«Γλώσσα Ελληνική»

Ευχαριστούμε τον ακροατή μας Αναστάσιο Μυρίλλα για το πολύ όμορφο κείμενο για τη Γλώσσα που μας έστειλε

Η πολύτιμη κληρονομιά και οι αποτυχημένοι κληρονόμοι

Διαβάζοντας κάποιο άρθρο σχετικά με την εικόνα που έχουν τα σημερινά παιδιά για την γλώσσα μας, καθώς και τις ξενόφερτες ιδέες που υποστηρίζουν περί απλοποίησης (λέει) της … δύσκολης Ελληνικής, δεν μπορούσα να κρύψω την πίκρα μου αλλά και το θυμό μου. Δεν πίστευα ότι αυτά τα είπαν Ελληνόπουλα.

 

Μετά, όμως, από λίγη ψύχραιμη σκέψη και αναλογιζόμενος την κατάντια του εκπαιδευτικού μας συστήματος, σκέφτηκα πως σαφώς και τα παιδιά που απάντησαν στο άρθρο τόσο αδιάφορα και απαξιωτικά για την Ελληνική γλώσσα, έχουν δίκιο να λένε αυτά που λένε αφού δεν βρέθηκε κανένας να τους εξηγήσει τον πλούτο, το θησαυρό και την τεράστια γλωσσική κληρονομιά της οποίας είναι οι συνεχιστές. Είναι ένας θησαυρός που τον ζηλεύουν όλοι οι λαοί, οι οποίοι θα έκαναν και θα έδιναν πολλά για να ήταν εκείνοι οι κληρονόμοι αυτού του πλούτου.

Πέραν από τα τετριμμένα και συνηθισμένα επιχειρήματα (που όμως είναι και αληθή και σωστά) θα αναφέρω το εξής: είναι τυχαίο άραγε το ότι η γλώσσα πλέον των υπολογιστών, που υιοθέτησαν οι Ιάπωνες και που την χαρακτήρισαν ως την τέλεια γλώσσα συνεννόησης μεταξύ μηχανών αλλά και ανθρώπων, είναι η αρχαία Ελληνική; Είναι η μόνη γλώσσα που συνδέει με τέλειο και μαθηματικό τρόπο (αφού ως γνωστόν τα γράμματα της αλφαβήτου είναι ταυτόχρονα και αριθμοί) λέξεις κι έννοιες, όπου αλλάζοντας μόνο ένα ψηφίο ή προσθέτοντας μία συγκεκριμένη πρόθεση πηγαίνεις σε άλλη λέξη και έννοια, και από εκεί με τον ίδιο τρόπο σε άλλη κ.ο.

πχ. δέχομαι > απο-δέχομαι > παρα-δέχομαι > κατα-δέχομαι > υπο-δέχομαι κλπ

Άλλο παράδειγμα: τροπή > ανα-τροπή > υπο-τροπή > εκ-τροπή > προ-τροπή κ.α.

Να δούμε τι συμβαίνει με τις αντίστοιχες της Αγγλικής, την οποία διακαώς θέλουν κάποιοι να γίνει η επίσημη πλέον γλώσσα μας;

Τροπή = CHANGE , Ανατροπή = OVERTURNING , Υποτροπή = RELAPSE

Εκτροπή = DIVERSION , Προτροπή = EXHORTATION

Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ τους; Καμία! Και όμως, όλες αναφέρονται στην τροπή που πήρε ή επιθυμώ να πάρει κάτι. Γι’ αυτό τον λόγο άλλωστε, η Ελληνική χαρακτηρίζεται ως η γλώσσα που εξασκεί και γυμνάζει τον εγκέφαλο με αποτέλεσμα να εκμηδενίζει δυσλεξίες, βραδυγλωσσίες και άλλες τέτοιες παθήσεις, κάνοντάς τον ταυτόχρονα και ποιο εύστροφο. Διότι δεν μαθαίνει απλά απ’ έξω λέξεις που πρέπει μόνο να θυμάται, αλλά συνδέει αριθμούς και φτιάχνει έννοιες και νέες λέξεις οι οποίες όμως δεν ξεφεύγουν από την αρχική ρίζα, η οποία μας δείχνει κάθε φορά σε τι αναφέρεται αυτή η έννοια. Αυτό είναι μοναδικό.

Αλλά και η ύπαρξη ομόηχων φωνηέντων πχ του όμικρον και του ωμέγα, έχει συγκεκριμένο σκοπό! Το πρώτο πώς λέγεται; Ό-μικρον! Ενώ το δεύτερο; Ο-μέγα (Ω). Δηλαδή το πρώτο προφέρεται με γρήγορη και μικρή διάρκεια (μικρόν) ενώ το δεύτερο με μεγαλύτερη διάρκεια (μέγα). Έτσι όταν μιλούμε είναι σα να γράφουμε σε ένα αόρατο χαρτί, είναι σα να βλέπουμε γραμμένα αυτά που λέμε! Π.χ. το άρθρο του ενικού αιτιατικής ‘τον’ ξεχωρίζει ακόμα και ακουστικά από το άρθρο πληθυντικού γενικής ‘των’, λόγω της διαφορετικής διάρκειας του φωνήεντος! Επομένως τα φωνήεντα είναι αυστηρώς επτά και όχι πέντε. Διότι άλλο το μακρό «η» (ιιιιιιι) και άλλο το «υ» (ι) –γι’ αυτό άλλωστε λέγεται και ι-ψιλόν (μικρόν). Άλλο το «ο» (ο) και άλλο το «ω» (οοοοο). Ακόμα και σήμερα, εάν πεί κανείς την λέξη «μετεωρολόγος», από μόνος του το «ω» θα το τραβήξει. Το ίδιο θα συμβεί και με το «ωρολόγιο» και με το «ωριαίος». Αντίθετα με το «οριακός» που γράφεται και προφέρεται με «ο» και δείχνει, ακόμα και στην προφορά, ότι δεν έχει σχέση με την «ώρα» αλλά με το «όριο». Από την άλλη το «ωραίος» γράφεται με «ω» διότι προέρχεται από την «ώρα» και δηλώνει κάτι που δεν είναι απλά όμορφο, αλλά όμορφο στην ώρα του. Είναι ο «στην ώρα του» όμορφος (όπως το ώριμο στην ώρα του φρούτο).

Σε πάρα πολλά γραπτά κείμενα νέων ατόμων βλέπουμε ότι έχουν καταργήσει τον τόνο σχεδόν από παντού, ειδικά από όλα τα άρθρα. Και ρωτάω το εξής: χωρίς τον τόνο στα άρθρα, πώς θα αντιλαμβανόμαστε εάν το «του» είναι άρθρο ή κτητική αντωνυμία; Πχ «Η μαμά του φώναξε» Εννοεί ότι η μαμά φώναξε σε αυτόν ή ότι η δική του μαμά έβγαλε μία φωνή;

Μετά από όλα τα παραπάνω, μπορείτε να καταλάβετε τον μηχανισμό και την τέλεια ευκολία που παρέχει η γλώσσα μας; Αυτόν τον πλούτο και τη μοναδικότητα που όλοι οι άλλοι καταλαβαίνουν και εκμεταλλεύονται εκτός από εμάς τους Έλληνες, αγαπητά παιδιά Ελληνόπουλα, σε ποιους θα τον χαρίσουμε; Σε ποιους θα τον δώσουμε παίρνοντας αντάλλαγμα μία γλώσσα που οι πρόγονοί μας κορόιδευαν;

Ξέρετε γιατί ονόμασαν βάρβαρους τους άλλους λαούς; Διότι όταν μιλούσαν οι άλλοι, οι πρόγονοί μας άκουγαν ένα «βαρ βαρ βαρ». Έτσι ηχούσε στα αυτιά τους η γλώσσα των άλλων αφού είχαν συνηθίσει στο αρμονικό άκουσμα της Ελληνικής.

Και βεβαίως, μπορείτε να φανταστείτε πού ακούγεται και ομιλείται η γλώσσα μας με ολόκληρο τον πλούτο της; Στην Εκκλησία. Ναι, όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται είναι αλήθεια. Η βυζαντινή μουσική, πέραν της αναγκαίας μουσικής τονικότητας, φτιάχτηκε για να αποτυπώνει και τις διάρκειες των σημείων και των φωνηέντων της αρχαίας Ελληνικής. Προσπαθήστε να πείτε τον στίχο : «Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια» ακολουθώντας τους κανόνες προφοράς των μακρών ή με βαρεία προφορά φωνηέντων. Θα δείτε ότι (σε γενικές γραμμές) θέλοντας και μη θα το ψάλλετε.

Παιδιά μας, σας παρακαλώ μην αφήνετε τον εαυτό σας έρμαιο σε βλέψεις και συμφέροντα άλλων. Θα μπορούσατε αντί να εφαρμόζετε τα ξένα τερτίπια (που κατατρώγουν και ντροπιάζουν τη γλώσσα μας), να αγωνιστείτε για να εφαρμόσετε τους πραγματικούς κανόνες και να αναστήσετε τη γλώσσα μας, δίνοντάς της το μεγαλείο που της αρμόζει. Θα μπορούσατε να υιοθετήσετε και να αναβιώσετε την γλώσσα μας οπότε να είστε και υπερήφανοι για το έργο που προσφέρετε στο γένος μας. Μην αφεθείτε και γίνετε σαν τα μικρά παιδιά, που στα χρόνια μας κάποιοι επιτήδειοι τους έπαιρναν τη σοκολάτα και τους έδιναν το χρυσόχαρτο για να φτιάχνουν ωραία καραβάκια!

Παιδιά δεν ξέρω τι σας έχουν πει ή πως σας έχουν πείσει για αυτά που λέτε (και το ξαναλέω έχετε δίκιο διότι δεν διδαχτήκατε τίποτε από αυτά που θα έπρεπε) όμως σαν απόγονοι ενός τόσο ένδοξου, σοφού αλλά και πολύπαθου λαού, έχετε υποχρέωση πριν δώσετε χάρισμα κάτι από την Εθνική μας κληρονομιά να το ψάχνετε λιγάκι. Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι αυτά που σας έδωσαν και τα υποστηρίζετε, εξυπηρετούν κάποιους άλλους; Μήπως… λέω μήπως, κάποιοι περιμένουν πώς και τί να αρπάξουν αυτά που εσείς θα πετάξετε;

Και βεβαίως, εάν τελικά το κάνετε (το οποίο και εύχομαι να μην γίνει ποτέ), όταν θα τους δείτε να χρησιμοποιούν αυτά που εσείς οι ίδιοι πετάξατε, μην πάτε να τους πείτε ότι σας ανήκουν, ότι είναι δικά σας. Θα είναι πλέον πολύ αργά. Από αφέντες θα έχετε γίνει δούλοι κι υπηρέτες χωρίς να το καταλάβετε. Το παράπονο και το δίκιο θα σας πνίγουν, όμως κανένας δε θα βρεθεί να σας υποστηρίξει. Γι αυτό μη γυρνάτε την πλάτη σας τόσο εύκολα στις ρίζες σας. Όσο δυνατό κορμό κι αν φτιάξει το δέντρο, οι ρίζες είναι αυτές που το κρατούν όρθιο στο χώμα.

Με πολλή και πραγματική αγάπη, (γιατί έχω κι εγώ παιδιά κι αγωνιώ)

Μυρίλλας Αναστάσιος