Το παρακάτω κείμενο μας ήρθε από εσάς σήμερα. Δεν χρειάζεται πανικός για την κάρτα του πολίτη, Χρειάζεται υπεύθυνη και συνετή παρακολούθηση και ενεργή συμμετοχή στην διαβούλευση που ξεκίνησε από χθες 22 Νοεμβρίου. Ωστόσο, το παρακάτω κείμενο (που βρήκαμε και σε ποια ιστοσελίδα δημοσιεύθηκε) παρουσιάζει κάποιες σκέψεις και έναν προβληματισμό.Τουλάχιστον αξίζει η ανάγνωσή του. Δεν έχουμε κάποιο άλλο σχόλιο να καταθέσουμε.
Ειλικρινά ποτέ δεν πίστευα ότι θα έφτανε το σημείο να γράψω αυτά που ακολουθούν. Η κάρτα του πολίτη σε λίγο θα είναι γεγονός, είτε υποχρεωτική, είτε όχι. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό. Μεγάλος μέρος του ελληνικού πληθυσμού δεν θα την παραλάβει. Και γω δεν θα την παραλάβω.
Οικογενειάρχης, ελεύθερος επαγγελματίας, πάντοτε έντιμος και πάντοτε σωστός στις υποχρεώσεις μου έναντι του κράτους και των πελατών. Η σύζυγος δημόσιος υπάλληλος. Και αυτή ομοίως δεν θα την παραλάβει και προφανώς θα απολυθεί. Λιγάκι ακόμη ίσως βαστάξουμε με τα λιγοστά χρήματα που υπάρχουν στην άκρη. Κόβεται σταδιακά το ηλεκτρικό, το τηλέφωνο, το αμάξι παροπλίζεται, κλείνω βιβλία στην Εφορία, κλείνω την επιχείρηση. Τα φάρμακα που χρειαζόμουν τακτικά για την πάθησή μου (σκλήρυνση κατά πλάκας) δεν θα μπορώ πλέον να τα παίρνω. Έχοντας κάποιες πρόχειρες προμήθειες σε βρεφικό γάλα και κρέμες μπορούμε για λίγο να δώσουμε τροφή στο 9μηνών βρέφος.
Αυτά φυσικά για λίγους μήνες και φυσικά αν δεν προκύψει κάποια αρρώστια ή έκτακτο γεγονός. Μετά…
Αρχικά η πείνα, το κρύο. Κάποιο παιδί θα αρρωστήσει αναπόφευκτα. Το νοσοκομείο δεν είναι σίγουρο ότι θα δεχτεί να το νοσηλεύσει μιας και δεν θα υπάρχουν καθόλου χρήματα, αλλά και λόγω έλλειψης κάρτας ή ΑΜΚΑ.
Η κόρη μου είναι 2 ½ ετών, ο γιός μου 9 μηνών. Ο μικρός δεν θα αντέξει πάνω από 6-7 μήνες και προφανώς θα πεθάνει στα χέρια μας μέσα σε κλάμα και αβάσταχτο πόνο. Η μεγάλη ίσως αντέξει περισσότερο ίσως και με λίγο φαγητό από τους γείτονες, κάποιο συσσίτιο. Εγώ ίσως καταφέρω να αντέξω 1-2 χρόνια, δίχως να αποκτήσω κάποια μόνιμη αναπηρία.
Η σύζυγος μάλλον θα έχει πεθάνει πιο πριν από τον πόνο και τις κακουχίες. Εγώ, αν μείνω τελευταίος, προφανώς θα παραλύσω σταδιακά, θα χάσω τον έλεγχο των σφιγκτήρων, ίσως τυφλωθώ, θα αποσυρθώ σε κάποια γωνιά του σπιτιού –αν δεν το έχει κατασχέσει η Τράπεζα- και θα περιμένω. Μια, δυο βδομάδες, που θα πάει θα πεθάνω.
Όλα αυτά στην Ελλάδα του 2010 και με μια κυβέρνηση που διατείνεται για τις κοινωνικές ευαισθησίες της. Η ταυτότητά μου υπάρχει, το ΑΦΜ μου υπάρχει, τα στοιχεία μου είναι γνωστά. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο πρέπει να πάρω μια κάρτα για να αποδείξω πράγματα που ήδη αποδεικνύονται.
Όπως ο μουσουλμάνος εξεγείρεται όταν σκίσεις μια σελίδα από το Κοράνι –και καλά κάνει- έτσι και γω εξεγείρομαι όταν κάποιοι προσπαθούν να μου στερήσουν το Χριστό. Όταν ο μάρτυρας του Ιεχωβά αρνείται να πιάσει όπλο στα χέρια του, έτσι και γω αρνούμαι να δεχτώ την κάρτα αυτή.
Θα πουν ορισμένοι πως είμαι θρησκόληπτος. Γιατί δεν λέτε το ίδιο για τον μουσουλμάνο; Γιατί δεν λέτε το ίδιο για το μάρτυρα του Ιεχωβά; Και μόνο αυτή σας η προκατάληψη αρκεί να με βάλει σε υποψίες πως κάτι παραπάνω βρίσκεται σε αυτήν την κάρτα. Αν δεν μπορείτε να ανεχτείτε την ιδιαιτερότητά μου, τότε ειλικρινά πείτε μου για ποιο λόγο δεν μπορείτε να το κάνετε. Μήπως σας ενοχλώ με την παρουσία μου;
Και αν η εκτίμησή μου είναι λάθος και το σφράγισμα του Αντίχριστου δεν είναι αυτό, τότε ειλικρινά ζητώ από τον Χριστό και την κοινωνία να με συγχωρήσει. Σε κόσμο με τέτοια κάρτα πάντως δεν μπορώ να ζω.
Σημείωση elora: Ο επιστολογράφος μας παρακάλεσε να τηρήσουμε την ανωνυμία του και το σεβόμαστε.
http://www.elora.gr/portal/orthodoxy/6--/2607-2010-11-18-20-58-20 ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΟΠΟΥ ΓΗΣ: παραθέτουμε το πλήρες κείμενο με την πρωτότυπη σελίδα που δημοσιεύθηκε χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνούμε με το περιεχόμενο ή την γραμμή της ιστοσελίδας αυτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου