Τα Χριστούγεννα της... Νέας Κατοχής

Η Χρισταινική Εστία Λαμίας στις 18 Δεκεμβρίου δημοσίευσε το παρακάτω εύστοχο κείμενο - σχόλιο της σημερινής πραγματικότητας της Πατρίδας μας.

Θα ηχήσουν και πάλι οι γλυκόλαλες καμπάνες των Χριστουγέννων. Ο κόσμος θα τρέξει στις ολοφώτιστες Εκκλησιές, για να γιορτάσει τη Γέννηση του Θεανθρώπου. Μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Χριστιανοσύνης, τα Χριστούγεννα, θα συνάξει γύρω της το λαό του Θεού, για να μεταγγίσει στις καρδιές την ευλογία και την ειρήνη. Μικροί και μεγάλοι θα ψάλουν και θα κοινωνήσουν. Γιορτή της Οικογένειας και των παιδικών χρόνων, χαρακτηρίστηκαν τα Χριστούγεννα. Γιορτή των παιδιών της Εκκλησίας, αλλά και των παιδιών όλου του κόσμου. Ευλογημένη ατμόσφαιρα, χαριτωμένες ψυχές, ζεστό περιβάλλον, ζωηρά γέλια, πλούσια δώρα, γεμάτα τραπέζια, καρδιές ενωμένες στην αγάπη και την ελπίδα. Έτσι ήταν πάντοτε τα Χριστούγεννα…   

Πάντοτε; Μακάρι να ήταν πάντοτε έτσι! Υπήρξαν όμως και δύσκολα Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα στις Κατακόμβες, στους διωγμούς. Βγαίνοντας οι πρώτοι Χριστιανοί τότε από την υπόγεια λατρεία των Χριστουγέννων δεν ήξεραν αν θα συναντήσουν τη ζωή ή τον θάνατο! Τα Χριστούγεννα στο έρμο το Μεσολόγγι! «Βάστα καϋμένο Μεσολόγγι»! Χριστούγεννα στις τάπιες και τις πολεμίστρες περιμένοντας τη βραδινή χριστουγεννιάτικη επίθεση των φανατικών και ασεβών μουσουλμάνων. Νηστικοί και ξεθεωμένοι περίμεναν οι υπερασπιστές της Ιερής πόλης του Μεσολογγίου να σώσουν την Πατρίδα. Χριστούγεννα στην Τουρκοκρατία! Οι ραγιάδες γρήγορα και σιωπηλά, χωρίς πανηγυρικές κωδωνοκρουσίες, σκυφτοί έμπαιναν στις χαμηλοτάβανες πετρόχτιστες εκκλησιές για να επιτελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και κράταγαν από το χέρι σφιχτά τα παιδιά τους με το φόβο μήπως τα επόμενα Χριστούγεννα δε θα τα είχαν γύρω από το Άγιο Ποτήριο. Χριστούγεννα στα βουνά της Β. Ηπείρου, πολεμώντας τους Ιταλούς. Με λίγο χαλβά και λίγο ξερό ψωμί. Με νερό για χιόνι. Για Εκκλησία, το χαράκωμα, και για προσκυνητάρι, ένα κονσερβοκούτι για καντήλι και μια χάρτινη εικόνα για να ασπασθούν οι ορθόδοξοι μαχητές των ελληνικών συνόρων. Χριστούγεννα της Γερμανικής Κατοχής στην Αθήνα! Τα φοβερότερα Χριστούγεννα! Ο νέος Ηρώδης, ο Χίτλερ, είχε σκορπίσει το θάνατο στα παιδιά της Αθήνας. Ζωντανοί νεκροί! Μια λέξη άκουγες σπαραχτικά να βγαίνει από τα αδύνατα και αρρωστημένα πνευμόνια μικρών και μεγάλων: «πεινάωωωω…». Χριστούγεννα φριχτά! Καμμιά οργανική ουσία δεν υπήρχε μέσα στο αθηναϊκό σπίτι! Μόνο το νερό της βρύσης! Γιόρταζαν τη Γέννηση του Θείου Βρέφους και έκλαιγε ο κόσμος το θάνατο των βρεφών και νηπίων. Ποτέ πια τέτοια Χριστούγεννα! είπαν οι λαοί. Ποτέ πια πόλεμος! είπε ο κόσμος. Ποτέ πια Κατοχή! είπαν οι Έλληνες…

Από τότε πέρασαν πολλά Χριστούγεννα… Ήρθαν βεβαίως και Χριστούγεννα μοναχικά, φυλακισμένα, νοσοκομειακά, φτωχικά και λιτά, πένθιμα, ξενιτεμένα… Δηλαδή, πέρασαν οι άνθρωποι, οι ορθόδοξοι Έλληνες, κάποιοι Έλληνες, κάποια Χριστούγεννα, με φτώχεια, με αρρώστεια, στη φυλακή ή στο νοσοκομείο, με πένθος και αδικία, με στενοχώρια και μοναξιά, στην ξενιτειά και στον κίνδυνο… Δύσκολα Χριστούγεννα, χωρίς πολλά πράγματα και πολύ κόσμο… Ναι, αλλά ήταν κάτι το περιορισμένο και προσωρινό, το ατομικό και μεμονωμένο. Κάποιοι δεν είχαν, άλλοι όμως, οι περισσότεροι, βοηθούσαν και κάπως περνούσε η μεγάλη μέρα. Ακόμη και στη γερμανική κατοχή, η επαρχία δεν πείνασε τόσο! 

Δύο όμως Χριστούγεννα βρίσκονται στην κορυφή της ανάγκης και κάτω από το όριο της φτώχειας, τηρουμένων ασφαλώς των αναλογιών. Τα Χριστούγεννα… του Χριστού μας στη Βηθλεέμ πρίν 2011 χρόνια και τα Χριστούγεννα … των Ελλήνων το 2011! Τα Χριστούγεννα δηλ. της απογραφής του Καίσαρα και τα Χριστούγεννα της … νέας γερμανικής Κατοχής φέτος. Εκείνα, τότε, έστειλαν την αγία «οικογένεια» στο σπήλαιο της Βηθλεέμ! Σε  συνθήκες απερίγραπτα φτωχές! Τα τωρινά όμως στην  Ελλάδα έστειλαν την ελληνική οικογένεια στην απόγνωση και τη θλίψη. Μπορεί ίσως να φταίμε και μείς, οι πολίτες, που είχαμε μάθει να ταυτίζουμε τα Χριστούγεννα με το πλούσιο μεσημεριανό τραπέζι και το Πάσχα με τον οβελία. Αλλά τα φετινά Χριστούγεννα δεν συγκρίνονται με κανένα από τα προηγούμενα. Είναι τα Χριστούγεννα της σκληρής, απάνθρωπης, προκλητικής και γενικής Νέας Κατοχής.

Δεν υπάρχουν πλέον δάκρυα, για να κλάψει κάποιος πονόψυχος τις περιπτώσεις. Δεν υπάρχουν πονόψυχοι πλέον, αλλά πονεμένοι. Δεν υπάρχουν πλούσιοι να βοηθήσουν… Ελάχιστοι απέμειναν εκείνοι που δεν προσβλήθηκαν από τον ιό της μεθοδευμένα επιβληθείσης φτώχειας. Οι γνωστοί άγνωστοι των… προαστείων και της Βουλής . Οι άλλοι βρίσκονται σε ανάγκη και παρακάλεση σε Θεό και ανθρώπους. Δεν υπάρχει πρωτεύουσα πια που να πεινά και επαρχία, που τα βγάζει πέρα. Όλη η Ελλάδα έγινε μια φτωχοεπαρχία της Ευρώπης.

Τι να πούμε για τα φετεινά Χριστούγεννα της … ορφανής Ελλάδας! Σχολεία χωρίς πετρέλαιο, παιδιά που λιποθυμούν στα έδρανα χωρίς πρωϊνό, μαθητές που διαβάζουν σκεπασμένοι με κουβέρτες, σπίτια όπου τρώνε μια φορά τη μέρα, οικογένειες που δε δουλεύει κανένας από τα μέλη τους, συντετριμμένοι άποροι γονείς, αυτοκίνητα ακίνητα, χωρίς πινακίδες, απλήρωτοι καθυστερημένοι λογαριασμοί, ακατάβλητες τραπεζικές δόσεις, ληγμένα γραμμάτια, πληρωμένα φάρμακα, ζυμαρικά και όσπρια στο τραπέζι καθημερινά, κομμένα ρεύματα και νερά, σταματημένα φροντιστήρια των παιδιών, χρέη που τρέχουν και ενοίκια που περιμένουν, δήμοι και περιφέρειες χωρίς πόρους, ναοί που μετράνε πλέον τα χάλκινα κέρματα του παγκαρίου για να καλύψουν τρύπες και γύμνιες και να χορτάσουν άδειες κοιλιές. Άνεργοι νέοι, κλειστά μαγαζιά, ακινησία στην αγορά, μελλόνυμφοι στην αναμονή, μαραζωμένοι συνταξιούχοι, αδιαθεσία παντού, αυτοκτονίες συχνές, «ο πλούς εν νυκτί, φως ουδαμού», απολυμένοι και ανασφάλιστοι, αγανακτισμένοι και διαμαρτυρόμενοι… Αγρίεψε το μάτι του λαού. Μια πατρίδα στα όρια της απόγνωσης και της γενικής ανάφλεξης.

