Τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα,
ἀπὸ τὸ Περιοδικὸ «Παρακαταθήκη»,Ἰανουάριος 2016
Ἐδῶ καὶ καιρὸ ὁ τόπος μας βουλιάζει ὁλοένα καὶ πιὸ βαθιὰ μὲς στὴν ἀπόγνωση. Κυβερνήσεις ἀνεβοκατεβαίνουν, φέρνοντας ὅλες τους ἀνεξαιρέτως ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ τὴν ἐκποίηση τῆς χώρας καὶ συνεχίζοντας μεθοδικὰ τὸ βασικὸ ἔργο τους, δηλαδὴ τὴν πνευματικὴ διάλυση αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, μέσα ἀπὸ τὸ ἐπὶ δεκαετίες συστηματικὸ ξεχαρβάλωμα τῶν ἀξιῶν του, τῆς πίστης, τῆς γλώσσας καὶ τῆς παιδείας του. Ἑνὸς λαοῦ ποὺ περνᾶ τραγικὲς στιγμές, ὄχι μόνο λόγω τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ἀλλὰ πρωτίστως ἐπειδὴ χωρὶς πλέον ἱστορικὴ μνήμη, ἐθνικὰ ἀπονευρωμένος καὶ θρησκευτικὰ ἀποχρωματισμένος, ἔχει χάσει πιὰ τὰ πνευματικά του ἀντισώματα, αὐτὰ ποὺ τοῦ ἐπέτρεπαν νὰ ἐπιβιώνει καὶ νὰ ἀναγεννιέται σὲ οἰκονομικὰ ἢ πολιτικὰ πολὺ χειρότερους ἀπὸ τὸν σημερινὸ καιρούς. Κι ἔχει ἀπομείνει χαμένος μέσα στὶς αὐταπάτες τῶν «ἐκσυγχρονιστικῶν» του εἰδώλων καὶ τῆς εὐδαιμονιστικῆς του πλάνης, ἀποστερημένος ἀπὸ τὰ πιὸ ζωτικὰ στοιχεῖα τῆς ἴδιας του τῆς ταυτότητας, σὲ πλήρη ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεό, παραζαλισμένος κι ἀλλοπρόσαλλος, ἐθισμένος πλέον στὸ νὰ καταπίνει ἀμάσητα τόσα καὶ τόσα νεοταξίτικα «προοδευτικὰ» σκουπίδια, βουλιάζοντας καθημερινὰ στὴν ἀνοησία, τὴν ἀσυναρτησία καὶ τὴ χυδαιότητα.
Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτές, εἶναι φανερὸ πὼς ἡ κατάσταση ἀνθρωπίνως δὲν εἶναι...
ἀναστρέψιμη πιά. Βρισκόμαστε στὸ μακρὰν χειρότερο σημεῖο τῆς μακραίωνης Iστοριάς μας, στὸ ἔσχατο σημεῖο τῆς πνευματικῆς παρακμῆς μας. Καὶ αὐτὸ εἶναι ξεκάθαρο πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει, παρὰ μόνο μὲ κάποιο μεγάλο θαῦμα. Κάποια μεγάλη ἄνωθεν παρέμβαση ποὺ θὰ ἀνακόψει τὴν ἐλεύθερη πτώση μας στὴν ἄβυσσο, ποὺ θὰ σταματήσει αὐτὴ τὴν τραγικὴ πορεία τοῦ λαοῦ μας πρὸς τὸ ἱστορικό του Τέλος. Ζητεῖται ἐπειγόντως ἕνα θαῦμα λοιπόν…
Αὐτὸ τὸ θαῦμα ὅμως δὲν εἶναι τόσο ἁπλὸ νὰ γίνει. Ὄχι ἀσφαλῶς γιατί δὲν μπορεῖ νὰ γίνει, οὔτε ἐπειδὴ δὲν τὸ θέλει ὁ Θεός. Ἄλλος εἶναι ὁ λόγος - καὶ αὐτὸν τὸν φανερώνει μὲ ἐνάργεια τὸ περιστατικὸ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ὅπου ἐμφανίζεται ὁ Χριστὸς νὰ ἐπισκέπτεται τὴ Ναζαρὲτ γιὰ νὰ κηρύξει. Οἱ συντοπίτες του ὅμως δὲν τὸν ἀποδέχθηκαν, τὸν ἀντιμετώπισαν μὲ ἐχθρικὴ δυσπιστία καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μπόρεσε ἐκεῖ νὰ κάνει κανένα μεγάλο θαῦμα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θεραπεία ἐλάχιστων ἀρρώστων, καὶ ἔφυγε στενοχωρημένος: «καὶ οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι, εἰ μὴ ὀλίγοις ἀρρώστοις ἐπιθεῖς τὰς χείρας ἐθεράπευσε. καὶ ἐθαύμαζε διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν» (Μάρκ. 6.5-6).
Καὶ αὐτὸ τὸ εὔγλωττο συμβὰν δὲν σημαίνει βέβαια πὼς ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε πραγματικὰ τὴ δύναμη νὰ θαυματουργήσει. Ἀποδεικνύει ὅμως ξεκάθαρα ὅτι τὸ θαῦμα, γιὰ νὰ συντελεστεῖ, ἀπαιτεῖ ὄχι μόνο τὴ θεία ἐνέργεια, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνθρώπινη συναίνεση, δηλαδὴ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου. Γιατί ἂν ὁ Θεὸς θαυματουργοῦσε χωρὶς αὐτά, θὰ παραβίαζε πολὺ ἁπλὰ τὴν ἐλευθερία του - κι ἔτσι, ἐνῶ τὸν ἔπλασε γιὰ νὰ ἔχει τὸ αὐτεξούσιον καὶ ἐθελότρεπτον, τότε οὐσιαστικὰ θὰ τὸν κατέστρεφε.
Σὲ αὐτὸ λοιπὸν τὸ σημεῖο βρισκόμαστε σήμερα, λίγο μόλις μετὰ τὴν ἔλευση τῆς νέας χρονιᾶς. Τὸ θαῦμα ποὺ θὰ σώσει τὸν λαὸ μας μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ, ἀλλὰ μόνο μὲ τὴ δική του συνέργεια. Δὲν θὰ μᾶς σώσουν ἀπὸ μόνες τους οὔτε οἱ προφητεῖες τῶν ἁγίων (ἄδηλο καὶ κρύφιο τὸ πότε καὶ τὸ πῶς ἀκριβῶς θὰ ἐκπληρωθοῦν), οὔτε ἡ ἁγιασμένη γῆ μας (μία γῆ γεμάτη κόκαλα ἁγίων καὶ ποτισμένη μὲ τὸ αἷμα χιλιάδων μαρτύρων καὶ ἡρώων, ποὺ ὅμως πλέον ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς τὴ βρωμίζουμε καὶ τὴν προδίδουμε καθημερινά), οὔτε καὶ τὸ ὅτι ὑπήρξαμε κάτι σὰν περιούσιος λαὸς ἐπὶ αἰῶνες (γιατί οἱ βουλὲς τοῦ Θεοῦ μποροῦν νὰ ἀλλάζουν καί, πέραν τῆς ἀγάπης Του, ὑπάρχει καὶ τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ὀργῆς Του - εἶναι ἄλλωστε ἤδη ἄξιον ἀπορίας ποιὰ ἀπερινόητη μεγαλοθυμία Του μᾶς κρατάει ἀκόμα καὶ δὲν μᾶς ἔχει ἤδη καταποντίσει ὁριστικὰ μὲς στ’ ἀποκαΐδια τῆς ἀθλιότητάς μας). Τὸ πιὸ βασικὸ ἀπ’ ὅλα εἶναι νὰ ἀναρωτηθοῦμε ἂν μᾶς ἀξίζει νὰ σωθοῦμε, σὲ αὐτὲς τὶς ἐσχατιὲς τῆς παρακμῆς ποὺ ἔχουμε καταντήσει, καὶ φυσικὰ ἂν θέλουμε νὰ σωθοῦμε. Ἡ ἀπάντηση καὶ στὰ δύο αὐτὰ ἐρωτήματα εἶναι μία. Καὶ λέγεται μετάνοια. Μετάνοια εἰλικρινής καὶ ὁλοκληρωτική. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ δική μας συνέργεια καὶ συμμετοχή.
Καὶ φυσικὰ νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι μετάνοια δὲν σημαίνει οὔτε παθητικότητα, οὔτε ἀδράνεια ὅσον ἀφορᾶ τὶς ἐν τῷ κόσμῳ δραστηριότητές μας. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς θέλει παθητικούς, νὰ τὰ περιμένουμε ὅλα ἄνωθεν - καὶ αὐτὸ ποὺ ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι (γιὰ τὸ «σὺν Ἀθηνᾶ καὶ χείρα κίνει») ἰσχύει ἀπολύτως καὶ γιά μας. Θὰ πολεμήσουμε λοιπὸν καὶ μέσα στὸν κόσμο, μὲ ὅποιες κοινωνικές, πολιτικὲς ἢ ἄλλες δράσεις μποροῦμε, γιατί ἁπλούστατα εἶναι τέτοια ἡ λαίλαπα ποὺ ἔρχεται, ποὺ κανεὶς δὲν ἔχει πλέον τὸ δικαίωμα νὰ παραμένει ἀδρανής. Ὅλες ὅμως οἱ πράξεις μας, γιὰ νὰ ἔχουν ἀποτέλεσμα, μπορεῖ νὰ γίνουν μόνο σὺν Θεῷ. Μόνο μὲ τὸ αὐτεπίγνωτον τῆς ἀθλιότητάς μας, μόνο μὲ τὴν ὁριστικὴ ταφὴ τοῦ ἐλεεινοῦ πτώματος μέσα μας, μόνο μὲ τὸ κλάμα τῆς εἰλικρινοῦς ἐπιστροφῆς μας, μόνο μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ἐλέους Του. Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ προχωρήσουμε πιά. Σὲ κάθε ἄλλη περίπτωση, οἱ καιροὶ μας τελειώνουν πλέον κάπου ἐδῶ. Καὶ ὅ,τι ἐπὶ αἰῶνες χτίσαμε, χάνεται σὲ λίγο ὁριστικὰ μαζί μας μὲς στὰ συντρίμμια.
Ἑλλάδα 2016. Τὰ μαῦρα σύννεφα πυκνώνουν συνεχῶς πάνω ἀπὸ τὴν καταρρέουσα χώρα, κάνοντας ὁλοένα καὶ πιὸ ὁρατὰ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. Μέρες ζοφερὲς καὶ ταραγμένες ἀνοίγονται μπροστά μας, μὲ μία καὶ μόνη ἐλπίδα νὰ ἀχνοφέγγει μὲς στὸν ὀρυμαγδό. Ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω…
ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2016/01/blog-post_39.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου