Λάβαμε το παρακάτω mail. Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο να πούμε παρά μονάχα ΝΤΡΟΠΗ!!! Εκεί έφτασε η εγκληματική χαλάρωση των ηθών της σύγχρονης κοινωνίας μας...
Με λένε Γ. και είμαι και εγώ ένας από όλους αυτούς που τρέχουν καθημερινά,για να προλάβουν τις πολλές υποχρεώσεις που η ζωή μας έχει ακουμπίσει στους ώμους (ή τις φοτρωθήκαμε μόνοι μας και κατηγορούμε τη ζωή...)
Την Τρίτη 11 Ιανουαρίου, 2 η ώρα το μεσημέρι, βρέθηκα στο Σύνταγμα βαδίζοντας βιαστικά προς το μετρο. Από μακρυά διέκρινα πολύ κόσμο συγκεντρωμένο γύρω από κάτι που δεν φαινόταν. Προσπερνώντας, πήρε το μάτι μου ένα καλυμαύκι και μια κιθάρα, ενώ στα αυτιά μου έφτασε ένα εύθυμο ζεϊμπέκικο. Παραξενεμένη κοντοστάθηκα και πλησίασα. Το συναίσθημα που δοκίμασα ήταν ένα ισχυρό σοκ και ένας κόμπος στο λαιμό.Δύο άνθρωποι με μακρυές γενεάδες και μαλιά, ντυμένοι ιερείς, ο ένας με το καλυμαύκι που είχα δει και κιθάρα ανα χείρας και ο άλλος με τα χέρια ανοικτά και χοροπηδώντας έτσι που τα ράσα του να ανεμίζουν, τραγουδούσαν "Ευλόγησον Κύρια την βρώσιν και την πόσιν" σε ρυθμο ζεϊμπέκικου. Το ανατριχιαστικό θέαμα συμπλήρωνε μια νεαρή κοπέλα, που στεκόταν δίπλα στον κιθαρίστα "ιερέα", ντυμένη μοναχή, με τις παλάμες σταυρωμένες σεμνότυφα μπροστά, το κεφάλι ελαφρά χαμηλωμένο, τα μάτια καρφωμένα στον χορευτή "ιερέα" και ένα γλυκερό μειδίαμα που προσπαθούσε να πιθηκίσει το καλοσυνάτο χαμόγελο που βλέπουμε πολλές φορές στα πρόσωπα των μοναχών όταν μας καλωσορίζουν στη μονή τους . Έμεινα άναυδη, παρακολουθώντας με αίσθημα αυξανόμενης οργής το θέαμα που ευτυχώς τελείωσε λίγα δευτερόλεπτα μετά, με της ιαχή του οργανοπαίκτη "Να ζήσεις παπα... ". Κοίταξα γύρω μου. Υπήρχαν ανθρωποι με κάμερες και φωτογραφικες μηχανές που αποθανάτιζαν το γεγονός, άλλοι που γελούσαν επιδοκιμαστικά καί κάποιοι που κοίταζαν ανέκφραστα. Ενα ηχηρό " Νροπή σας." βγήκε από τα χείλη μου και γύρισα να φύγω φουρκισμένη και αγχωμένη, συνειδητοποιώντας το χρόνο που έχασα, ενώ πίσω μου άκουγα να αρχίζουν κάποιες αποδοκιμασίες. Μπαίνοντας στο μετρο, ένοιωθα έντονη οργή για το θέαμα, για την ανοησία τους να πιστεύουν ότι έτσι μπορουν να αποσπάσουν κάποια χρήματα διασκεδάζοντας τον κόσμο και διασύροντας τον κλήρο, για την ασέβειά τους απέναντι στην πίστη ενός ολόκληρου λαού, που μόλις μερικά μέτρα πιό πέρα, καταθέτει στεφάνια τιμής σε εκείνους που έπεσαν "...για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία.". Ενοιωθα τύψεις που δεν στάθηκα εκεί να αντιδράσω, να τους σταματήσω (πραγματικά δεν ξέρω αν έπρεπε να τους αντιμετωπίσω με οργή ή με πιο ήπιο τρόπο). Αισθάνομαι ντροπή και λύπη γιατί τέτοιες ώρες που σε όλη την Ελλάδα αντιμετωπίζουμε δύσκολα προβήματα οικονομίας και εθνικής αξιοπρέπειας, αντί να κλίνουμε γόνυ προσευχής και μετανοίας ενώπιον του Θεού, τον παροργίζουμε με την αναίδεια και την αποστασία μας. Ο Θεός ας παραβλέπει τις πτώσεις μας και ας μας στηρίζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου