο μέσα να το φάει. Τόση ήταν η τεμπελιά του.
Ο Χριστός πήγε κοντά του και τον ρώτησε πώς θα πάνε στο διπλανό χωριό. Ο τεμπέλης, που ήξερε το δρόμο, βαρέθηκε να σηκωθεί να του δείξει. Τέντωσε μόνο το πόδι του προς τη μεριά του δρόμου και είπε με χασμουρητά:
-Αυτό το δρόμο θα πάρετε.
Πράγματι ο Χριστός και οι Μαθητές ακολούθησαν το δρόμο, που τους έδειξε ο τεμπέλης κι έφτασαν στο χωριό. Όταν θέλησαν να φύγουν δεν ήξεραν πάλι ποιό δρόμο να πάρουν. Δεν έβρισκαν κανέναν έξω να ρωτήσουν κι έτσι μπήκαν σε ένα σπίτι. Εκεί βρήκαν μια κοπέλα να ζυμώνει ψωμί σε ένα σκαφίδι.
Ο Χριστός τη χαιρέτησε και τη ρώτησε από πού θα φύγουν.
Η γυναίκα σβέλτη καθάρισε τα χέρια της από το ζυμάρι και με μεγάλη προθυμία βγήκε έξω να τους δείξει το δρόμο.
Φεύγοντας είπε ο Χριστός στους Μαθητές του.
-Είδατε αυτή την προκομμένη γυναίκα? Αυτή θα πάρει για άντρα της τον τεμπέλη, εκείνον που είδαμε ξαπλωμένο κάτω από τη σκιά του δέντρου.
-Μα δεν είναι κρίμα! απόρησαν οι Μαθητές του.
-Όχι, είπε ο Χριστός. Έτσι πρέπει να γίνει. Είναι ανάγκη να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο, να σώζει ο ένας τον άλλο, αλλιώς ο κόσμος θα χαθεί.
Από το βιβλίο της Στέλλα Πετρίκη Τραγγανίδα "Παλιά Παραμύθια από τη Θεσσαλία".
Ευχαριστούμε τη συγγραφέα για την αποστολή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου