Αναπόφευκτη η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος

Επειδή οι μέρες αυτής της εβδομάδας είναι ιδιαίτερα κρίσιμες για το μέλλον της χώρας μας και επειδή πολλά ακούγονται και ακόμα περισσότρα εικάζονται για τις άμεσες πολιτικές εξελίξεις και τις οικονομικές ανακατατάξεις, αναρτούμε το άρθρο του Δρ. Γεωργίου Φίλη, που δημοσιεύθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2012. Πολλά στοιχεία με προσωπικές τοποθετήσεις και πιθανές εξελίξεις... Δεν γνωρίζουμε φυσικά τι θα γίνει, αλλά τουλάχιστον όσο ακόμα μπορούμε ας ενημερωνόμαστε! Το κέιμενο έχει ως εξής:

Σύμφωνα με όλες τις αναλύσεις/εκτιμήσεις η 18η Ιουνίου του 2012, θα έπρεπε να βρει την χώρα μας με κυβέρνηση η οποία να ήταν σε θέση να κυβερνήσει, δηλαδή να ήταν σε θέση – πέραν της αρχικής «ανακούφισης» που θα προσέφερε στο εσωτερικό και στο εξωτερικό η ιδέα πως στο Μέγαρο Μαξίμου θα κατοικοεδρεύσει κάποιος ο οποίος θα έχει πετύχει νωπή εντολή από τον λαό – να λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις σε μία σειρά κορυφαίων θεμάτων τα οποία θα διαμορφώσουν της Ιστορία του τόπου αλλά και της Ευρώπης γενικότερα για τον υπόλοιπο 21ο αιώνα και ίσως περισσότερο. Ποιό όμως ήταν το σενάριο που αντιμετωπίσαμε τους πρώτους μήνες μετά τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου;

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη

Δυστυχώς, η πιθανότητα πως το αποτέλεσμα τη κάλπης θα δημιουργούσε μία κατάσταση απείρως χειρότερη από αυτή πριν τις εκλογές επιβεβαιώθηκε (μία απλή αναδρομή στα δημοσιεύματα/αναλύσεις του «www.defence-point.gr» πριν τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και Ιουνίου του 2012 θα πείσει και τον πλέον δύσπιστο). Είχε τελικά σημασία το αν θα νικούσε στις εκλογές ο Αλέξης ή ο Αντώνης; Υπάρχει περίπτωση όλα όσα συζητάμε σήμερα, και αυτά που συζητούσαμε ως κοινωνία ολόκληρο το 2012 πολύ απλά να τέθηκαν σε μία λάθος βάση με αποτέλεσμα να έχουμε βρεθεί τώρα και κατόπιν εορτής προ πολύ δυσάρεστων εκπλήξεων; Ας δούμε λοιπόν μία φανταστική ιστορία (την οποία είχαμε προβάλει ως σενάριο προ ολίγων μηνών) αχαλίνωτης πραγματικότητας…

 

Όπως είχαμε αναφέρει ΠΡΙΝ τις πρώτες εκλογές του Μαΐου η βάση της συζήτησης για το τι ακριβώς θα προέκυπτε ΜΕΤΑ τις εκλογές δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το να δούμε ποιοί θα ήταν οι πλέον πιθανοί συνδυασμοί, οι οποίοι θα προέκυπταν από τις εκλογές αυτές, έτσι ώστε να μπορέσουμε να οδηγηθούμε σε κάποια ασφαλή συμπεράσματα για το που ακριβώς οδηγείται η κατάσταση στη χώρα μας. Το πλέον πιθανό σενάριο, όπως αναφέραμε τότε ήταν «να έχουμε ένα εκλογικό ντέρμπι για την πρωτιά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας». Αυτό όμως που επισημάναμε αρχικά και αυτό το οποίο ήταν το σπουδαιότερο ήταν πως «είναι αδιάφορο το ποιος από τους δύο θα επικρατήσει» και πως θα εξηγήσουμε το γιατί.

Είχαμε λοιπόν αναφέρει πως «σε περίπτωση που επικρατήσει η Νέα Δημοκρατία με το «αστρονομικό» ποσοστό του 25-30%, θα επιδιώξει να κάνει μία κυβέρνηση η οποία θα περιλαμβάνει σίγουρα το «σάπιο» ΠΑΣΟΚ – το οποίο και επιβεβαιώνει αυτές τις ημέρες τον χαρακτηρισμό που του δώσαμε πριν από έξι περίπου μήνες, την ΔΗΜΑΡ αλλά ενδεχομένως και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ». Για μία σειρά λόγων είχαμε υπογραμμίσει πως ο Αλέξης Τσίπρας θα «θα πιεστεί να αναλάβει τις ευθύνες του και να συμμετάσχει στο οικουμενικό αυτό σχήμα. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά και ότι θα υποκύψει αφού θα μπορούσε να επιλέξει την σαφώς πιο ‘βολική’ υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες αντιπολίτευση…» κάτι το οποίο και έγινε.

Με λίγα λόγια, όπως είχαμε αναφέρει «το να αναλωνόμαστε σε κοκορομαχίες για το ποιος θα κερδίσει τις εκλογές με 25%… και κάτι, μας κάνει μάλλον να χάνουμε το δάσος αφού η ουσία είναι μία: Όποιος και να νικήσει για να σχηματίσει κυβέρνηση θα πρέπει να συμπεριλάβει (έμμεσα ή άμεσα) και τον άλλο στο σχήμα για μία σειρά από λόγους εσωτερικών και εξωτερικών ισορροπιών». Τι διαφορά λοιπόν θα είχε στην πραγματικότητα μία κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, όπως αυτή που καταρρέει σήμερα, από μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, έχει ενδιαφέρον η διαπίστωση πως ο Α. Τσίπρας έχει «μαλακώσει» στη ρητορική του απέναντι στη ΔΗΜΑΡ, και αυτό γίνεται για τον προφανή λόγο πως χωρίς τη συνεργασία των δύο κομμάτων δεν υπάρχει κυβέρνηση μετά τη πτώση της τρίτης κατά σειρά μνημονιακής κυβέρνησης – αυτής του Α. Σαμαρά. Επανερχόμενοι στο ερώτημα που θέσαμε παραπάνω, η απάντηση είναι πως «Καμία διαφορά» στην ουσία της πολιτικής δεν πρόκειται να επέλθει, εκεί όμως που πρόκειται να σημειωθεί «μεγάλη διαφορά» είναι στη κούφια ρητορική των κομμάτων του καταρρέοντος μεταπολιτευτικού μας συστήματος.

Με βάση τη παραπάνω επισήμανση, περνάμε και στο δεύτερο θέμα της παρούσας σύντομης ανάλυσης, ίσως και του πλέον σημαντικού το οποίο σχετίζεται με την «ουσία της πολιτικής» της προαναφερόμενης κυβέρνησης «Εθνικής Ευθύνης». Τι γράφαμε πριν μερικούς μήνες σε ανάλογη ανάλυση αναφορικά με τη κυβέρνηση που θα σχηματιστεί; «Το σχήμα που θα προκύψει θα είναι ένα σχιζοφρενικό (χωρίς εισαγωγικά) υβρίδιο το οποίο στο DNA του θα έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Κόμματα ‘μνημονιακά’ (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) τα οποία θα είναι αναγκασμένα να ακολουθήσουν ένα ‘πεθαμένο’ πρόγραμμα αλλά θα φοβούνται να το πούνε δημόσια, κόμματα ‘αντι-μηνονιακά’ (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί όχι και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες) τα οποία θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν κάποιου είδους ‘πρόγραμμα’, μέχρι υποτίθεται να διαπραγματευτούν το… επόμενο, αλλά θα φοβούνται και αυτά να μιλήσουν ανοιχτά στον λαό, και κόμματα… ερμαφρόδιτα (μνημονιακά και αντιμνημονιακά) σαν την ΔΗΜΑΡ η οποία θα θέλει να εμφανιστεί ως σοβαρή πολιτική δύναμη (δηλαδή να έρθει σε κάποιου είδους συνεννόηση με τη Τρόικα), αλλά θα ανησυχεί μήπως χάσει τη πελατεία προς τον ΣΥΡΙΖΑ, οπότε θα φοβάται και αυτή να ξεκαθαρίσει δημοσίως τις προθέσεις της. Εάν στην συγκεκριμένη εικόνα προστεθεί και η αφόρητη πίεση Γαλλίας-Γερμανίας για συνέχιση του προγράμματος ενόσω θα ‘διαπραγματευόμαστε’ την… ανάπτυξη, τότε γίνεται σαφές πως το μπάχαλο στην ‘Οικουμενική’ θα επιδεινωθεί».

Και καταλήγοντας επισημαίναμε πως «Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου σε ρητορικό επίπεδο θα μιλάει αντιμνημονιακά, σε πρακτικό επίπεδο θα προσπαθεί να ακολουθήσει κάποιες προβλέψεις του μνημονίου (μάλλον… α λα καρτ), με τον ελληνικό λαό να περιμένει την «επαναδιαπραγμάτευση» και την Τρόικα να απαιτεί την «εφαρμογή»… Προσοχή! Αυτό πρόκειται να συμβεί όποιο και να είναι το πρώτο κόμμα όποια και να είναι η σύνθεση της κυβέρνησης».

 

Το ερώτημα που θέτουμε τώρα στη βάσανο της κριτικής σκέψης κάθε φίλου του «www.defence-point.gr», είναι ένα: Υπάρχει κάποια πρόταση από τις παραπάνω η οποία μετά της τραυματική εμπειρία των μηνών Ιουνίου-Οκτωβρίου 2012 να μην είναι αληθινή; Πιστεύουμε πως κάθε νουνεχής πολίτης μάλλον θα σκεφτόταν πως όντως παρά την παραφιλολογία των τελευταίων μηνών η ουσία είναι όπως περιγράφεται παραπάνω…

Το επόμενο θέμα της ανάλυσής μας είναι το να προσπαθήσουμε να ψηλαφίσουμε το που ακριβώς οδηγούμαστε μέσα από τη συγκεκριμένη δοκιμασία ψήφισης των μέτρων του μνημονίου σε λίγες ημέρες από σήμερα. Ας δούμε τι γράφαμε πριν μερικούς μήνες για τη «σχιζοφρενική» κυβέρνηση που θα προέκυπτε από τις εκλογές του Ιουνίου.

«Εάν η ‘Οικουμενική’ κυβέρνηση θα προσπαθήσει να ακολουθήσει το μνημόνιο, αποτέλεσμα θα είναι ο λαός πλέον να απογοητευθεί και να οργιστεί, με τη πρώτη δε ευκαιρία μίας νέας σοβαρής εξέλιξης (π.χ. απολύσεις στο Δημόσιο) να ξεσηκωθεί και όποιον πάρει… ο Χάρος» και συμπληρώναμε πως οι ταγοί μας θα πρέπει να κατανοήσουν πως «όταν ο Έλληνας διαπιστώσει πως η αριστερά ΔΕΝ αποτελεί διέξοδο, δεν είναι απαραίτητο να γυρίσει στη… ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, απλά μπορεί και να τα γκρεμίσει όλα. Εάν δε, η ‘Οικουμενική’ κυβέρνηση προσπαθήσει να ακολουθήσει μία αντιμνημονιακή πολιτική (με τον ΣΥΡΙΖΑ στο σχήμα ή στην αντιπολίτευση να είναι τελείως αδιάφορο), τότε είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή, μέσα στους επόμενους τρεις με τέσσερις μήνες θα ακολουθήσει κάποιο ‘ατύχημα’ – κάποιο ‘credit event’ το οποίο θα οδηγήσει στην κατάρρευση την ελληνική οικονομία, στην απόγνωση τον ελληνικό λαό και στην καταστροφή το πολιτικό σύστημα της χώρας μας».

Στο συγκεκριμένο κομμάτι το «τέσσερεις μήνες» είναι αυτό το οποίο δεν έχει πραγματοποιηθεί για έναν και μόνο λόγο: η διαπραγματεύσεις και η ψήφιση των νέων μέτρων καθυστέρησαν – πολύ πιθανόν για να ολοκληρωθούν χωρίς παρατράγουδα οι αμερικανικές εκλογές – λόγος που εξηγεί και την παρελκυστική πολιτική του Δ.Ν.Τ. των τελευταίων εβδομάδων, στάση η οποία παραλίγο να οδηγήσει στη παραίτηση του Γιάννη Στουρνάρα, και να εξοργίσει τους… Γότθους.

Ποιο ήταν δε το συμπέρασμα της ανάλυσης που είχαμε κάνει τότε; «Η κατάσταση που αντιμετωπίζει πλέον το πολιτικό σύστημα και η χώρα μας είναι μη αναστρέψιμη – υπό τη σημερινή της μορφή. Με κάθε δυνατό συνδυασμό κυβέρνησης το μνημόνιο έχει πεθάνει, μαζί του και οι υποστηριχτές αυτού (μόνο που δεν το έχουν καταλάβει ακόμα), μαζί με αυτούς θα μετακομίσει προς τόπο… αναψύξεως τόσο ο «μύθος» της Αριστεράς όσο και της «διαπραγμάτευσης» (οι άνθρωποι ή ψεύδονται ή πετάνε στα σύννεφα και στις δύο περιπτώσεις είναι επικίνδυνοι), μαζί δε με όλους αυτούς θα περάσει στην αιωνιότητα… και το τωρινό πολιτικό σύστημα της χώρας, συμπεριλαμβανομένου και των «αριστερών»… επαναστατών» και συμπληρώναμε πως «…η σχιζοφρενική λοιπόν κυβέρνηση που θα προκύψει την 18η Ιουνίου, θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα ενός συστήματος διαφθοράς και παρά φύση λειτουργίας των τελευταίων 35 ετών. Η κατάρρευση μάλλον της οποίας μπορεί να επέλθει πολύ γρήγορα και με βίαιο – σε όρους κοινωνίας – τρόπο…».

 

Η κατάσταση όμως είναι ακόμα πιο πολύπλοκη αφού δυστυχώς ή ευτυχώς τα οικονομικά δεν είναι τα μόνα ζητήματα που «τρέχουν» αυτή τη στιγμή στη χώρα μας. Εάν προσθέσουμε και τις γενικότερες γεωπολιτικές εξελίξεις στη περιοχή, δηλαδή στον υδάτινο άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος – οι οποίες φαίνεται πως δεν μας περιμένουν – μόνο μία αχαλίνωτη φαντασία μπορεί να μας καταδείξει το τι πρόκειται να προκύψει.

Για πολλοστή φορά επισημαίνουμε αυτό που έχουμε γράψει και υπογραμμίσει πολλάκις τα τελευταία δύο-δυόμιση χρόνια: Η μεταπολίτευση άρχισε με Τούρκους, και είναι πολύ πιθανό να τελειώσει με… Τούρκους. Και επεκτείνουμε τη σκέψη μας παραπέρα σε κάτι ακόμα πιο ανησυχητικό και το θέτουμε με πολύ απλά λόγια για να γίνει κατανοητό: Είναι προφανές πως για όσο χρονικό διάστημα η Ελλάς θα χρωστάει σε όποιον μιλάει αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά στον πλανήτη, η Άγκυρα δεν πρόκειται να κάνει τίποτα, τί θα γίνει όμως όταν η Ελλάς θα δηλώσει – εκούσια ή ακούσια – πως δεν είναι σε θέση να χρηματοδοτήσει το χρέος της, με απλά λόγια δεν πρόκειται να αποπληρώσει όλους αυτούς που μιλάνε αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά στον πλανήτη, αφού ταυτοχρόνως η Τρόικα, θα μας έχει «ξεδοντιάσει» και στον τομέα της άμυνας; Το ερώτημα αυτό απαντιέται και από αδύνατους, λύτες…

Ποιο το συμπέρασμα όλων των παραπάνω; Δυστυχώς ή ευτυχώς το συμπέρασμα της παραπάνω ανάλυσης είναι ακριβώς αυτό που αναφέραμε και πριν από έξι περίπου μήνες το οποίο το επαναφέρουμε ως έχει σήμερα, τώρα, αυτές τις κρίσιμες για τη πατρίδα ώρες όπου η εμπειρία δυστυχώς μας έχει οδηγήσει στην επιβεβαίωση των αρχικών μας εκτιμήσεων: «Καλό θα ήταν λοιπόν πέραν της πλύσης εγκεφάλου που έχουμε υποστεί με τους ‘ταγούς’ μας οι οποίοι φωνασκούν ως ‘αθώες παρθένες’ στα κανάλια περί ‘τετραγωνισμού του κύκλου’ να ετοιμαζόμαστε για το ‘περίφημο’ ΣΧΕΔΙΟ Β’ διότι όταν θα έρθει η ώρα οι περισσότεροι κύριοι που βγαίνουν στα κανάλια, θα μεταβούν είτε στην… Ελβετία είτε αλλαχού, το ‘φίδι’ όμως από την τρύπα θα το βγάλουν οι Έλληνες που θα παραμείνουν για να παλέψουν για μία νέα πατρίδα και όχι Ελληνόφωνοι δυνάστες οι οποίοι επί 35 έτη λειτούργησαν με ‘αριστερή ιδεολογία’ και ‘δεξιά τσέπη’… Έχουμε όμως το σθένος ως έθνος ‘να σπάσουμε αυγά’ και να ετοιμαστούμε για το ΣΧΕΔΙΟ Β’ (ποιο να είναι άραγε αυτό…) ή θα μας έρθει στο κεφάλι από τον… ουρανό, όπως φοβούνται πως θα πάθουν οι ‘τρελοί Γαλάτες’;»

Το τι ακριβώς εννοούμε με το ΣΧΕΔΙΟ Β’ θα το παρουσιάσουμε τις επόμενες ημέρες όταν στη χώρα θα καίγεται το πελεκούδι… και οι κυβερνητικοί εταίροι θα υπογραμμίζουν πως μας έσωσαν για τρίτη φορά μέσα σε δύο έτη… Ποιος θα μας σώσει από τους σωτήρες δηλαδή… Ες αύριον λοιπόν τα σπουδαία…

ΠΗΓΗ: http://www.defence-point.gr/news/?p=62099