Ελλάδα χωρίς σύνορα, Πατρίδα χωρίς μέλλον!

Έκανα αρκετή υπομονή. Με όλα και κυρίως με τον εαυτό μου. Άκουσα πολλά τις τελευταίες μέρες που με πλήγωσαν βαθειά σαν Έλληνα. Και πάλι έκανα υπομονή. Έζησα πολλά, είδα με τα μάτια μου πολλά τις τελευταίες μέρες. Από την πρώτη στιγμή ήθελα να μιλήσω, να διαμαρτυρηθώ, να φωνάξω… Έκανα υπομονή. Περίμενα να περάσει μία ακόμα μέρα. Πίστευα πως ο παράξενος αυτός εφιάλτης που ζούσα, θα τελείωνε. Λάθος μου. Όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά χειροτέρεψε. Και το πιο σημαντικό, ή καλύτερα το πιο τραγικό, είναι πως δεν είναι εφιάλτης αλλά πραγματικότητα.

Ψάχνω στο κορυφαίο κείμενο της Ελληνικής Πολιτείας. Στο πολύτιμο και εν ισχύ – ακόμα τουλάχιστον – Σύνταγμα της Ελλάδος. Κείμενο μοναδικό και (τολμώ να πω) σε αρκετά σημεία του πλήρως Πατριωτικό! Ως Ορθόδοξος Έλληνας Χριστιανός στέκομαι στο προοίμιο. Σε όσα οι πρόγονοί μας έθεσαν προμετωπίδα. Για όσα οι ήρωες μας αγωνίστηκαν. Και επειδή κάποιοι μπορεί να πικραθούν στη συνέχεια, να ξεκαθαρίσω πως στο κείμενο αυτό, στο προσωπικό μου αυτό ψυχικό ξέσπασμα, ο λόγος θα είναι πέρα για πέρα πολιτικός. Με την πλήρη και αρχαιοελληνική του έννοια. «Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν», δηλαδή ο άνθρωπος είναι από τη φύση του πολιτικό ον (Αριστοτέλης, Πολιτικά Γ, 1278.b9).

Πριν συνεχίσω τη σκέψη μου και την αρχική αναφορά στο Σύνταγμα της Ελλάδος, ανατρέχω σε ένα αγαπημένο κείμενο που μας διέσωσε ο Θουκυδίδης. Είχα μάλιστα το προνόμιο, τότε μαθητής στην Γ’ Λυκείου, συνομήλικος του πρώην Πρωθυπουργού, να διδαχτώ αυτό τον ύμνο στη Δημοκρατία στον Κεραμεικό, στο σημαντικότερο νεκροταφείο της Αρχαίας Αθήνας. Εκεί ανάμεσα στα μνήματα των αγωνιστών, ο καθηγητής μας μάς είχε διαβάσει τον περίφημο Επιτάφιο του Περικλέους. Έξοχο κείμενο. Εκείνη την μέρα ξεκινήσαμε την διδασκαλία του κειμένου, προετοιμαζόμενοι για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, ως υποψήφιοι της τότε τρίτης Δέσμης. Αυτό το κείμενο δεν είχαν τη δυνατότητα να το διδαχθούν οι συνομήλικοι μας που ακολουθούσαν άλλες δέσμες και έτσι έχασαν την ευκαιρία να απολαύσουν αυτόν τον πλούτο. Κάποιοι στην αγωνία τους να εισαχθούν στο Πολυτεχνείο και προσπαθώντας να εξαργυρώσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες που ένα χρόνο νωρίτερα είχαν δημιουργηθεί μέσα στις καταλήψεις, ενδεχομένως να μην άκουσαν και ποτέ αυτό το κείμενο. Για την ιστορία και μόνο να θυμίσω πως κατά τη σχολική χρονιά 1990-1991, επί υπουργού Εθνικής Παιδείας Βασ. Κοντογιαννόπουλου, εξαιτίας ενός νομοσχεδίου που εφαρμοζόταν στη Μέση Εκπαίδευση, όλα σχεδόν τα Λύκεια και τα Γυμνάσια της χώρας για περισσότερο από δύο μήνες τελούσαν υπό κατάληψη από τους ίδιους τους μαθητές που εναντιώνονταν στην εφαρμογή αυτού του νόμου. Τότε είχαν σχηματιστεί συντονιστικές επιτροπές σε όλες τις περιοχές και στην Αττική ένας από τους εκπροσώπους των καταληψιών-μαθητών ήταν και ο μικρός Αλέξης. Καλεσμένος σε εκπομπή της Άννας Παναγιωταρέα είχε γίνει τότε το πρόσωπο των ημερών και φυσικά δεν άργησε η ανάμειξή του με τα κοινά και την ενεργό πολιτική της αντίδρασης και της Αριστεράς. Ο μικρός αυτός θα γινόταν 24 χρόνια αργότερα Πρωθυπουργός της χώρας…

Ας επιστρέψουμε όμως στον Περικλή που αναφέρεται στη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά:

[40] «[...] ἔνι τε τοῖς αὐτοῖς οἰκείων ἅμα καὶ πολιτικῶν ἐπιμέλεια, καὶ ἑτέροις πρὸς ἔργα τετραμμένοις τὰ πολιτικὰ μὴ ἐνδεῶς γνῶναι· μόνοι γὰρ τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ' ἀχρεῖον νομίζομεν, καὶ οἱ αὐτοὶ ἤτοι κρίνομέν γε ἢ ἐνθυμούμεθα ὀρθῶς τὰ πράγματα, οὐ τοὺς λόγους τοῖς ἔργοις βλάβην ἡγούμενοι, ἀλλὰ μὴ προδιδαχθῆναι μᾶλλον λόγῳ πρότερον ἢ ἐπὶ ἃ δεῖ ἔργῳ ἐλθεῖν». Δηλαδή:  Μπορούμε οι ίδιοι να φροντίζουμε για τις δικές μας υποθέσεις και μαζί για τις δημόσιες και μόλο που καθένας μας είναι απασχολημένος με τη δουλειά του, άλλος τούτη άλλος κείνη, δεν είμαστε γι’ αυτό λιγότερο κατατοπισμένοι και στα πολιτικά. Γιατί μονάχοι εμείς αυτόν που δεν παίρνει καθόλου μέρος σ’ αυτά τον θεωρούμε όχι φιλήσυχο, αλλά άχρηστο, κι εμείς οι ίδιοι ή κάνουμε ορθές σκέψεις και προτάσεις πάνω στις υποθέσεις της πολιτείας ή, τουλάχιστον, παίρνουμε σωστές αποφάσεις γι ’αυτές, γιατί δε νομίζουμε πως τα λόγια βλάφτουν τα έργα, αλλά ότι πιο πολύ βλάφτει να μη διαφωτιστούμε πιο μπροστά με το λόγο για τα όσα πρέπει να κάνουμε.

Με αυτές τις σκέψεις σήμερα λοιπόν, στο κείμενο αυτό ο λόγος θα είναι πολιτικός! Γιατί έχουμε υποχρέωση να εκφέρουμε λόγο, να είμαστε κατατοπισμένοι και να παίρνουμε αποφάσεις. Δικαίωμα αναφαίρετο και συνταγματικά κατοχυρωμένο, που κάποιοι θέλουν να μας στερήσουν, προσπαθώντας με ενοχικά δήθεν επιχειρήματα να πουν πως η Εκκλησία και οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν πρέπει να ασχολούνται με την πολιτική. Όμως ο Τίμιος Πρόδρομος, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, δεν καυτηρίαζε τις πράξεις της τότε πολιτικής εξουσίας που ερχόντουσαν σε πλήρη ρήξη με το Νόμο του Θεού, και οδηγήθηκε τελικά στο μαρτύριο; Ο συνονόματος του Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν καυτηρίαζε την κοσμική βυζαντινή εξουσία για τις αδικίες της και την απομάκρυνσή της από το Θείο Θέλημα και  τιμωρήθηκε με εξορίες και απομακρύνσεις από τον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο της Κωνστα-ντινουπόλεως; Πόσοι άλλοι Άγιοι μας δεν αγωνίστηκαν μιλώντας ελεύθερα και ελέγχοντας τις αστοχίες των πολιτικών; Η πολιτική μπορεί να μας κάνει να χάσουμε την ψυχή μας, να αδιαφορήσουμε για την ψυχή μας ή να ωφελήσουμε την ψυχή μας, ανάλογα με τις επιλογές της! Λόγια ενός σύγχρονου Αγίου Μάρτυρα της Εκκλησίας, του Αγίου Ανδρονίκου, Αρχιεπισκόπου Περμ, ο οποίος έβλεπε το κακό που ερχόταν στα χρόνια της προεπαναστατικής Ρωσίας. Ακολουθώντας το παράδειγμα των Αγίων μας και μην έχοντας ούτε το ελάχιστο μέτρο σύγκρισής μαζί τους, ζητώντας τις δικές τους πρεσβείες για όλους μας, θα καταγράψω τις σκέψεις αυτές. Με ξεκάθαρη συνείδηση, με φόβο Θεού και με κατάθεση της αλήθειας, χωρίς ωραιοποιήσεις, στρογγυλέματα και μακριά από κάθε συμφέρον ή σκοπιμότητα.

Από πεποίθηση δεν εντάχθηκα ποτέ σε κανένα κόμμα και σε καμία πολιτική νεολαία, παρακολουθώντας όμως πάντοτε στενά την πολιτική. Αρνήθηκα να υποστώ την προπαγάνδα που διάφορα συμφέροντα, κρυφά ή φανερά, παρουσιάζουν μέσα από το δαιδαλώδες σύστημα των Μέσων Ενημέρωσης. Αυτά (τα Μ.Μ.Ε.) αποτέλεσαν το ενδιαφέρον και την προσωπική μου επιλογή για τις Πανεπιστημιακές σπουδές μαζί με το όνειρο της ερευνητικής και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας. Κι όσο κι αν κάποιους ξένιζε, όλα αυτά για μένα ήταν συνυφασμένα με την πίστη στον Τριαδικό Θεό μας.

Στον Τριαδικό Θεό στον οποίο πίστευαν οι ήρωες προγονοί μας. Να πάμε 177 χρόνια πίσω… «Στις 7 Οκτωβρίου 1838 ο γηραιός στρατηγός και εν ενεργεία Σύμβουλος Επικρατείας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης επισκέφθηκε το Βασιλικό Γυμνάσιο της Αθήνας (νυν 1ο Πρότυπο Πειραματικό Γυμνάσιο Αθήνας) για να παρακολουθήσει τη διδασκαλία του γυμνασιάρχη Γεωργίου Γενναδίου (1784-1854) για τον Θουκυδίδη. Τόσο εντυπωσιάστηκε από την «παράδοσιν του πεπαιδευμένου γυμνασιάρχου και από την θέαν τοσούτων μαθητών», ώστε εξέφρασε την επιθυμία να μιλήσει και ο ίδιος προς τους μαθητές. Την πρότασή του απεδέχθη ο Γεννάδιος και λόγω της στενότητας του χώρου και του πλήθους των μαθητών η ομιλία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ορίσθηκε για τις 10 το πρωί της 8ης Οκτωβρίου 1838 στην Πνύκα. Το γεγονός μαθεύτηκε στη μικρά τότε Αθήνα και εκτός από τους μαθητές, πλήθος ανθρώπων «διαφόρων επαγγελμάτων και τάξεων» συνέρρευσε στην Πνύκα το πρωί της 8ης Οκτωβρίου για να ακούσει τον ηγέτη της Επανάστασης του '21. Η ομιλία του Γέρου του Μοριά δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην αθηναϊκή εφημερίδα «Αιών», που εξέδιδε ο ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων».

Ανάμεσα στα άλλα ο γέροντας πια Κολοκοτρώνης είπε τα εξής:

«Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ' απλούς ανθρώπους, χωρικούς καί ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν».

Και στη συνέχει αναφέρει και τα ακόλουθα:

«Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. […} Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος».

Στην Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου καταγράφονται τα εξής: «Ο κατά των τυράννων πόλεμος ημών μακράν τού να στηρίζεται εις αρχάς δημαγωγικάς και στασιώδεις ή ιδιοτελείς... είναι πόλεμος εθνικός, πόλεμος ιερός, του οποίου μόνη αιτία είναι η απόκτησις των δικαίων της προσωπικής ημών ελευθερίας, της ιδιοκτησίας, της τιμής».

Με αυτά τα ιδανικά πολέμησαν τότε. Για να ελευθερώσουν την Πατρίδα. Γιατί η Ελευθερία ξεκινούσε από την Πίστη και κατέληγε στην Πατρίδα! Κι όταν αργότερα προσπαθούσαν να στηρίξουν τα πρώτα της βήματα (αλλά και τα μελλοντικά) δημιουργώντας το Σύνταγμα της χώρας, αυτό το ιδανικό έθεσαν πάνω από όλα: «Eις τo όνoμα της Aγίας και Oμooυσίoυ και Aδιαιρέτoυ Tριάδoς». Ήθελαν όλα να ξεκινούν από τον Θεό. Τον Θεό της Αγάπης και της Δικαιοσύνης. Τον Θεό της Ελευθερίας. Του Θείου αυτού δώρου που μας χάρισε και που τόσο πολύ έχουμε κακοποιήσει εμείς οι άνθρωποι. Μας έδωσε την ελευθερία να Τον πιστεύουμε και Τον αποδεχόμαστε ή να Τον αρνούμαστε και να Τον αμφισβητούμε. Και μολονότι οι πρόγονοί μας δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία για την ύπαρξη του Θεού, μολονότι προέταξαν το Πανάγιο όνομα της Τριαδικής Θεότητας, έφτασαν οι εποχές της προόδου που εκείνοι που τάχθηκαν να υπηρετήσουν το συμφέρον του λαού, αρνούμενοι την ύπαρξη του Θεού, αρνήθηκαν να δώσουν όρκο θρησκευτικό αλλά αρκέστηκαν σε μία τυπική διαβεβαίωση στον λόγο της τιμής και της υπόληψής τους πως θα τηρούν το Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους. Θα τηρούν το σύνταγμα που ξεκινάει με την επίκληση της Αγίας Τριάδος… την οποία δεν πιστεύουν! Αλλά δεν είναι το μόνο στο οποίο δεν πιστεύουν.

Φυσικά ο κάθε άνθρωπος και πολίτης είναι απολύτως ελεύθερος να πιστεύει σε όποιο Θεό θέλει, ακόμα και σε κανένα Θεό. Και αυτό μας το εξασφαλίζει το Σύνταγμα, που μολονότι στο Άρθρο 3, παράγραφος 1 κάνει ρητή αναφορά στην «κρατούσα θρησκεία», στο άρθρο 13, παράγραφος 1 αναφέρει: «H ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. H απόλαυση των ατoμικών και πoλιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεπoιθήσεις καθενός». Συνεπώς δεν ξενίζει το γεγονός πως κάποιος πολιτικός αρνείται δημοσίως την ύπαρξη του Θεού, αλλά μας προβληματίζει η Ιστορία όταν επαναλαμβάνεται: στο όνομα του κυρίαρχου λαού κάποιοι, μερικές δεκαετίες πιο πίσω, αρνούμενοι την ύπαρξη του Θεού, δημιούργησαν μια καταστροφική κοσμοθεωρία που οδήγησε σε εγκλήματα… Τέτοιες θεωρίες δεν μας χρειάζονται. Όταν αφήνουμε τη ζωή μας μακριά από το Θεό, πως είναι δυνατόν να πιστεύουμε πως θα έχουμε την ευλογία Του στην καθημερινότητά μας;

Ας επιστρέψουμε όμως στο Σύνταγμα που καθιερώνει την ελευθερία της έκφρασης (άρθρο 14) και της διάδοσης ιδεών, απόψεων και στοχασμών. Κάνοντας χρήση αυτού του δικαιώματος και ορμώμενος από την αγανάκτηση που με πνίγει αυτές τις μέρες, θα καταγράψω αυτά που έζησα και που πλέον ξεπέρασαν τα όρια της υπομονής. Αυτό που αναφέρω στον τίτλο, θαρρώ πως περιγράφει την πραγματικότητα. Ζώντας στην Πατρίδα μας αυτά τα δύσκολα χρόνια της (πρωτίστως ηθικής-πνευματικής και δευτερευόντως οικονομικής) κρίσης, περίμενα όπως όλοι μας κάποια στιγμή η κρίση αυτή να ξεπεραστεί και να ορθοποδήσουμε. Ομολογώ πως δεν είχα την ψευδαίσθηση ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί με συνταγές μυστικές, με τρόπους μαγικούς ή μέτρα και κανόνες επιτραπέζιου παιχνιδιού. Ανέμενα και αναμένω την ριζική μεταστροφή όλων μας, έχοντας προηγουμένως συνειδητοποιήσει το λάθος που κάνουμε χρόνια και έχοντας καταλάβει τα βαθύτερα και ουσιαστικότερα αίτια αυτής της ποικιλόμορφης κρίσης… Αν αντιληφθούμε το μερίδιο ευθύνης του καθενός μας, αν αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και μετανοήσουμε και αν αποφασίσουμε να κάνουμε ένα νέο πραγματικό ξεκίνημα, τότε η λύση μπορεί να είναι άμεσα ορατή. Αλλά κάτι τέτοιο ακόμα δεν έχει συμβεί! Ζώντας στην Πατρίδας μας αναρωτιέμαι αν οι αγαπητοί Συνέλληνες έχουν καταλάβει που πραγματικά βαδίζουμε… Αν έχουν κατανοήσει τι συμβαίνει γύρω μας…

Δεν πίστεψα ποτέ σε σενάρια συνομωσιακά, ούτε αναζητώ αόρατους εχθρούς. Βλέπω την ουσιαστική, όμως, αποστασία μας από τον Θεό. Την προσωπική μας προσπάθεια για ευδαιμονία και την ηθελημένη απεμπόληση της διττής μας υπαρξιακής οντολογίας: ζούμε με το σώμα και ξεχνάμε μέρα με τη μέρα την ψυχή! Αυτό είναι το βασικό μας πρόβλημα. Μία ψυχή χωρίς ανησυχίες, χωρίς ενδιαφέροντα, χωρίς την ελπίδα και τη βεβαιότητα της αθανασίας και της αιωνιότητας, είναι ψυχή ανύπαρκτη. Και κάνει η ανύπαρκτη ψυχή το σώμα να είναι άδειο. Χωρίς περιεχόμενο, χωρίς ουσία. Θα πρέπει φυσικά να παραδεχτούμε πως προσπάθειες γίνονται. Αλλά παραμένουν λίγες ακόμα.

Επειδή είναι καύχημα (ή τουλάχιστον μέχρι πρότινος ήταν) να είμαστε Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε πάντοτε δύο ιδανικά. Το πρώτο υπερεθνικό και απόλυτο είναι ο Χριστός μας. Η πίστη μας. Το δεύτερο είναι το γένος μας που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, η Πατρίδα μας, η Ελλάδα. Χριστός και Ελλάδα η διπλή μας καύχηση. Η Πατρίδα μας είναι το σπίτι μας το προσωρινό. Μένοντας σε αυτό αγωνιζόμαστε για να κερδίσουμε την αιώνια πατρίδα, την Βασιλεία των Ουρανών. Γιατί είναι πεποίθησή μας πως «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Εβρ. ιγ’,14). Η επίγεια Πατρίδα μας όμως, το καύχημα και το καμάρι μας, η γενέτειρα του πολιτισμού της αρετής, των τεχνών, της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας, ο φάρος της Οικουμένης δεν μας αφήνει αδιάφορους. Εμείς οι κάτοικοί της δεν είμαστε σε καμιά περίπτωση ανώτερη φυλή από τις άλλες του πλανήτη. Είμαστε όμοιοι με όλους τους άλλους, αλλά έχουμε και μία ουσιαστική διαφορά που μας δίνει χαρά, που γίνεται έπαρση ιερή και συνάμα ευλογημένη. Το είπε με έναν ιδιαίτερο, ποιητικό, τρόπο στις 11 Δεκεμβρίου 1963 όταν παραλάμβανε το Νόμπελ Λογοτεχνίας ο Γιώργος Σεφέρης: «Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μας παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν ἔπαψε ποτέ της νὰ μιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωμένη μὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ μέτρο, πρέπει νὰ τιμωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες».

Έχουμε συνέχεια… και παράδοση… και γλώσσα… και ανθρωπιά.. και δικαιοσύνη. Και Πατρίδα ποτισμένη με αίμα Αγίων και ηρώων! Και ιστορία πλούσια και πίστη ζωντανή. Και φιλότιμο, πολύ φιλότιμο! Σε καμία άλλη γλώσσα δεν υπάρχει λέξη αντίστοιχη αυτού του αμιγώς ελληνικού όρου. Μοιάζει με πολύπλοκο συνδυασμό αξιών που είναι δύσκολο να καθοριστεί. Αυτό το φιλότιμο, το τόσο δικό μας εθνικό χαρακτηριστικό, έκανε την Οικουμένη όλη να θαυμάσει τους Έλληνες. Το φιλότιμο των Ελλήνων για την υπεράσπιση της Πατρίδας μας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έκανε τον πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας Ουίνστον Τσώρτσιλ να τονίσει πως «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Τότε και κάθε άλλη στιγμή της ιστορίας μας, οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν υπέρ βωμών και εστιών. Τόλμησαν να υπερασπιστούν τα σύνορα της Πατρίδας μας. Σύνορα χερσαία και θαλάσσια! Είναι αυτά τα σύνορα που αγνοεί ο πρώην Πρωθυπουργός με την περίφημη δήλωσή – απορία του «Ποια σύνορα; Έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;» Τραγική δήλωση μικρού όντως πολιτικού που θίγει άμεσα την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Δεν τον πληροφόρησε άραγε κανένας για τα θαλάσσια σύνορα, τον εθνικό εναέριο χώρο, τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες; Μα φυσικά θα μπορούσε με την ίδια άνεση να δηλώσει «ποιος εθνικός εναέριος χώρος; Έχει εθνική ταυτότητα ο αέρας;»

Ελλάδα, Πατρίδα μου! Που φτάσαμε… Οι πολιτικοί άρχοντές σου να μη σου αναγνωρίζουν τα σύνορά σου! Αυτή η δήλωση άγνοιας ή προκλητικού διεθνισμού θα κάνει τα «κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά» να τρίζουν… Πόση άραγε πρόκληση χωρίς να μιλάμε μπορούμε να δεχτούμε; Η απάντηση είναι δυστυχώς, αρκετή! Εδώ και πολλές μέρες η χώρα μας ζει ένα πρωτόγνωρο κύμα εισροής προσφύγων όπως μας ενημερώνουν τα Μέσα Ενημέρωσης. Τις τελευταίες δέκα μέρες βρέθηκα στην «γραμμή του πυρρός» ή πιο σωστά συνομήλικε Αλέξη στα ανύπαρκτα (κατ’ εσέ) θαλάσσια σύνορά μας. Έζησα από κοντά στιγμές πρωτόγνωρες. Και βίωσα μία πραγματικότητα πέρα από τους παραμορφωτικούς και κατευθυνόμενους φακούς της προπαγανδιστικής ενημέρωσης.

Αυτό που έζησα με έκανε να μην μπορώ να βρω ηρεμία στη συνείδησή μου. Θα περιγράψω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ τα γεγονότα μην υπηρετώντας κανένα συμφέρον παρά μόνον ακολουθώντας τη φωνή της συνείδησής μου που με υποχρεώνει να μιλάω για Χριστό και Ελλάδα και να καμαρώνω και για τα δύο.

Έζησα δέκα μέρες στα σύνορα, τα θαλάσσια, απέναντι από τα Μικρασιατικά παράλια. Μια ανάσα μακριά έμοιαζαν. Στην καθαρή ατμόσφαιρα ξεχώριζες τα κτίρια, τα βράδια νόμιζες πως θα πιάσεις τα φώτα στα παράλια… Κάθισα δίπλα στη μουριά του Μυριβήλη, εκεί απέναντι από το μικρό και γραφικό εκκλησάκι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που ενέπνευσε στον λογοτέχνη την συγγραφή του έργου του «Η Παναγιά η Γοργόνα»! Έβλεπα τα παράλια απέναντι από το μικρό λιμανάκι με τις ψαρόβαρκες στη Σκάλα της Συκαμνιάς και ένιωθα στο στήθος ένα σφίξιμο. Ήταν τα μέρη της  Μικρασίας, της σφαγής, του ξεριζωμού, της γενοκτονίας. Ο Ηλίας Βενέζης στο δικό του έργο, στις τελευταίες σειρές, έκλεισε την ζωή στα παράλια σε ένα μικρό σακουλάκι γης. Αιολικής Γης! Της ποτισμένης με το αίμα της σφαγής των Ελλήνων, που κάποιοι άλλοι προοδευτικοί αριστεροί είδαν ως συνωστισμό…

Για να φτάσω στο γραφικό λιμανάκι χρειάστηκε να ταξιδέψω από το λιμάνι της Μυτιλήνης. Εκεί καθώς είχε ξημερώσει η μέρα και έφτανε το πλοίο αντίκρισα τον πραγματικό συνωστισμό… Χιλιάδες συγκεντρωμένοι αλλοδαποί πρόσφυγες-μετανάστες. Δεν είχε καμία σχέση με τις εικόνες που μέχρι πριν λίγες ώρες έδειχναν τα κανάλια. Η πραγματικότητα ξεπερνούσε την εικόνα! Με δυσκολία βγήκα από το λιμάνι και κάθε μέτρο που έκανα ήταν και μία αποκάλυψη του ανείπωτου μεγέθους της συγκέντρωσης χιλιάδων ανθρώπων… Ανθρώπων που περίμεναν την μεταφορά τους στον ευρωπαϊκό παράδεισο.

Ταξιδεύοντας προς τη Σκάλα, βόρεια του νησιού, ο χαρακτηριστικός δρόμος με τις πολλές στροφές γινόταν ακόμα πιο επικίνδυνος από τη ροή ή την στάση των μεταναστών. Προχωρούσαν καταμεσής του δρόμου σε μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες, χωρίς να παραμερίζουν όταν έβλεπαν αυτοκίνητα. Άλλοι κάθονταν και άλλοι κοιμόντουσαν στο δρόμο, με το κεφάλι στην άσφαλτο και τα πόδια στο χώμα έξω από το δρόμο... Ήταν η δεύτερη σοκαριστική εμπειρία. Αλλά όταν έφτασα στο λιμανάκι το σοκ συνεχίστηκε με ασταμάτητο ρυθμό. Από την πρώτη στιγμή ομάδες 40-50 ατόμων έκαναν ανά διαστήματα την εμφάνισή τους… Η βάρκα που τους μετέφερε είχε μόλις φτάσει. Είχαν διασχίσει τα θαλάσσια σύνορά μας και μόλις είχαν πατήσει σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Περίμενα να εμφανιστούν οι αρχές. Κοίταξα στη θάλασσα να δω κάποιο σκάφος του Λιμενικού και έριχνα κλεφτές ματιές στον ένα και μόνο δρόμο περιμένοντας να δω κάποιο περιπολικό της Αστυνομίας. Είχαν μόλις εισέλθει στη χώρα κάποιοι άνθρωποι και η χώρα επισήμως ήταν απούσα. Λίγο αργότερα η σκηνή επαναλήφθηκε. Κι άλλη βάρκα με 40-50 άτομα… Μα που είναι ο έλεγχος; Υπήρχε παραβίαση εθνικών συνόρων με μαζική απόβαση ανθρώπων που δεν είχαν ακολουθήσει καμία νόμιμη διαδικασία… Έφτασε μεσημέρι για να πάρω την πρώτη απάντηση ενώ είχαν ήδη καταφθάσει και άλλες βάρκες με λαθρομετανάστες. Η απάντηση ήρθε από τα χείλη των κατοίκων εκεί στο λιμανάκι: «Μην περιμένεις να δεις έλεγχο. Με εντολή πρωθυπουργού άνοιξαν τα σύνορα». Και επιβεβαιώθηκε λίγο αργότερα από αστυνομικό που ήρθε στην περιοχή για λίγα λεπτά και έφυγε στη συνέχεια μην μπορώντας να κάνει το παραμικρό γιατί οι εντολές από πάνω ήταν να μην τους πειράζουν και να μην τους ενοχλούν, αλλά να τους αφήνουν πλήρως ελεύθερους.

Αν κάποιος δεν το ζήσει από κοντά, δεν μπορεί να το καταλάβει. Αν μείνει μόνο στις εικόνες και τις φωτογραφίες που δείχνουν τα Μέσα Ενημέρωσης, θα αποκτήσει λανθασμένη εικόνα. Ποιοι πρόσφυγες; Ποιοι δυστυχισμένοι; ΟΙ καραβιές συνέχισαν να φτάνουν επί καθημερινής βάσεως με αυξητικό μάλιστα ρυθμό. Διαθέτω στο προσωπικό μου αρχείο αρκετό φωτογραφικό υλικό αλλά και βίντεο με βάρκες που φτάνουν μέρα μεσημέρι αυτοκινούμενες από τα απέναντι παράλια και τελείως ανενόχλητες. Σε κάποιες ομάδες έβλεπες και μανάδες με μικρά ή ακόμα και πολύ μικρά παιδιά. Τι φταίνε κι αυτά τα δύσμοιρα; Αλλά σε κάποιες άλλες ομάδες έβλεπες μόνο νεαρούς άνδρες που δεν ξεπερνούσαν οι πιο μεγάλοι από αυτούς τα τριάντα χρόνια…

Μέρα με τη μέρα η παρατήρησή τους έγινε πιο σχολαστική. Και ο βρασμός της ψυχής γινόταν όλο και πιο έντονος. Οι πρόσφυγες του πολέμου εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για να προστατέψουν τη ζωή τους και αξίζουν και τη συμπάθεια αλλά και την ενεργό συμπαράστασή μας. Αλλά αυτό που συμβαίνει στην Πατρίδα μας απέχει από τους πρόσφυγες της εμπόλεμης Συρίας. Μιας Συρίας που την ευθύνη για την εμφύλια διαμάχη έχει η πολιτισμένη Δύση που στήριζε όλα τα επαναστατικά κινήματα κατά του Προέδρου της χώρας.  Ενός Προέδρου που μέχρι πριν λίγα χρόνια όλοι τον αποδέχονταν ως νόμιμα εκλεγμένο και που πλέον είναι για τα προπαγανδιστικά μέσα ενημέρωσης όχι Πρόεδρος, αλλά Καθεστώς. Η πολιτισμένη Δύση στήριξε και στηρίζει το αιματοκύλισμα της Συρίας. Εκεί, με την υποστήριξη Αμερικανών και Ευρωπαίων ανδρώθηκε το ακραίο ισλαμιστικό κίνημα που σφάζει άνδρες και γυναίκες και καταστρέφει πολιτιστικούς θησαυρούς αιώνων. Η Συρία ζει το δικό της δράμα τα τελευταία χρόνια και εμείς οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι αδιαφορούσαμε.

Κατά εκατοντάδες χιλιάδες εγκατέλειψαν τη Συρία οι πρόσφυγες για να σωθούν. Χιλιάδες οι νεκροί σε έναν παράλογο εμφύλιο πόλεμο, όχι πως υπάρχει και κάποιος λογικός πόλεμος φυσικά! Πήγαν στις γειτονικές χώρες να γλυτώσουν οι άνθρωποι. Τα νέα που μαθαίναμε από τη Συρία τα προηγούμενα χρόνια με τα εγκλήματα που γινόντουσαν εκεί, δεν άγγιζαν κανέναν εδώ. Ανάμεσα στα άλλα φρικτά οι Χριστιανικοί πληθυσμοί βρέθηκαν υπό διωγμό στην κοιτίδα του Χριστιανισμού! Αλλά που να βρεις ενδιαφέρον στα διεθνιστικά και αθεϊστικά δικά μας εκλεγμένα καθεστώτα! Ο πρόσφυγας όταν φεύγει από την Πατρίδα του που μαστίζεται από πόλεμο δεν κάνει ταξίδι ανά την Οικουμένη για να καταλήξει στην χώρα της επιλογής του. Μένει κάπου κοντά, σε μία γειτονική χώρα για να είναι ασφαλής και ζει με την ελπίδα πως κάποτε το δράμα θα τελειώσει και θα μπορέσει να επιστρέψει.

Στην Ελλάδα δεν είχαμε μαζική εισροή προσφύγων τους προηγούμενους μήνες. Όλα άλλαξαν με την απόφαση του επικοινωνιακού (έτσι τον εγκωμίαζαν τα μέσα ενημέρωσης πριν μερικούς μήνες) που σαν να ήταν το χωράφι του πατέρα του αποφάσισε να αφήσει τα σύνορα ανοιχτά και ανοχύρωτα. Τα σύνορα που αρχές Σεπτεμβρίου στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης αμφισβητούσε… Εκεί άλλαξε το παιχνίδι και οι ισορροπίες στο Αιγαίο. Εμείς ανοίγαμε τη σύνορα «με εντολή από πάνω» ενώ οι Ευρωπαίοι βλέποντας την ανεξέλεγκτη ροή των «προσφύγων» έκλειναν τα σύνορά τους ή ανέστελλαν μονομερώς την εφαρμογή της Συνθήκης Σέγκεν. Αν εμείς κλείναμε τα σύνορα θα ήμασταν εθνικιστές. Οι Γερμανοί, οι Ούγγροι και άλλοι είναι απλά Ευρωπαίοι! Γιατί; Η απάντηση είναι η συνήθης. Οι Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της Ελλάδας, που απορρέουν από την εφαρμογή της περιβόητης οδηγίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το άσυλο. Ναι κυρία Τασία μου! Το άσυλο για να λιάζονται στην Ομόνοια χωρίς να ενοχλούν κανέναν…

Πριν από έναν ακριβώς χρόνο έγραφε σε άρθρο του ο Περικλής Νεάρχου, πρέσβυς ε.τ. κάτι που μοιάζει αδιανόητα επίκαιρο σήμερα: «Με την εφαρμογή της Οδηγίας για το άσυλο, η αναχαίτιση και ο έλεγχος της λαθρομεταναστεύσεων είναι πρακτικά ανέφικτος. Οι δουλέμποροι δεν αναλαμβάνουν κανέναν κίνδυνο. Οδηγούν τους λαθρομετανάστες μέχρι τα Ελληνικά χωρικά ύδατα και μετά τους εγκαταλείπουν, αφού προηγουμένως τους έχουν δασκαλέψει, μόλις δουν το σκάφος του Ελληνικού Λιμενικού είτε να βυθίσουν την λαστιχένια βάρκα τους είτε να πέσουν στη θάλασσα, με σωσίβια που αγοράζουν προηγουμένως στις τουρκικές ακτές. Εάν η αποστολή περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό λαθρομεταναστών και πολλά γυναικόπαιδα, αρκεί η προώθηση του πρόχειρου πλεούμενου μέχρι τα Ελληνικά χωρικά ύδατα. Οι τουρκικές αρχές είτε κάνουν στραβά μάτια είτε συμπράττουν απροκάλυπτα στην προώθηση των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα.  Η πολιτική αυτή εξυπηρετεί τον στόχο της διασπάσεως της εθνικής συνοχής της Ελλάδας και της γεωπολιτικής μεταλλάξεως του Ελληνικού Εθνικού χώρου, με την εγκατάσταση ξένων πληθυσμών, ιδιαίτερα μουσουλμανικών.

Προσφάτως, υπεγράφη, κατ’ αρχήν, μεταξύ Τουρκίας και Ευρωπαϊκής Ενώσεως, συμφωνία για την επανεισδοχή στην Τουρκία των λαθρομεταναστών που εισέρχονται στην Ευρώπη από τα σύνορά της. Η Τουρκία απέσπασε ως αντάλλαγμα την κατάργηση για τους τούρκους υπηκόους της υποχρεώσεως θεωρήσεως (βίζας) και το δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας στην Ευρώπη. Η συμφωνία αυτή θα τεθεί σε ισχύ από το 2017.

Όσοι νομίζουν ότι η συμφωνία αυτή έθεσε τις βάσεις για τη λύση του προβλήματος, σε τρία χρόνια , κάνουν λάθος. Η Τουρκία έχει έτοιμο το πρόσχημα της υπεκφυγής και της παρασπονδίας. Αφού όλοι οι λαθρομετανάστες παρουσιάζονται, για ευνόητους λόγους, ως πρόσφυγες, η Τουρκία μπορεί να επικαλεσθεί το πρόσχημα ότι δεν ζητούν άσυλο στην Τουρκία, αλλά στην Ευρώπη. Είναι αρμοδιότητα, επομένως, της Ευρώπης να τους δεχθεί και να εξετάσει το αίτημά τους». (Περιοδικό Επίκαιρα, τεύχος 254). Προφητική η συγκεκριμένη ανάλυση!

Δέκα μέρες στη Μυτιλήνη. Κάθε μέρα γύρω στις 35-40 βάρκες μόνο στο σημείο που βρισκόμουν. Βάρκες μαύρες φουσκωτές, με μηχανή και ένα μικρό ντεπόζιτο βενζίνη. Μέσα στις βάρκες στοιβαγμένοι 40-50 άνθρωποι όλοι με σωσίβια. Ερχόντουσαν από τα παράλια απέναντί μας. Αν κάποιος στεκόταν όχι στη Σκάλα (το λιμανάκι) αλλά στο χωριό της Συκαμνιάς με την μοναδική θέα, θα μπορούσε να δει πότε και από πού ξεκινούσαν οι βάρκες. Σε λιγότερο από μισή ώρα έφταναν στα παράλια της Μυτιλήνης για να γίνει χωρίς καμία ενόχληση η αποβίβαση. Δεν είχαν όλες οι βάρκες γυναίκες και μικρά παιδιά. Δεν ήταν όλοι οι επιβαίνοντες πρόσφυγες από τη Συρία.

Οι πιο πολλοί έφταναν στην Ελλάδα χωρίς να δείχνουν καν ταλαιπωρημένοι. Αντιθέτως ήταν φρεσκοξυρισμένοι και καλοχτενισμένοι, με τα ακριβά γυαλιά ηλίου και με τα ακόμα πιο ακριβά και σύγχρονα κινητά τους τηλέφωνα. Στο σημείο αυτό που έμεινα για δέκα μέρες το πέρασμα είναι ευκολοδιάβατο και ο καιρός ήταν καλός, δεν είχε θαλασσοταραχή. Γι’ αυτό και οι πιο πολλοί έφτανα σχεδόν στεγνοί. Τι δεν μας λένε και τι δε μας δείχνουν τα κανάλια;

Τους πανηγυρισμούς των αφιχθέντων και την μέσα σε λίγα λεπτά αλλαγή των ρούχων τους. Είχαν οι πιο πολλοί νέοι άνδρες μία μικρή πλαστική τσάντα με μία αλλαξιά ρούχα. Αλλά είχαν και τα σωσίβια που είχαν αγοράσει από τους διακινητές στην απέναντι ακτή, τα οποία πέταγαν όπου έβρισκαν. Μα το πιο σημαντικό είχαν στο λαιμό πλαστική θήκη και μέσα τα σύγχρονα και ακριβά έξυπνα τηλέφωνα (smartphones). Ομολογουμένως δεν είναι κατακριτέο να έχει κάποιος ακριβό κινητό τηλέφωνο. Απλά μοιάζει ύποπτο και όχι και τόσο προσφυγικό… Μόλις έφταναν οι δήθεν πρόσφυγες από τις εμπόλεμες ζώνες, άνοιγαν τα κινητά τους και μιλούσαν με τους δικούς τους. Αλήθεια υπάρχουν πολλοί πρόσφυγες με τηλέφωνα που χρησιμοποιούν περιαγωγή και μπορούν να επικοινωνούν άμεσα με την απέναντι ακτή ή μία άλλη πιο μακρινή χώρα; Είχαν οι πιο πολλοί μαζί τους και κάρτες κινητής τηλεφωνίας που τις άλλαζαν αμέσως και πετούσαν στη γη τις κάρτες SIM που είχαν μέχρι εκείνη την ώρα στο κινητό τους. Δεκάδες τέτοιες κάρτες έβλεπες μπροστά στη μικρή χτιστή στάση λεωφορείου στη Σκάλα.

Χαμογελούσαν, μιλούσαν δυνατά, αναφέρονταν στο ταξίδι τους και φυσικά δεν μιλούσαν όλοι αραβικά, αφού οι πιο πολλοί δεν είναι πρόσφυγες πολέμου. Καμένα και σχισμένα διαβατήρια στις ακτές και στη διαδρομή, αλλά και κάποια ολόκληρα διαβατήρια πεταγμένα στα βράχια και τα χωράφια. Χώρες καταγωγής;  Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν και άλλες χώρες. Ακόμα και Δομινικανή Δημοκρατία! Οι περισσότεροι έσκιζαν και πέταγαν τα έγγραφά τους για να πάνε στο αστυνομικό τμήμα, 11 χιλιόμετρα πιο μακριά και να ζητήσουν άσυλο. Αυτό είναι το παιχνίδι που κάποιοι παίζουν στην πλάτη μας. Ξαναγυρίζω στο κείμενο του Περικλή Νεάρχου και διαβάζω:

«Αντιλαμβάνεται κανείς, με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη Μέση Ανατολή, πόσο δύσκολο είναι να πει ότι οι άνθρωποι που προέρχονται από την περιοχή αυτή, αλλά και από άλλες περιοχές που αντιμετωπίζουν προβλήματα, δεν είναι πρόσφυγες.[…] Ένας σημαντικός αριθμός προσφύγων από τη Συρία έχει καταφύγει και στην γειτονική Τουρκία. Η τελευταία κάνει ό,τι μπορεί για να τους προωθήσει προς την Ευρώπη.

Η Ευρωπαϊκή Οδηγία για το άσυλο είναι εκτός τόπου και χρόνου. Προορίζεται για σχετικά ήρεμους καιρούς, όταν τα αιτήματα ασύλου είναι περιορισμένα.
Πρώτη μέριμνα είναι η περίθαλψη των προσφύγων είτε εντός της χώρας είτε σε γειτονικές χώρες, με στόχο την επανεγκατάστασή τους στις εστίες τους μόλις δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες. Εάν είναι αναπόφευκτη, για λόγους ασφάλειας ή ζωής, η υποδοχή ενός μεγάλου αριθμού προσφύγων, το θέμα και το βάρος δεν αφήνεται στους ώμους της χώρας που λειτουργεί ως πύλη εισόδου. Συμφωνείται ένα σχέδιο αναλογικής κατανομής σε όλες τις χώρες – μέλη.

Το ίδιο ισχύει και για όσους δεν είναι πρόσφυγες από εμπόλεμες περιοχές, αλλά επικαλούνται το άσυλο για να μπουν σε μία Ευρωπαϊκή χώρα, ελπίζοντας ότι δεν θα απελαθούν τελικά, λόγω της περίπλοκης διαδικασίας που προβλέπεται για την απέλασή τους και των ισχυρισμών που προβάλλουν, αφού έχουν καταστρέψει τα προσωπικά τους έγγραφα, ότι προέρχονται από άλλη χώρα από εκείνη από την οποία πράγματι κατάγονται.

Η Ευρωπαϊκή Οδηγία υποχρεώνει τη χώρα – μέλος να μην απωθεί, με διοικητική απόφαση, τους λαθρομετανάστες αυτούς στα σύνορα, αλλά να τους παραπέμπει στη χρονοβόρα δικαστική διαδικασία, που καταλήγει ουσιαστικά, λόγω του όγκου του προβλήματος, σε αδιέξοδο. Το πρόβλημα επιτείνεται για την Ελλάδα από το γνωστό Σύμφωνο Δουβλίνο ΙΙ. Το τελευταίο εγκλωβίζει τους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες στη χώρα πρώτης εισόδου, αφού παρέχει το δικαίωμα στις άλλες χώρες να επαναπροωθήσουν στην Ελλάδα όσους έχουν εισέλθει στο έδαφός τους από τη χώρα μας και έχουν νομιμοποιηθεί σε αυτήν».

Κατά δεκάδες οι αυτοσχέδιες βάρκες στις ακτές της βόρειας Μυτιλήνης. Χιλιάδες πλαστικά πολύχρωμα σωσίβια παρατημένα στα βράχια και τις ακτές. Τεράστια η οικολογική καταστροφή που θα προκληθεί αν δεν μπορέσουν να απομακρυνθούν άμεσα. Αλλά κάθε μέρα όλο και περισσότεροι καταφθάνουν, όσα ακόμα τα σύνορά μας είναι ανοιχτά. Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι δυστυχισμένοι όπως και κάποιες οικογένειες με παιδιά. Φυσικά υπάρχουν και τα ναυάγια με τα πολλά θύματα, όπως το τελευταίο πριν λίγες μέρες στο Φαρμακονήσι ή το ξεβρασμένο νεκρό παιδάκι στα παράλια της Τουρκίας. Αυτά αποδεικνύουν την φρίκη της εκμετάλλευσης. Γιατί είτε κάποιοι είναι πρόσφυγες από την Συρία είτε λαθρομετανάστες που αναζητούν τρόπο νόμιμης παραμονής στην Ευρώπη, υπάρχει ένα ολόκληρο κύκλωμα που επιτήδειοι δουλέμποροι διαχειρίζονται έναντι υψηλής αμοιβής!

Ποιοι κατασκευάζουν τις αυτοσχέδιες βάρκες και προμηθεύουν τους λαθρομετανάστες με σωσίβια, κάρτες κινητών τηλεφώνων και άλλες χρήσιμες πληροφορίες; Πως μπορούν νέοι άνθρωποι να έρχονται χωρίς να κρατάνε τίποτε άλλο στα χέρια τους πέρα από ένα τηλέφωνο; Σε ποιο μέρος πηγαίνουν περιχαρείς; Από πού έχουν τα χρήματα και ξεκινάνε αμέσως τις αγορές; Τα πλαστά χαρτονομίσματα των δολαρίων που βρήκα ο ίδιος στο δρόμο και των ευρώ που ενδεχομένως να έχουν, ποιος τους τα δίνει;

Πως είναι δυνατόν πρόσφυγες που έφυγαν από την φρίκη του πολέμου να αρπάζουν αναψυκτικά με τη βία από το ψυγείο βενζινάδικου και να απειλούν με μαχαίρι τον ιδιοκτήτη; Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει πως ανάμεσα στους δήθεν πρόσφυγες δεν υπάρχουν ακραίοι ισλαμιστές; Γιατί προχωρώντας στο δρόμο της χώρας που ελεύθερα τους έχει δεχτεί πετάνε με οργή τα σωσίβιά τους όσο μπορούνε πιο μακριά μέσα στα χωράφια; Γιατί αφήνουν στους δρόμους σωρούς σκουπιδιών καταστρέφοντας το φυσικό περιβάλλον, όταν οι ντόπιοι έχουν τοποθετήσει σακούλες σκουπιδιών σε πολλά σημεία με επιγραφές στα αραβικά για να ρίχνουν εκεί τα σκουπίδια τους;

Φυσικά δεν είναι όλοι τέτοιοι. Οι πιο πολλοί κινούνται σιωπηλά. Οι γυναίκες με τα παιδιά, τις πιο πολλές φορές είναι για λύπηση. Υπάρχουν κάποιοι που δείχνουν ταλαιπωρημένοι και εξαντλημένοι. Αλλά είναι λίγοι συγκριτικά με το πλήθος των υπολοίπων. Υπάρχουν άλλοι που μπαίνουν στα μικρά ξωκλήσια και αφού κάνουν τη σύντομη στάση τους και δυστυχώς την ανάγκη τους… αφήνουν πίσω αχούρι. Τι να πεις; Σε λίγο καιρό θα αρχίσουμε να ανησυχούμε για την εμφάνιση μολυσματικών ασθενειών, αφού πληθυσμοί από διάφορες περιοχές εισέρχονται ανεξέλεγκτα και ενδέχεται να είναι φορείς ασθενειών που έχουν εξαφανιστεί εδώ και δεκαετίες από την Ευρώπη.

Είδα το δράμα των προσφύγων αλλά και την εγκληματική απουσία ελέγχου όλων των λαθρομεταναστών που εισέρχονται στην Ελλάδα. Είναι αυτοί που φτάνουν τελικά με διάφορα πλοία στον Πειραιά για να κατευθυνθούν στο μεγάλο όνειρο, που με τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων και τους περιορισμούς στα σύνορα, ενδέχεται αυτός ο όγκος των καθημερινά εισερχόμενων στην Ελλάδα να γίνει σταδιακά ένας εφιάλτης για την χώρα μας.

Αλλά είδα και μία παράξενη εκμετάλλευση. Κάποιοι να στήνουν υπαίθριους πάγκους στα σημεία που καταφθάνουν οι λαθρομετανάστες για να τους πουλήσουν τα χρειαζούμενα για να κερδίσουν κάτι. Είδα την αγωνία κάποιων Ελλήνων, πριν καλά-καλά αδειάσουν οι βάρκες να τρέχουν να πάρουν άλλος τη μηχανή, άλλος τη βενζίνη, άλλος τα αλουμινένια πλαίσια και άλλος το μουσαμά. Ακόμα και μικρά παιδιά να θέλουν πρώτα να πάρουν κάποιο από τα καλά σωσίβια. Αλλά και κάποιους άλλους να ζητάνε υψηλά ποσά για να τους μεταφέρουν με τα αυτοκίνητά τους στο λιμάνι.

Ναι, με τις εικόνες αυτές της λογικής «να αρπάξουμε ό,τι μπορούμε» ντράπηκα! Ένιωσα πως το φιλότιμο χάθηκε στον τόπο μας. Κι όταν κάποιοι νέοι  έλεγαν «μακάρι να έχουμε πάλι τον Αλέξη να κρατήσει τα σύνορα ανοιχτά… να σωθούμε» εκεί λυπήθηκα πραγματικά.

Μόνο το δικό μας προσωπικό κέρδος μας νοιάζει; Η Πατρίδα μας; Η ανοχύρωτη χωρίς σύνορά Ελλάδα μας θα γίνει Πατρίδα χωρίς μέλλον! Με ευθύνη δική μας. Οι κρισιμότερες εκλογές στην ιστορία μας έφθασαν. Θέλει προσοχή! Και προσευχή! Φυσικά χρειάζεται ενεργή συμμετοχή και όχι αποχή. Η αποχή θα είναι απλώς και μόνο αποχή από την ευθύνη. Θέλει να μας διακρίνει επιτέλους ο φόβος του Θεού. Ο σεβασμός μας προς Εκείνον. Τα πειράματα δεν βοήθησαν την Ελλάδα μας. Και η ρημαγμένη οικονομία δεν είναι το παν στη ζωή μας. Αν στηρίξουμε την Ελλάδα, τώρα στα δύσκολα, θα κρατήσουμε το σπίτι μας, αυτό το μεγάλο παγκόσμιο σπίτι, ανοιχτό στην Οικουμένη. Οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν για την Ελευθερία μας. Δεν πρέπει να κληροδοτήσουμε στις άλλες γενιές  την υποδούλωση. Αλέξη, ευχαριστούμε δεν θα ξανα-πάρουμε!

Η οικονομική υποδούλωση μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με την πνευματική αφύπνιση. Αν  δεν σταθούμε με ευθύνη στο ύψος των περιστάσεων, μόνο εμείς θα φταίμε. Η Ελλάδα, όπως και η Ευρώπη, αρχίζει να μεταλλάσσεται. Πίστη στο Θεό μας και αγάπη στη Πατρίδα μας χρειάζεται. Αυτό δεν μας κάνει εθνικιστές, αλλά πατριώτες. Πατριωτισμός χρειάζεται αδέλφια συνέλληνες.

Η ακροτελεύτια διάταξη στο Σύνταγμά μας το λέει ξεκάθαρα:

«O σεβασμός στo Σύνταγμα και τoυς νόμoυς πoυ συμφωνoύν με αυτό και η αφoσίωση στην Πατρίδα και τη Δημoκρατία απoτελoύν θεμελιώδη υπoχρέωση όλων των Eλλήνων. H τήρηση τoυ Συντάγματoς επαφίεται στoν πατριωτισμό των Eλλήνων, πoυ δικαιoύνται και υπoχρεoύνται να αντιστέκoνται με κάθε μέσo εναντίoν oπoιoυδήπoτε επιχειρεί να τo καταλύσει με τη βία».(άρθρο 120).

Ο Σωκράτης στον Κρίτωνα είχε πει το ίδιο με άλλα λόγια 25 σχεδόν αιώνες νωρίτερα: «μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾽ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι» (Πλάτων, Κρίτων, 51β)

Η Ελλάδα μας χρειάζεται όλους ενωμένους κάτω από τη σκέπη της Θεοτόκου και Μητέρας μας. Ενωμένοι και όχι διχασμένοι μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Σαν εκείνο που άλλαξε την ιστορία της Ευρώπης στις 22 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ. Η μέρα που οι ενωμένοι Έλληνες νίκησαν τους Πέρσες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, ανατρέποντας οριστικά την προέλαση των Περσών στη Γηραιά Ήπειρο. Εκείνο το πρωί ακούστηκε ο νικητήριος  παιάνας, που σήμερα γίνετε πιο επίκαιρος από ποτέ:

 «Ὦ παῖδες Ἑλλήνων, ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ᾿ ἐλευθεροῦτε δέ παῖδας, γυναἰκας, θεῶν τε πατρώων ἔδη, θῆκας τε προγόνων· νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών». (Αισχύλος, Πέρσαι, στ. 402).

Εμπρός, γιοί των Ελλήνων, ελευθερώστε την πατρίδα, ελευθερώστε τα παιδιά σας, τις γυναίκες σας, τους βωμούς των θεών των πατέρων σας και τους τάφους των προγόνων σας: Τώρα είναι ο αγώνας για τα πάντα.

Αμήν, γένοιτο!

Σημείωση: Το κείμενο γράφτηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2015, δύο μόλις εικοσιτετράωρα που έφυγα από τη Μυτιλήνη.