Χριστούγεννα 2011. Κι όμως «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Αυξήθηκαν  φέτος οι προχριστουγεννιάτικες φιλανθρωπικές  προσπάθειες. Κάποιοι δήμοι οργάνωσαν κάτι για τα παιδιά. Δόθηκαν περισσότερα δέματα αγάπης σε φτωχούς. Έγιναν πιο πολλές επισκέψεις συμπαράστασης. Η Εκκλησία, η μεγάλη μάννα των ορθοδόξων, μαζεύει και πάλι τα παιδιά της κάτω από τα προστατευτικά φτερά της. Αυξήθηκαν τα συσσίτια και τα επιδόματα. Κάτι έγινε και με τον Έρανο της Αγάπης. Λίγα πράγματα βέβαια. Είναι πλέον ο ίδιος ο λαός που δίνει από το υστέρημά του.

Στη Γερμανική Κατοχή του 1941 έβγαινε η μερίδα του φτωχού, μια κουταλιά από κάθε πιάτο, κι έβγαινε ένα ακόμη πιάτο. Εβδομήντα χρόνια μετά, το 2011, ο φιλότιμος λαός μας, ο καταδικασμένος στον εξευτελισμό των τραπεζιτικών μεθοδεύσεων, της πολιτικής αβουλίας των βουλευτών του και της κυβερνητικής αναξιότητας των εκλεγμένων αρχόντων του, βγάζει κι ένα πιάτο για τα παιδιά των ορφανοτροφείων, για τους γέροντες των γηροκομείων, για τις στρατιές των ανέργων και αστέγων, για τις ορδές των απατημένων λαθροφερμένων μεταναστών, για τους τροφίμους των φυλακών, για τους ξεχασμένους των ασύλων. «Αχ, Ελλάδα, πόσο Σ΄ αγαπώ!» «Προώρισται να ζήσης και θα ζήσης δια της αγάπης και της φιλανθρωπίας», γλυκειά μας Πατρίδα.

Χριστούγεννα απελπισίας τα φετινά! «Ουδείς οίδε τι τέξεται η επιούσα». Πολλοί ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα θρύλους και προφητείες. Τι θα γίνει άραγε; Ένας χειμώνας δύσκολος. Βαριά μελανιασμένα σύννεφα στον ορίζοντα. «Πού είναι ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;» Ψάχνουμε και μεις χωρίς αστέρι και φως ελπίδας στην αφιλόξενη πλέον Ελλάδα. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Τι κάνει ο Θεός; ρωτούν πολλοί. Ή είμαστε πολύ αμαρτωλοί και μας τιμωρεί, ή είμαστε ακαλλιέργητοι και μας παιδαγωγεί ή είμαστε πολύ άγιοι και μας δοκιμάζει ή πολύ υπομονετικοί και κάτι μας ετοιμάζει!  Δεν εξηγείται αλλοιώς. Ό,τι και νάμαστε μη χάσουμε την προσδοκία μας, την ελπίδα μας και τη χαρά μας.

Χριστούγεννα της Νέας Κατοχής του 2011. «Σώπα, όπου νάναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες». Δε χάθηκε η ελπίδα. Γεννιέται ένα Παιδί. Κι αυτό το Παιδί είναι ο Χριστός! Ο Εμμανουήλ, ο Θεός μαζί μας! «Ανατολή όνομα Αυτώ». Κάτι καινούριο ξεπροβάλλει! Αν κάποιοι, λοιπόν, λαοί και άρχοντες, αρέσκονται στην απάτη, εμείς ας υπηρετήσουμε την Αγάπη. Αν κάποιοι προωθούν τη διαπλοκή, εμείς ας επιμείνουμε στην Προσευχή. Αν άλλοι μεθοδεύουν την εκμετάλλευση, εμείς αυξήσουμε την αλληλεγγύη. Αν κάποιοι ανέχονται και μεθούν, «άνθρωπον μη εντρεπόμενοι και Θεόν μη φοβούμενοι», εμείς ας αγρυπνούμε κοντά στους αναγκεμένους. Αν κάποιοι σχεδιάζουν στα σκοτεινά γραφεία τους τον φόνο «από διετούς και κατωτέρω» των παιδιών των Ελλήνων, εμείς ας μείνουμε πιστοί στη Ζωή που γεννιέται. Αν, τέλος, δικοί μας και ξένοι ψεύδονται και μας εμπαίζουν,  εμείς ας προσκυνήσουμε ταπεινά την Αλήθεια και ο Καλός Θεός θα μας βγάλει από άλλο δρόμο, για να ξαναβρούμε τη χαμένη Πατρίδα μας και την αποσταμένη ελπίδα μας. Ένα είναι σίγουρο: δε θα πεθάνουμε, δε θα χαθούμε! «Ζεί Κύριος» και μείς ζούμε!

πηγή: http://sites.google.com/site/xrestia/anartiseisall/68