Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
(Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας, Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος)
Ήταν 13 οκτωβρίου του 1904, όταν ο Παύλος Μελάς έλληνας αξιωματικός του πυροβολικού, πέφτει στο πεδίο της μάχης και στην ουσία ξεκινά τον μακεδονικό αγώνα συνταράσοντας ως ένα βότσαλο στην λίμνη που είχε βαλτώσει, την Ελληνική κοινωνία η οποία έπειτα απο τον ατυχή πόλεμο του 1897, προσπαθούσε να επουλώσει την πληγές της και να επιβιώσει όπως αυτό ήταν δυνατόν, μία κοινωνία η οποία έψαχνε κοινούς στόχους και οράματα τα οποία και θα την οδηγούσαν έξω απο το πρόσφατο εθνικό της αδιέξοδο.
Αυτό ήταν σε δύο γραμμές το κλίμα των ημερών, το κλίμα μέσα στο οποίο έδωσε την μάχη του ανάμεσα στους ζωντανούς ο εθνομάρτυρας Παύλος Μελάς, ένα κλίμα αδυναμίας της χώρας πρός εξωστρέφεια (Μας θυμίζει τίποτε αυτό άραγε με την δήθεν ευρωπαική προοπτική της Ελλάδος και άλλα τέτοια ;), ένα κλίμα φοβικό για οτι αναπτέρωνε την εθνική ιδέα υπό των φόβο νέων δεινών για την χώρα και μία κοινωνία η οποία αρνούνταν πεισματικά να αναφερθεί στην μεγάλη ιδέα και τον "ενεργό πατριωτισμό", πέρα απο τα μεγάλα λόγια.
Και ξάφνου απο το πουθενά για τον πολύ λαό ο οποίος αναγκαστικά αγνοούσε ορισμένες διαδικασίες και συνθήκες, εμφανίζεται κάποιος ο οποίος θυσιάζεται για την Μακεδονία, κάποιος ο οποίος δείχνει τον δρόμο και στους υπόλοιπους για έναν άλλον κόσμο, έναν κόσμο όπου ήταν καλά κρυμμένος πίσω απο την εθνική ήττα του 97, ένας κόσμος τιμής για κάτι πέρα απο την υλική διάσταση των πραγμάτων, ο Παύλος Μελάς δρά ως ο καταλύτης για την επερχόμενη πυρκαγιά του Μακεδονικού αγώνα και των Βαλκανικών πολέμων με τα γνωστά αποτελέσματα.
Δεν μου αρέσουν τα μνημόσυνα. Τα μνημόσυνα τα κενά λόγου και ουσίας και να είστε σίγουροι πως και στους τιμώμενους ήρωες δεν αρέσουν όλα αυτά τα ψευτο "Δεν ξεχνώ" που σκοπό έχουν να περάσει ακόμα μία "κοινωνική υποχρέωση" των πολλών πρός τους ελάχιστους οι οποίοι βάδισαν την ατραπό της αλήθειας. Πιστεύω ακραδάντως στον παραδειγματικό χαρακτήρα της ιστορίας, η ιστορία βρίσκεται εκεί προκειμένου να την μελετούμε, να εμπνεόμεθα και κυρίως να πράττουμε.Η ιστορία δεν βρίσκεται στις παλιές σελίδες ενός βιβλίου που σαπίζει στην βιβλιοθήκη, βρίσκεται στην ψυχή ενός ολάκερου λαού και για αυτό τονίζω πάντα πως δεν χρειάζεται να γνωρίζεις γράμματα προκειμένου να γράψεις ιστορία.
Η θυσία του Παύλου Μελά έχει υπερεθνικό χαρακτήρα, δεν αποτελεί και δεν πρέπει να αποτελεί αφορμή για γιορτούλα ορισμένων "περίεργων", "ακραίων" ή ακόμα ακόμα και χαρακτηρισμένων ως "φασιστών" χαρακτηρισμένων έτσι απο ένα βρώμικο σύστημα διαφθοράς το οποίο κατέστρεψε τον τόπο επί δεκαετίες, δεν είναι φασίστας όποιος αγαπά εώς θανάτου την πατρίδα του αλλά δυστυχώς, σε μία χώρα που έχει χάσει το μέτρο απο πολλού, ήρωποιεί τετράποδα και δίποδα πάσης φύσεως και περιμένει διάφορους σωτήρες να την "σώσουν", είμαι απόλυτα σίγουρος πως αν σήμερα ο Παύλος Μελάς ζούσε και δρούσε κατά τον ίδιο τρόπο, θα χαρακτηρίζονταν ως "ακραίος και φασιστοειδές αισχίστου είδους", αυτή είναι η κατάντια μας και αν ζούσαν όσοι σήμερα τιμούμε, σε εμάς πρωτίστως θα άδειαζαν τα περίστροφα τους με το κατηγορητήριο του άχρηστου, ανίκανου απογόνου ο οποίος στην καλύτερη των περιπτώσεων, πραγματώνεται μέσα απο πανυγηράκια που δεν κάνουν τίποτε άλλο απο το να τροφοδοτούν τους αποδομητές με επιχειρήματα, να δίνουν δύναμη στα σκουπίδια ώστε να κατηγορήσουν τους ήρωες και τους στυλοβάτες ένος έθνους.
Ο Παύλος Μελάς ξεβολεύεται απο την μεγαλοαστική του ζωή και τα αγαπημένα του πρόσωπα και πέφτει για ένα ανώτερο σκοπό, πέφτει για κάτι το οποίο υπάρχει μόνο στο μυαλό του και το μυαλό όσων άλλων ανά τους αιώνες έπεσαν για αυτό, κυνηγώντας το φάντασμα της λευτεριάς ως Δόν Κιχώτης του καιρού του. Αυτή του η στάση τον καθιστά ήρωα διότι ο ήρωας είναι όποιος ενώ έχει την επιλογη να διαφύγει δεν το κάνει, αλλά πέφτει στην φωτιά με όλο του το είναι για έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο όπου κατοικεί ο ανώτερος άνθρωπος και οχι το κτήνος του καιρού του και των καιρών μας. Για αυτόν τον λόγο η θυσία του Παύλου Μελά ξεπερνά τα κλειστά όρια του έθνους, του τόπου και του χρόνου και καθίσταται σύμβολο πανανθρώπινο, σύμβολο θυσίας και αγάπης προς την αυτοβελτίωση και τον ανώτερο άνθρωπο, τον οποίο οι πάντες υμνούμε αλλά και οι πάντες αποδιώχνουμε σαν τον βρούμε ανάμεσα μας διότι μας θυμίζει το χρέος και το μοναδικό χρέος που έχει ένας άνθρωπος είναι μόνον το χρέος πρός προγόνους και απογόνους, ουδένα άλλο χρέος αναγνωρίζω.
ο Μελάς είναι η φωνή της συνειδήσεως για τον καθέναν μας, δεν έχει ανάγκη απο τα δικά μας μνημόσυνα, έπραξε το καθήκον του ως άνθρωπος πρωτίστως για να βλέπουνε οι σκλάβοι του καιρού του και όλων των καιρών που θα έρθουν, το φώς της θυσίας του και να παίρνουν παράδειγμα και θάρρος, ένας άνθρωπος πεθαίνει μα ένα σύμβολο γεννιέται για όλους, ένα είναι το σίγουρο, πως ο Παύλος ΖΕΙ.
(Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας, Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος)
Ήταν 13 οκτωβρίου του 1904, όταν ο Παύλος Μελάς έλληνας αξιωματικός του πυροβολικού, πέφτει στο πεδίο της μάχης και στην ουσία ξεκινά τον μακεδονικό αγώνα συνταράσοντας ως ένα βότσαλο στην λίμνη που είχε βαλτώσει, την Ελληνική κοινωνία η οποία έπειτα απο τον ατυχή πόλεμο του 1897, προσπαθούσε να επουλώσει την πληγές της και να επιβιώσει όπως αυτό ήταν δυνατόν, μία κοινωνία η οποία έψαχνε κοινούς στόχους και οράματα τα οποία και θα την οδηγούσαν έξω απο το πρόσφατο εθνικό της αδιέξοδο.
Αυτό ήταν σε δύο γραμμές το κλίμα των ημερών, το κλίμα μέσα στο οποίο έδωσε την μάχη του ανάμεσα στους ζωντανούς ο εθνομάρτυρας Παύλος Μελάς, ένα κλίμα αδυναμίας της χώρας πρός εξωστρέφεια (Μας θυμίζει τίποτε αυτό άραγε με την δήθεν ευρωπαική προοπτική της Ελλάδος και άλλα τέτοια ;), ένα κλίμα φοβικό για οτι αναπτέρωνε την εθνική ιδέα υπό των φόβο νέων δεινών για την χώρα και μία κοινωνία η οποία αρνούνταν πεισματικά να αναφερθεί στην μεγάλη ιδέα και τον "ενεργό πατριωτισμό", πέρα απο τα μεγάλα λόγια.
Και ξάφνου απο το πουθενά για τον πολύ λαό ο οποίος αναγκαστικά αγνοούσε ορισμένες διαδικασίες και συνθήκες, εμφανίζεται κάποιος ο οποίος θυσιάζεται για την Μακεδονία, κάποιος ο οποίος δείχνει τον δρόμο και στους υπόλοιπους για έναν άλλον κόσμο, έναν κόσμο όπου ήταν καλά κρυμμένος πίσω απο την εθνική ήττα του 97, ένας κόσμος τιμής για κάτι πέρα απο την υλική διάσταση των πραγμάτων, ο Παύλος Μελάς δρά ως ο καταλύτης για την επερχόμενη πυρκαγιά του Μακεδονικού αγώνα και των Βαλκανικών πολέμων με τα γνωστά αποτελέσματα.
Δεν μου αρέσουν τα μνημόσυνα. Τα μνημόσυνα τα κενά λόγου και ουσίας και να είστε σίγουροι πως και στους τιμώμενους ήρωες δεν αρέσουν όλα αυτά τα ψευτο "Δεν ξεχνώ" που σκοπό έχουν να περάσει ακόμα μία "κοινωνική υποχρέωση" των πολλών πρός τους ελάχιστους οι οποίοι βάδισαν την ατραπό της αλήθειας. Πιστεύω ακραδάντως στον παραδειγματικό χαρακτήρα της ιστορίας, η ιστορία βρίσκεται εκεί προκειμένου να την μελετούμε, να εμπνεόμεθα και κυρίως να πράττουμε.Η ιστορία δεν βρίσκεται στις παλιές σελίδες ενός βιβλίου που σαπίζει στην βιβλιοθήκη, βρίσκεται στην ψυχή ενός ολάκερου λαού και για αυτό τονίζω πάντα πως δεν χρειάζεται να γνωρίζεις γράμματα προκειμένου να γράψεις ιστορία.
Η θυσία του Παύλου Μελά έχει υπερεθνικό χαρακτήρα, δεν αποτελεί και δεν πρέπει να αποτελεί αφορμή για γιορτούλα ορισμένων "περίεργων", "ακραίων" ή ακόμα ακόμα και χαρακτηρισμένων ως "φασιστών" χαρακτηρισμένων έτσι απο ένα βρώμικο σύστημα διαφθοράς το οποίο κατέστρεψε τον τόπο επί δεκαετίες, δεν είναι φασίστας όποιος αγαπά εώς θανάτου την πατρίδα του αλλά δυστυχώς, σε μία χώρα που έχει χάσει το μέτρο απο πολλού, ήρωποιεί τετράποδα και δίποδα πάσης φύσεως και περιμένει διάφορους σωτήρες να την "σώσουν", είμαι απόλυτα σίγουρος πως αν σήμερα ο Παύλος Μελάς ζούσε και δρούσε κατά τον ίδιο τρόπο, θα χαρακτηρίζονταν ως "ακραίος και φασιστοειδές αισχίστου είδους", αυτή είναι η κατάντια μας και αν ζούσαν όσοι σήμερα τιμούμε, σε εμάς πρωτίστως θα άδειαζαν τα περίστροφα τους με το κατηγορητήριο του άχρηστου, ανίκανου απογόνου ο οποίος στην καλύτερη των περιπτώσεων, πραγματώνεται μέσα απο πανυγηράκια που δεν κάνουν τίποτε άλλο απο το να τροφοδοτούν τους αποδομητές με επιχειρήματα, να δίνουν δύναμη στα σκουπίδια ώστε να κατηγορήσουν τους ήρωες και τους στυλοβάτες ένος έθνους.
Ο Παύλος Μελάς ξεβολεύεται απο την μεγαλοαστική του ζωή και τα αγαπημένα του πρόσωπα και πέφτει για ένα ανώτερο σκοπό, πέφτει για κάτι το οποίο υπάρχει μόνο στο μυαλό του και το μυαλό όσων άλλων ανά τους αιώνες έπεσαν για αυτό, κυνηγώντας το φάντασμα της λευτεριάς ως Δόν Κιχώτης του καιρού του. Αυτή του η στάση τον καθιστά ήρωα διότι ο ήρωας είναι όποιος ενώ έχει την επιλογη να διαφύγει δεν το κάνει, αλλά πέφτει στην φωτιά με όλο του το είναι για έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο όπου κατοικεί ο ανώτερος άνθρωπος και οχι το κτήνος του καιρού του και των καιρών μας. Για αυτόν τον λόγο η θυσία του Παύλου Μελά ξεπερνά τα κλειστά όρια του έθνους, του τόπου και του χρόνου και καθίσταται σύμβολο πανανθρώπινο, σύμβολο θυσίας και αγάπης προς την αυτοβελτίωση και τον ανώτερο άνθρωπο, τον οποίο οι πάντες υμνούμε αλλά και οι πάντες αποδιώχνουμε σαν τον βρούμε ανάμεσα μας διότι μας θυμίζει το χρέος και το μοναδικό χρέος που έχει ένας άνθρωπος είναι μόνον το χρέος πρός προγόνους και απογόνους, ουδένα άλλο χρέος αναγνωρίζω.
ο Μελάς είναι η φωνή της συνειδήσεως για τον καθέναν μας, δεν έχει ανάγκη απο τα δικά μας μνημόσυνα, έπραξε το καθήκον του ως άνθρωπος πρωτίστως για να βλέπουνε οι σκλάβοι του καιρού του και όλων των καιρών που θα έρθουν, το φώς της θυσίας του και να παίρνουν παράδειγμα και θάρρος, ένας άνθρωπος πεθαίνει μα ένα σύμβολο γεννιέται για όλους, ένα είναι το σίγουρο, πως ο Παύλος ΖΕΙ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ευχαριστούμε τον συντάκτη του παραπάνω κειμένου που ο ίδιος μας το απέστειλε προς δημοσίευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου