Οι μέρες κυλούσαν αργά και εφιαλτικά, οχι
τοσο για το ορφανο κοριτσι, αλλα για την ελενη, την καλη νοσοκομα που εβλεπε το
τελος του παιδιου να πλησιαζει χωρις να μπορει να το αλλαξει ...
Το μικρο κοριτσι θαρρεις και χαιροταν τοσο
πολυ με τα λιγοστα παιχνιδια στο δωματιο του νοσοκομειου που δεν την ενοιαζε αν
εξω ηταν μερα η νυχτα,
Αν εβρεχε, η ειχε λιακαδα ...