Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ E΄ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (1965)

του Αγίου Νέου Ομολογητού της Σερβικής Εκκλησίας Ιουστίνου Πόποβιτς

Ες τό νομα το Πατρός καί το Υο καί το γίου Πνεύματος.

δού πέμπτη Κυριακή τς Μεγάλης Τεσσαρακοστς, Κυριακή [πού σφραγίζει τήν βδομάδα] τν μεγάλων γρυπνιν καί τν μεγάλων σκήσεων, τήν βδομάδα τν μεγάλων θρήνων καί ναστεναγμν, Κυριακή τς πιό μεγάλης μεταξύ τν γίων γυναικν γίας, τς σίας μητρός μν Μαρίας τς Αγυπτίας...




Σαράντα πτά χρόνια κανε στήν ρημο, καί Κύριος τς δωσε κενο πού σπάνια δίνει σέ κάποιον πό τούς γίους. Χρόνια λόκληρα δέν γεύθηκε ψωμί καί νερό. Στήν ρώτησι το ββ Ζωσιμ κείνη πάντησε: «Οκ π’ ρτ μόν ζήσεται νθρωπος» (Ματθ. δ΄ 4). Κύριος τήν τρεφε μέ ναν διαίτερο τρόπο καί τήν δηγοσε στήν ρημητική ζωή, στούς ρημητικούς της γνες.

Καί ποιό ταν τό ποτέλεσμα; γία μετέτρεψε τήν κόλασί της σέ παράδεισο! Νίκησε τόν διάβολο καί νέβηκε ψηλά στόν Θεό! Πς, μέ τί; Μέ τήν νηστεία καί τήν προσευχή, μέ νηστεία καί προσευχή! Διότι νηστεία, νηστεία μαζί μέ τήν προσευχή, εναι δύναμις πού νικ τά πάντα. νας θαυμάσιος μνος τς Μεγ. Τεσσαρακοστς λέγει: «κολουθήσωμεν τ διά νηστείας μν, τήν κατά το διαβόλου νίκην ποδείξαντι, Σωτρι τν ψυχν μν». Μέ τήν νηστεία μς δειξε τήν νίκη κατά το διαβόλου... Δέν πάρχει λλο πλο, δέν πάρχει λλο μέσον.

Νηστεία! δού τό μέσον γιά νά νικήσς τόν διάβολο, τόν κάθε διάβολο. Παράδειγμα νίκης, γία Μαρία Αγυπτία. Τί θεία δύναμις νηστεία! Νηστεία δέν εναι τίποτε λλο παρά νά σταυρώνς τό σμα, νά σταυρώνς τό σμα, νά σταυρώνς διος τόν αυτό σου.

φ’ σον πάρχει σταυρός, νίκη εναι σίγουρη. Τό σμα τς πρώην πόρνης τς λεξανδρείας, τς Μαρίας, μέ τήν μαρτία παραδόθηκε στήν δουλεία το διαβόλου. λλά ταν γκάλιασε τόν Σταυρό το Χριστο, ταν πρε ατό τό πλο στά χέρια της, νίκησε τόν διάβολο. Νηστεία εναι νάστασις τς ψυχς κ νεκρν. νηστεία καί προσευχή νοίγουν τά μάτια το νθρώπου, στε νά ντικρύσ καί νά καταλάβ πραγματικά τόν αυτό του, νά δ τόν αυτό του. Βλέπει τότε τι κάθε μαρτία στήν ψυχή του εναι τάφος του, τάφος, θάνατός του. Καταλαβαίνει τι μαρτία μέσα στήν ψυχή του δέν κάνει τίποτε λλο πό τό νά μετατρέπ σέ πτώματα λα σα νήκουν στήν ψυχή: τούς λογισμούς της, τά συναισθήματά της καί τίς διαθέσεις της· σειρά πό τάφους. Καί τότε..., τότε ξεχύνεται θρηνητική κραυγή πό τήν ψυχή: «Πρίν ες τέλος πόλωμαι, σσον με». Ατή εναι κραυγή μας κατά τήν γία ατή βδομάδα: Κύριε, προτο χαθ τελείως, σσε με. τσι προσευχηθήκαμε ατή τήν βδομάδα στόν Κύριο, τέτοιες προσευχητικές ναβοήσεις μς παρέδωσε στόν Μεγάλο Κανόνα του μεγάλος γιος πατήρ μν νδρέας Κρήτης.

«Κύριε, πρίν ες τέλος πόλωμαι, σσόν με». Ατή κραυγή μς φορ λους, λους σους χουμε μαρτίες. Ποιός δέν χει μαρτίες; Εναι δύνατον νά κυττάξς τόν αυτό σου νά μή ερς κάπου, σέ κάποια γωνία τς ψυχς σου, νά μή ντοπίσς σέ κάποια κρη της μία ξεχασμένη σως μαρτία. Καί... κάθε μαρτία, γιά τήν ποία δέν χεις μετανοήσει, εναι τάφος σου, εναι θάνατός σου. Καί σύ, γιά νά μπορέσς νά σωθς καί νά ναστήσς τόν αυτό σου πό τόν τάφο σου, κρζε μέ τίς προσευχητικές θρηνητικές κραυγές τς Μεγάλης Τεσσαρακοστς: «Κύριε, πρίν ες τέλος πόλωμαι, σσόν με».

ς μή ξεγελμε τόν αυτό μας, δελφοί, ς μή πατώμεθα. Καί μία μόνο μαρτία ν μεινε στήν ψυχή σου, καί σύ δέν μετανοες καί δέν τήν ξομολογεσαι λλά τήν νέχεσαι μέσα σου, ατή μαρτία θά σέ δηγήσ στό βασίλειο τς κολάσεως. Γιά τήν μαρτία δέν πάρχει τόπος στόν παράδεισο το Θεο. Γιά τήν μαρτία δέν πάρχει τόπος στήν Βασιλεία τν Ορανν. Γιά νά ξιωθς τς Βασιλείας τν Ορανν, φρόντισε νά ποδιώξς πό μέσα σου κάθε μαρτία, νά ξεριζώσς πό μέσα σου διά τς μετανοίας κάθε μαρτία. Διότι, τίποτε δέν γλυτώνει πό τήν μετάνοια το νθρώπου. Τέτοια δύναμι δωσε Κύριος στήν γία Μετάνοια.

Κοίταξε! φο μετάνοια μπόρεσε νά σώσ μία τόσο μεγάλη σωτη γυνακα, πως ταν κάποτε Μαρία Αγυπτία, πς νά μή σώσ καί λλους μαρτωλούς, τόν κάθε μαρτωλό, καί τόν πιό μεγάλο μαρτωλό καί γκληματία; Ναί, γία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή εναι τό πεδίο τς μάχης, πί το ποίου μες ο Χριστιανοί μέ τήν νηστεία καί τήν προσευχή νικμε τόν διάβολο, νικμε λες τίς μαρτίες, νικμε λα τά πάθη καί ξασφαλίζουμε στόν αυτό μας τήν θανασία καί τήν αώνιο ζωή. Στήν ζωή τν γίων καί ληθινν Χριστιανν πάρχουν ναρίθμητα παραδείγματα πού δείχνουν τι ντως μόνο μέ τήν προσευχή καί τήν νηστεία μες ο Χριστιανοί νικμε τούς δαίμονες, λους κείνους πού μς βασανίζουν καί θέλουν νά μς παρασύρουν στό βασίλειο το κακο, στήν κόλασι. Ατή γία Νηστεία...! εναι νηστεία τν γίων ρετν μας. Κάθε γία ρετή νασταίνει τήν ψυχή μου καί τήν ψυχή σου κ τν νεκρν.

Προσευχή! Τί εναι προσευχή; Εναι μεγάλη ρετή πού σέ νασταίνει καί μέ νασταίνει. Σηκώθηκες μήπως γιά προσευχή, κραξες πρός τόν Κύριο νά καθαρίσ τήν ψυχή σου πό τίς μαρτίες, πό τό κάθε κακό, πό κάθε πάθος; Τότε ο τάφοι σου καί ο τάφοι μου νοίγουν καί ο νεκροί νασταίνονται. ,τι εναι μαρτωλό φεύγει, ,τι σύρει πρός τό κακό ξαφανίζεται. γία προσευχή νασταίνει τόν καθένα πό μς, ταν εναι ελικρινής, ταν φέρνει λη τήν ψυχή στόν ορανό, ταν σύ μέ φόβο καί τρόμο λέγς στόν Κύριο: Δές, δές τούς τάφους μου, ναρίθμητοι εναι ο τάφοι μου, Κύριε! Μέσα σέ κάθε ναν πό ατούς τούς τάφους, νά’την ψυχή μου, νά’την νεκρή, μακρυά πό Σένα, Κύριε! Επέ λόγον καί νάστησον πάντας τούς νεκρούς μου! Διότι, Σύ, Σύ, Κύριε, μς δωσες πολλές θεες δυνάμεις νά μς νασταίνουν διά τς γίας ναστάσεως, νά μς νασταίνουν πό τόν τάφο τς ραθυμίας.

Ναί, μέ τήν μαρτία, μέ τά πάθη μας, πεθαίνουμε ψυχικά. ψυχή ποθνήσκει, ταν χωρίζεται πό τόν Θεό. μαρτία εναι δύναμις πού χωρίζει τήν ψυχή πό τόν Θεό. Καί μες, ταν γαπμε τήν μαρτία, ταν γαπμε τίς μαρτωλές δονές, στήν πραγματικότητα γαπμε τόν θάνατό μας, γαπμε τούς τάφους, τούς δυσώδεις τάφους, μέσα στούς ποίους ψυχή μας ποσυντίθεται.

ντίθετα, ταν νανήψουμε, ταν μέ τόν κεραυνό τς μετανοίας χτυπήσουμε τήν καρδιά μας, τότε..., τότε ο νεκροί μας νασταίνονται. Τότε ψυχή μας νικ λους τούς φονες της, νικ τόν κατεξοχήν δημιουργό λων τν μαρτιν, τόν διάβολο, νικ μέ τήν δύναμι το ναστάντος Κυρίου ησο Χριστο.

Γι’ ατό, γιά μς τούς Χριστιανούς δέν πάρχει μαρτία πιό σχυρή πό μς. Νά εσαι βέβαιος τι πάντοτε εσαι δυνατώτερος πό κάθε μαρτία πού σέ βασανίζει, πάντοτε εσαι δυνατώτερος πό κάθε πάθος πού σέ βασανίζει. Πς; –ρωτς. Μέ τήν μετάνοια! Καί τί εναι εκολώτερο πό ατήν; Πάντοτε μπορες μέσα σου, μέσα στήν ψυχή σου, νά κραυγάζς: «Κύριε, πρίν ες τέλος πόλωμαι, σσόν με». βοήθεια το Θεο δέν θά σέ παραβλέψ. Θά ναστήσς τόν αυτό σου πό τούς νεκρούς καί θά ζς σ’ ατόν τόν κόσμο σάν κάποιος πού ρθε πό κενον τόν κόσμο, πού ναστήθηκε καί ζ μία νέα ζωή, τήν ζωή το ναστάντος Κυρίου, πού πάρχουν μέσα του λες ο θεες δυνάμεις, τσι στε καμμία μαρτία πλέον δέν μπορε νά σέ φονεύσ. σως νά ξαναπέφτς, λλά πλέον γνωρίζεις, γνωρίζεις τό πλο, γνωρίζεις τήν δύναμι μέ τήν ποία νασταίνεσαι κ τν νεκρν. ν πενήντα φορές τήν μέρα μαρτήσς, ν πενήντα φορές ντροπιασθς, ν πενήντα τάφους σκάψς σήμερα, μόνο φώναξε: «Κύριε, δός μου μετάνοια. Πρίν ες τέλος πόλωμαι, σσόν με».

γαθός Κύριος, ποος γνωρίζει τήν σθένεια καί δυναμία τς νθρωπίνης ψυχς καί τς νθρωπίνης θελήσεως, επε: λα, δελφέ. κόμη κι ν βδομηκοντάκις τήν μέρα μαρτήσς, πάλι λα καί πές: μαρτον (Ματθ. ιη΄, 21-22). Ατό ντέλλεται Κύριος σέ μς τούς νθρώπους, τούς σθενες καί δυνάτους. Συγχωρε τούς μαρτωλούς. Γι’ ατό καί δήλωσε τι χαρά μεγάλη γίνεται ν τ οραν πί νί μαρτωλ μετανοοντι πί τς γς (πρβλ. Λουκ. ιε΄ 7). λος οράνιος κόσμος τενίζει σέ σένα, δελφέ καί δελφή, πς ζς στήν γ. Πέφτεις στήν μαρτία καί δέν μετανοες; Νά, ο γγελοι κλανε καί θλίβονται στόν Ορανό ξ ατίας σου. Μόλις ρχίσς νά μετανος, νά, ο γγελοι στόν Ορανό χαίρονται, καί σάν οράνιοι δελφοί σου χορεύουν...

Νά σημερινή μεγάλη γία, Μαρία Αγυπτία. Πόσο μαρτωλή! πό ατήν Κύριος κανε μία γία παρξι σάν τά Χερουβίμ. Μέ τήν μετάνοια γινε σάγγελη, μέ τήν μετάνοια κατέστρεψε τήν κόλασι, στήν ποία βρισκόταν, καί νέβηκε λόκληρη στόν παράδεισο το Χριστο. Δέν πάρχει Χριστιανός δύνατος σ’ ατόν τόν κόσμο, στω κι ν το πιτίθενται ο φρικωδέστερες μαρτίες καί πειρασμοί ατο το κόσμου. ρκε μόνο Χριστιανός νά μή ξεχάσ τά μεγάλα του πλα: τήν μετάνοια, τήν προσευχή, τήν νηστεία· νά πιδοθ σέ κάποια εαγγελική σκησι, σέ κάποια ρετή: ετε στήν προσευχή, ετε στήν νηστεία, ετε στήν εαγγελική γάπη, ετε στήν εσπλαχνία. ς θυμηθομε τούς μεγάλους γίους το Θεο, ς θυμηθομε τήν ορταζομένη σήμερα μεγάλη γία, τήν σία Μητέρα μας Μαρία τήν Αγυπτία, καί ς εμαστε βέβαιοι τι Κύριος θά εναι εκαιρος βοηθός μας. γία Μαρία βίωσε τόσο θαυμαστή βοήθεια πό τήν περαγία Θεοτόκο καί σώθηκε πό τήν φοβερή της κόλασι, πό τούς φοβερούς της δαίμονες. περαγία Θεοτόκος καί σήμερα καί πάντοτε μς βοηθε σέ λες τίς εαγγελικές μας ρετές: στήν προσευχή, καί στήν νηστεία, καί στήν γρυπνία, καί στήν γάπη, καί στούς οκτιρμούς, καί στήν πομονή, καί σέ κάθε λλη ρετή. Εχομαι νά μς βοηθ πάντα καί νά μς καθοδηγ...

Γι’ ατό, ποτέ νά μήν ποκάμς στόν γνα καί στόν πόλεμο μέ τίς μαρτίες σου... Σέ λες τίς δυσκολίες σου καί στίς πιό μεγάλες πτώσεις σου νά θυμσαι τήν κραυγή ατς τς γίας βδομάδος, πού χει τήν δύναμι νά σέ ναστήσ: «Κύριε, πρίν ες τέλος πόλωμαι, σσόν με».

[Μετάφρασις δελφν τς ερς Μονς σίου Γρηγορίου γίου ρους, πό τό βιβλίο PASHALNE BESEDE (Πασχαλινές μιλίες), Βελιγράδι 1998]

Δεν υπάρχουν σχόλια: