Στις 15 Απριλίου είχαμε αναρτήσει στο Blog μας ένα σύντομο κείμενο – είδηση για την Βασιλική Λαμπίδου – Φωτάκη που σε ηλικία 107 ετών ύψωνε στον Έβρο, δίπλα στα σύνορα της Πατρίδας μας, την Ελληνική μας σημαία. Σήμερα αναρτούμε την είδηση για το πέρασμά της στην αιωνιότητα στις 19 Ιουνίου που μας πέρασε, αλλά που τότε δεν είχαμε μάθει. Καθώς συμπληρώνονται 40 μέρες από το θάνατό της, ως μικρό μνημόσυνο, για μία γνήσια Ελληνική Ψυχή, μεταφέρουμε το παρακάτω κείμενο από το τελευταίο τεύχος του περιοδικού ο ΣΩΤΗΡ (ευχαριστούμε Χ. που μας το έστειλες). Τέτοιες πατριώτισσες μας χρειάζονται… Αιωνία της η μνήμη!
Ἡ «Βασίλισσα» τῶν Μαρασίων
Στὶς 19 Ἰουνίου ἔκλεισε τὰ µάτια της, ἀποχαιρέτησε τὸ φτωχικὸ σπιτάκι της στὰ Μαράσια, στὴν ἄκρη τῆς Ἑλλάδας, ψηλὰ στὸ λεγόµενο Τρίγωνο τοῦ Ἕβρου, καὶ θρονιάστηκε στὶς καρδιὲς τῶν Ἕλληνων, αἰώνια «Βασίλισσα» τῆς ἑλληνικῆς ἀρετῆς, ἡ «Κυρὰ τῶν Μαρασίων» Βασιλικὴ Λαµπίδου, ἡλικίας 107 ἐτῶν!
Κηδεύθηκε στὶς 20 Ἰουνίου µὲ τιµὲς ἐν ἐνεργείᾳ ἀξιωµατικοῦ, µὲ τὴν παρουσία τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ Κ. Φράγκου Φραγκούλη, τοῦ Περιφερειάρχη Ἀνατολικῆς Μακεδονίας καὶ Θράκης κ. Ἄρη Γιαννακίδη, πολλῶν ἀξιωµατικῶν, στρατιωτῶν καὶ ἐπισήµων, καὶ βέβαια τῶν κατοίκων τοῦ χωριοῦ καὶ τῆς περιοχῆς.
Ἡ κυρὰ-Βασιλικὴ ἦρθε προσφυγοπούλα ἀπὸ τὸν Εὔξεινο Πόντο (Μαύρη Θάλασσα), ἀπὸ τὸ Μεγάλο Ζαλούφι τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης (Ρωµυλίας). Μὲ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσµῶν ἐγκαταστάθηκε προσωρινὰ στὸ Ἑλληνοχώρι Διδυµοτείχου, ἔπειτα στὸν Σάκκο Ὀρεστιάδας καὶ τὸ 1962 στὰ Μαράσια, σὲ ἕνα σπιτάκι σὲ ἀπόσταση λίγων δεκάδων µέτρων ἀπὸ τὰ σύνορα µὲ τὴν Τουρκία.
Ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ δοκιµασθεῖ πoλὺ στὴν ζωή της. Μεγάλωσε ὀρφανή, γνώρισε διωγµούς, τὴν προσφυγιά, τὴν χηρεία καὶ τὸν µεγάλο πόνο νὰ θάψει σὲ νεανικὴ ἡλικία καὶ τὰ 4 παιδιά της. Δὲν λύγισε ὄµως. Ὁ πόνος δὲν τὴν κατέβαλε. Ἄνοιξε τὴν καρδιά της, καὶ στὴν θέση τῶν παιδιῶν της ἔβαλε µέσα της µὲ ἀπέραντη ἀγάπη τοὺς στρατιῶτες τοῦ κοντινοῦ φυλακίου. Τοὺς φρόντιζε μὲ στοργὴ σὰν µάνα, ἔπλενε τὰ ροῦχα τους, τοὺς µαγείρευε, τοὺς στήριζε σὲ κάθε τους πρόβληµα καὶ δυσκολία. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχηγὸς τοῦ Στρατοῦ τὴν εἶχε ζήσει σὰν µητέρα ἀπὸ τὸ 1977, ποὺ ὑπηρετοῦσε ἐκεῖ ὡς Ἀνθυπολοχαγὸς τότε.
Ἡ µορφή της ἔγινε σύµβολο τῆς ἴδιας τῆς Ἑλλάδος. Τὰ τελευταῖα χρόνια ἦρθε ἡ σειρὰ τῶν στρατιωτῶν νὰ τὴν φροντίσουν. Τῆς πήγαιναν φαγητό, ὁ γιατρὸς παρακολουθοῦσε τὴν ὑγεία της, ὅλοι τὴν περιέβαλαν μὲ στοργή, σεβασµὸ καὶ εὐγνωµοσύνη. Τιµήθηκε ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς Δηµοκρατίας, βραβεύθηκε ἀπὸ τὴν Ἀκαδηµία Ἀθηνῶν, δέχθηκε διακρίσεις ἀπὸ τὸν Στρατὸ καὶ τὴν Κοινωνία.
Ἐκείνη ὄµως ἔµενε πάντα ἁπλὴ καὶ ἄδολη: Ἡ «Κυρὰ τῶν Μαρασίων»!
Ἡ µεγάλη της ἀγάπη ἦταν ἡ Ἑλληνικὴ Σηµαία, «τὸ πάπλωµα τῆς Ἑλλάδας», ὅπως τὴν ἔλεγε. Τὴν ὕψωνε καθηµερινὰ μὲ συγκίνηση στὴν αὐλὴ τοῦ σπιτιοῦ της, τὰ τελευταῖα χρόνια μὲ τὴν βοήθεια κάποιου στρατιώτη. Ὑπῆρξε µιὰ δεύτερη «Κυρὰ τῆς Ρῶ» στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς Ἑλλάδας.
Τὴν ὥρα ποὺ ἡ ἄφρων πολιτικὴ τῶν τελευταίων κυβερνήσεων ὁδηγεῖ τὴν χώρα σὲ καταστροφὴ καὶ ἄρχιζει νὰ ξεπουλάει τὸν πλοῦτο καὶ τὶς δηµόσιες ὑπηρεσίες της στοὺς ἀδηφάγους δανειστές της, ἡ «Κυρὰ τῶν Μαρασίων» φωνάζει μὲ τὴν ζωή της πως ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη, ἡ ἀληθινή, ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα! Καλὸ ταξίδι, Βασίλισσα τῆς καρδιᾶς µας!
Κηδεύθηκε στὶς 20 Ἰουνίου µὲ τιµὲς ἐν ἐνεργείᾳ ἀξιωµατικοῦ, µὲ τὴν παρουσία τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ Κ. Φράγκου Φραγκούλη, τοῦ Περιφερειάρχη Ἀνατολικῆς Μακεδονίας καὶ Θράκης κ. Ἄρη Γιαννακίδη, πολλῶν ἀξιωµατικῶν, στρατιωτῶν καὶ ἐπισήµων, καὶ βέβαια τῶν κατοίκων τοῦ χωριοῦ καὶ τῆς περιοχῆς.
Ἡ κυρὰ-Βασιλικὴ ἦρθε προσφυγοπούλα ἀπὸ τὸν Εὔξεινο Πόντο (Μαύρη Θάλασσα), ἀπὸ τὸ Μεγάλο Ζαλούφι τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης (Ρωµυλίας). Μὲ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσµῶν ἐγκαταστάθηκε προσωρινὰ στὸ Ἑλληνοχώρι Διδυµοτείχου, ἔπειτα στὸν Σάκκο Ὀρεστιάδας καὶ τὸ 1962 στὰ Μαράσια, σὲ ἕνα σπιτάκι σὲ ἀπόσταση λίγων δεκάδων µέτρων ἀπὸ τὰ σύνορα µὲ τὴν Τουρκία.
Ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ δοκιµασθεῖ πoλὺ στὴν ζωή της. Μεγάλωσε ὀρφανή, γνώρισε διωγµούς, τὴν προσφυγιά, τὴν χηρεία καὶ τὸν µεγάλο πόνο νὰ θάψει σὲ νεανικὴ ἡλικία καὶ τὰ 4 παιδιά της. Δὲν λύγισε ὄµως. Ὁ πόνος δὲν τὴν κατέβαλε. Ἄνοιξε τὴν καρδιά της, καὶ στὴν θέση τῶν παιδιῶν της ἔβαλε µέσα της µὲ ἀπέραντη ἀγάπη τοὺς στρατιῶτες τοῦ κοντινοῦ φυλακίου. Τοὺς φρόντιζε μὲ στοργὴ σὰν µάνα, ἔπλενε τὰ ροῦχα τους, τοὺς µαγείρευε, τοὺς στήριζε σὲ κάθε τους πρόβληµα καὶ δυσκολία. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχηγὸς τοῦ Στρατοῦ τὴν εἶχε ζήσει σὰν µητέρα ἀπὸ τὸ 1977, ποὺ ὑπηρετοῦσε ἐκεῖ ὡς Ἀνθυπολοχαγὸς τότε.
Ἡ µορφή της ἔγινε σύµβολο τῆς ἴδιας τῆς Ἑλλάδος. Τὰ τελευταῖα χρόνια ἦρθε ἡ σειρὰ τῶν στρατιωτῶν νὰ τὴν φροντίσουν. Τῆς πήγαιναν φαγητό, ὁ γιατρὸς παρακολουθοῦσε τὴν ὑγεία της, ὅλοι τὴν περιέβαλαν μὲ στοργή, σεβασµὸ καὶ εὐγνωµοσύνη. Τιµήθηκε ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς Δηµοκρατίας, βραβεύθηκε ἀπὸ τὴν Ἀκαδηµία Ἀθηνῶν, δέχθηκε διακρίσεις ἀπὸ τὸν Στρατὸ καὶ τὴν Κοινωνία.
Ἐκείνη ὄµως ἔµενε πάντα ἁπλὴ καὶ ἄδολη: Ἡ «Κυρὰ τῶν Μαρασίων»!
Ἡ µεγάλη της ἀγάπη ἦταν ἡ Ἑλληνικὴ Σηµαία, «τὸ πάπλωµα τῆς Ἑλλάδας», ὅπως τὴν ἔλεγε. Τὴν ὕψωνε καθηµερινὰ μὲ συγκίνηση στὴν αὐλὴ τοῦ σπιτιοῦ της, τὰ τελευταῖα χρόνια μὲ τὴν βοήθεια κάποιου στρατιώτη. Ὑπῆρξε µιὰ δεύτερη «Κυρὰ τῆς Ρῶ» στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς Ἑλλάδας.
Τὴν ὥρα ποὺ ἡ ἄφρων πολιτικὴ τῶν τελευταίων κυβερνήσεων ὁδηγεῖ τὴν χώρα σὲ καταστροφὴ καὶ ἄρχιζει νὰ ξεπουλάει τὸν πλοῦτο καὶ τὶς δηµόσιες ὑπηρεσίες της στοὺς ἀδηφάγους δανειστές της, ἡ «Κυρὰ τῶν Μαρασίων» φωνάζει μὲ τὴν ζωή της πως ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη, ἡ ἀληθινή, ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα! Καλὸ ταξίδι, Βασίλισσα τῆς καρδιᾶς µας!
ΠΗΓΗ: περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ", αριθμός τεύχους 2028, 01-15/08/2011
1 σχόλιο:
Απώλεια! Δυστυχώς έχουμε έλλειψη από τέτοιες μάνες!
Δημοσίευση σχολίου