Πειραϊκή Εκκλησία, θυμάμαι...

Θυμάμαι τη μεγάλη χαρά που νιώσαμε όλοι, νέοι τότε, στο άκουσμα της επιθυμίας  του Σεβ. Μητροπολίτη πρ. Πειραιώς κ.Καλλινίκου, να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο βήμα- άμβωνα, που θα κηρύττει το λόγο του Θεού!

Θυμάμαι τη μεγάλη συγκίνηση, που έκανε την καρδιά μας να ριγά, όταν «βγήκε στον  αέρα» η πρώτη εκπομπή!

Θυμάμαι τις ατέλειωτες μέρες, τις νύχτες, τις ευλογημένες ώρες που περνούσαμε στους ραδιοθαλάμους, στα γραφεία, στις συσκέψεις, στις συζητήσεις για το ολοένα βελτιούμενο πρόγραμμα του σταθμού της ψυχής μας...

Θυμάμαι τη δική μου ζωντανή παιδική εκπομπή « Κάθε Κυριακή κάτι άλλο» ... Τους εκλεκτούς συνεργάτες, τις γεμάτα παιδιά αίθουσες του σταθμού, τις συζητήσεις, τα τραγούδια, τα ραδιοφωνικά ταξίδια στα Μουσεία , τη γνωριμία με την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα της Πατρίδας μας!

Θυμάμαι τα εκατοντάδες παιδιά, που παρήλασαν και συμμετείχαν στις ζωντανές συζητήσεις, που τραγούδησαν, που διάβασαν, που πήραν τηλέφωνο, που συμμετείχαν στους διαγωνισμούς, που μας έστελναν ζωγραφιές και την αγάπη τους!

Θυμάμαι μιαν αυγουστιάτικη Κυριακή, σε ζωντανή πάντα εκπομπή, μεσημέρι με ζέστη αφόρητη, που όταν αναρωτήθηκα από το μικρόφωνο αν ακούει τέτοια ώρα κανείς την εκπομπή μας, έσπασαν τα τηλέφωνα...

Θυμάμαι τις αγιασμένες ψυχές, των μοναχικών γερόντων, των ασθενών, ανθρώπων κάθε λογής, από πολλά μέρη του κόσμου, που τηλεφωνούσαν για να μας ευχαριστήσουν για τα όσα ωφέλιμα για την ψυχή τους άκουγαν στο ραδιόφωνό τους...

Θυμάμαι την  ψυχωφέλιμη συντροφιά που μου κράτησαν οι εκπομπές της ευλογημένης στρατιάς των συνεργατών του Σταθμού μας... Όχι μόνο όταν βρισκόμουν στον Πειραιά, αλλά κυρίως, όταν  ήρθα εδώ, στην άκρη του Αιγαίου, την « ανεμόεσσα»  Κάρπαθο.

Θυμάμαι την τιμητική πρόσκληση του Σταθμού να κάνω και εβδομαδιαία σχόλια, για ένα χρόνο...  Τηλεφωνικά, από το μικρό χωριό μου, κάθε Τετάρτη επικοινωνούσα με τους πολυπληθείς ακροατές, τους αγαπητούς αδελφούς, στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου...

Θυμάμαι τα τηλέφωνα των αγαπητών αδελφών της πρωινής  ζώνης για να μάθουν τα νέα του σχολείου μας, που τώρα πια είναι κλειστό, τα νέα του χωριού μας... Μετέδιδαν την αγάπη μας για τον τόπο μας, τα όσα κάναμε εδώ για να τον κρατούμε ζωντανό... Κι αυτές οι «ανταποκρίσεις» γίνονταν αφορμή, μια άλλη στρατιά -και κυριολεκτώ-  ευλογημένων ακροατών, να σπεύδει να μας παίρνει ένα τηλέφωνο, γεμάτο θάρρος και δύναμη, να στείλει ένα γράμμα, λίγα ή πολλά βιβλία, ένα σωρό δώρα, δείγματα όλα της αγάπης της καρδιάς τους αλλά και δείγμα μιας ακόμη πλευράς της μεγάλης προσφοράς του Σταθμού μας...

Θυμάμαι ... Θυμάμαι.... Θυμάμαι και ποτέ δεν ξεχνώ κι είμαι πάντοτε ευγνώμων, στον ιδρυτή Σεβασμιώτατο κ.Καλλίνικο, τον Σεβασμιώτατο κ.Σεραφείμ, που συνεχίζει  επάξια το ευλογημένο αυτό έργο, τον πρώτο Διευθυντή Σεβασμιώτατο κ.Ιγνάτιο, και τον δεύτερο και τον τρίτο και όλους, τους παραγωγούς, τους ηχολήπτες, τους τηλεφωνητές, τους ακροατές, όλους εσάς τους αγαπητούς αδελφούς, που κρατάτε ζωντανό αυτό το θαύμα! Που διατηρείτε -κι εσείς με τον τρόπο σας- ζωντανή την ψυχή μας!

Ο Θεός να σας ευλογεί! Να σας δίνει φώτιση και δύναμη να μη σταματήσετε ποτέ να βρίσκεστε δίπλα μας! Έχουμε ανάγκη το λόγο σας, τη συντροφιά σας!

Σας ευχαριστώ κι εγώ, μέσα από την καρδιά μου!

π.Καλλίνικος Μαυρολέων, Κάρπαθος

Υ.Γ. Κι ασφαλώς, δε θα μείνω μόνο στα λόγια... Κάτι (μυστικά) θα καταθέσουμε κι εμείς, για να συνεχίζεται απρόσκοπτα το έργο του Σταθμού της ψυχής μας....