Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Από το βίο του Αγίου Αμβροσίου (έλεγχος του Αυτοκράτορα)

Στο προσωπικό του blog ο Σεβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβρόσιος έχει ένα πολύ εύστοχο σχόλιο (13 Δεκεμβρίου 2010) για την τάση που παρατηρείται στις μέρες μας «να μην πολιτικολογεί η Εκκλησία». Τα όσα εύστοχα αναγράφει ο Σεβ. Καλαβρύτων είναι μία ξεκάθαρη απάντηση σε όσους θέλουν την Εκκλησία άφωνη και αμέτοχη των παρόντων προβλημάτων. Από την ανάρτησή του (που μπορείτε να την διαβάσετε ολόκληρη εδώ: http://mkka.blogspot.com/2010/12/blog-post_13.html ), εμείς παραθέτουμε μόνο το απόσπασμα από το βίο του Αγίου Αμβροσίου που δεν δίστασε να κρίνει τον ίδιο τον Αυτοκράτορα, χωρίς βεβαίως να κατηγορηθεί ότι πολιτικολογούσε.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ (7 Δεκεμβρίου).

......Αλλ' επέπρωτο να έλθη εις σύγκρουσιν σφοδράν μετ’ αυτού εκ της εξής αιτίας, σύγκρουσιν, η οποία έγινεν αφορμή να αναδειχθή το ηθικόν μεγαλείον του τε επισκόπου και του αυτο¬κράτορος. Εν στάσει τινί δηλ. εν Θεσσαλονίκη τω 390 ο όχλος εφόνευσε τον στρατηγόν και ανωτέρους αξιωματικούς. Ο Θεο¬δόσιος πληροφορηθείς τα γενόμενα εξεμάνη και διέταξε την σκληράν τιμωρίαν της πόλεως. Ούτω παρασυρθείς ο λαός εις το Ιπποδρόμων κατεσφάγη, 7.000 δε πολιτών επλήρωσαν με το αίμα των τον φόνον του στρατηγού και των αξιωματικών Όταν ο Αμβρόσιος έπληροφορήθη τα της αγρίας σφαγής τόσων πολιτών, ων το πλείστον ήσαν αθώοι, κατεταράχθη, αποστέργων δε να συνάντηση τον αυτοκράτορα, του οποίου αι χείρες απέσταζον από το αίμα, απεμακρύνθη των Μεδιολάνων καταφυγών εις εξοχήν και εκείθεν δι' επιστολής του ήλεγξε τον αυτοκράτορα. «Το αμάρτημα σου δεν εξαλείφεται παρά με δάκρυα και ειλικρινή μετάνοιαν, έγραφεν ούτε αύτοι οι άγγε¬λοι και οι αρχάγγελοι είμπορούν να το συγχωρήσουν με άλλον τρόπον. Αυτός ο Κύριος δεν συγχωρεί παρά μόνον τους μετανοούντας. Σε συμβουλεύω, σε προτρέπω, σε παραινώ- δεν τολμώ να τελέσω το Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, εάν θελήσης να παραστής κατ' αυτό». Ο Θεοδόσιος ευρέθη εις δυσχερή θέσιν η γλώσσα του επισκόπου ήτο πολύ αυστηρά τω απηγορεύετο ο εκκλησιασμός. Και την στέρησιν ταύτην ησθάνετο βαθέως, χωρίς να λάβωμεν υπ’ όψιν, ¬τι εθίγετο και το αυτοκρατορικόν του αξίωμα. Εθεώρει εαυτόν και αδικούμενον υπό του επισκόπου και άγαν αυστηρώς κρινόμενον, αφ' ου ενεργήσας ως ενήργησεν εν Θεσσαλονίκη είχεν υπ’ όψει το συμφέ¬ρον του Κράτους και την εμπέδωσιν της τάξεως. Και με τας σκέψεις αυτάς απεφάσισε να μη λάβη υπ’ όψιν τας συστάσεις του επισκόπου και να μεταβή εις τον ναόν. Αλλ' ο Αμβρόσιος, πλήρης ζήλου ιερού και άτεγκτος εις τας αποφάσεις του εξήλθεν εις την θύραν του ναού και απηγόρευσε την είσοδον εις τον αυτοκράτορα «δεν εννοείς φαίνεται, ώ βασιλευ, τω είπε, το μέγεθος της μιαιφονίας, την οποίαν διέπραξας, ούτε δε και μετά την πάροδον του θυμού σου ανελογίσθης το τολμηθέν διότι ίσως το βασιλικόν σου αξίωμα σε εμποδίζει να εννοήσης τήν αμαρτίαν. Ανάγκη ¬όμως νά λάβης επίγνωσιν της ανθρωπινής φύσεως, η οποία είνε θνητή και να κατανόησες, ¬τι από χώμα προερχόμεθα και εις χώμα θα επιστρέψωμεν και να μη αγνοής εξαπατώμενος από την αλουργίδα την βασιλικήν την ασθένειαν του υπ' αυτής καλυπτομένου σώματος. Άρχεις, ώ βασιλεύ, ανθρώπων την αυτήν με σε εχόντων φύσιν άρχεις ομοδούλων διότι ένας είνε ο δεσπότης και βασιλεύς απάντων, ο των απάντων δημιουργός. Με ποίους λοιπόν οφθαλμούς θά ίδης τον ναόν του κοινού δεσπότου; Με ποίους δε πόδας θά πάτησες το άγιόν του δάπεδον; Πώς δε θά εκτείνχις τάς χείρας, άποσταζούσας άπό το αδίκως χυθέν αίμα; Και πώς &ά δεχ&ης εντός τοιούτων χειρών το πανάγιον Σώμα τοΰ Δεσπότου; Ή πώς θα δεχ&ης το τίμιον Αίμα του Δεσπό¬του εις στόμα, από το όποιον εξήλθεν η παράνομος διαταγή να χυθή τόσον αίμα; Φύγε λοιπόν και μη επιχειρής δευτέραν παρανομίαν να πρόσθεσες εις την πρώτην και δέξου το επίτι¬μων, το όποιον μετ' εμού σοι επιβάλλει άνωθεν ό Θεός, ό τών ¬όλων δεσπότης το επιτίμιον τούτο θά σε θεραπεύση και θα σοι αποδώση την ύγείαν της ψυχής».

Υπήρξε δραματική η σκηνή αυτοκράτωρ πανίσχυρος ηλέγχετο δημοσία παρά του επισκόπου επί μιαιφονία, τω απεκλείετο η εις τον ναόν είσοδος και τω επεβάλλετο νά συγκαταριθμηθή εις την τάξιν των μετανοούντων, ίνα τύχη συγγνώμης. Ο Θεοδόσιος ο Μέγας εδείχθη τω όντι μέγας κατά την στιγμήν ταύτην! Δεν ωργίσθη κατά του τολμηρού επισκόπου• εν συντριβή καρδίας υπέμνησεν απλώς, ¬τι και ο Δαυίδ ήμαρτέ ποτέ διπλούν αμάρτημα. Ο Αμβρόσιος επωφελήθη από τους λόγους τούτους και τώ είπε• «Καθώς λοιπόν εμιμήθης τον Δαυίδ εις την αμαρτίαν, ούτω πρέπει να τον μιμηθής και εις την μετάνοιαν». Και ο αυτοκράτωρ τον εμιμήθη• υπετάγη εις το παράγ¬γελμα του επισκόπου• ανεχώρησε• και μετά οκτώ μήνας μετα¬νοίας και δακρύων εγένετο δεκτός εις την θείαν κοινωνίαν κατά την έορτήν των Χριστουγέννων, αφ' ου εξωμολογήθη δημοσία εν τω ναώ το αμάρτημα του και εζήτησε πρηνής συγγνώμην παρά του επισκόπου.

Ο ζηλωτής επίσκοπος απηγόρευσεν επίσης εις τους βασιλείς να μένωσιν εντός του ιερού Βήματος, ως συνήθιζον άχρι τότε, διότι «η βασιλική αλουργίς κάμνει βασιλείς και όχι ιερείς» και ώρισε τόπον παραμονής των τον χώρον έξω αμέσως προ του ιερού Βήματος.

Έχων υπ’ όψιν ο Αμβρόσιος ¬τι πολλαί πλάναι συμβαίνουσι κατά τας δίκας και ¬τι πολλοί αδίκως καταδικάζονται και δη και εις θάνατον, έπεισε τον αυτοκράτορα Γρατιανόν να εκδώση διάταγμα να μη εκτελώνται αι θανατικαί ποιναί πριν ή παρέλθη μην από της καταδικαστικής αποφάσεως, ώστε να μεσολαβή χρό¬νος ικανός δια την έπανόρθωσιν γενομένης τυχόν αδικίας".








Δεν υπάρχουν σχόλια: