Δεν έχουμε λόγια να σας ευχαριστήσουμε για την ανταπόκρισή σας σ’ αυτό το μικρό «εξ ανάγκης» τόλμημα. Αρχικός σκοπός μας ήταν να βρίσκετε τα κείμενα που χρησιμοποιούσαμε στις εκπομπές μας και δεν μπορούσαμε με άλλο τρόπο να τα μοιραστούμε μαζί σας. Αλλά να που υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη επικοινωνίας… Να που τελικά όλοι θέλαμε κάτι να μάθουμε, κάτι να πούμε, κάτι να ακούσουμε… Να που δεν είναι λίγοι όσοι θέλουν να προβληματίζονται, όσοι ακόμα τολμούν να αντιστέκονται… Όσοι πιστεύουν ακόμα στο «Χριστό και στην Πατρίδα».
Θα επανέλθουμε και αργότερα με άλλες αναρτήσεις. Τολμήστε να μοιραστείτε τις σκέψεις σας και πέστε και σε άλλους γι’ αυτή την προσπάθεια που ανήκει σε ΟΛΟΥΣ. Εσείς πλέον την προωθείτε και την στηρίζετε, όπως τόσα χρόνια κάνατε και στο έργο μας στο ραδιόφωνο, που κόντρα στο ρεύμα και στις αντιξοότητες, στάθηκε με αξιοπρέπεια στο ύψος των περιστάσεων προσφέροντας αληθινό πνευματικό λόγο παρηγοριάς και Ελληνικές ανάσες για την Πατρίδα μας που ακόμα (κι ας μα ς έχει απογοητεύσει το σύστημά της) πιστεύουμε σε αυτήν, την πονάμε και την αγαπάμε.
Πολλοί μας είπαν οπισθοδρομικούς, σκοταδιστές, αρνητές της προόδου, φανατισμένους, στενόμυαλους, ακόμα και μισαλλόδοξους… Είναι όμως πιο πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι είμαστε απλά Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Χωρίς φανατισμούς αλλά με καμάρι για την πίστη και την καταγωγή μας. Αλήθεια γιατί κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να νιώθουμε ντροπή αντί για καμάρι;
Ευχαριστούμε την καθηγήτρια κ. Χριστίνα για το υπέροχο κείμενο που μας έστειλε και το αναρτούμε στη συνέχεια. Στην Πάτρα, πριν λίγες μέρες, τότε που εορτάζαμε το έπος τουυ’40, ο θεολόγος Γιώργος Μάλφας, του Γυμνασίου Σταγέικων, διάβασε τον παρακάτω πανηγυρικό λόγο για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, από τον άμβωνα της εκκλησίας και έμεινα όλοι άφωνοι. Μπράβο στον άξιο δάσκαλο. Τέτοιοι ήταν οι δικοί μας δάσκαλοι και οι δάσκαλοι των προγόνων μας. Με τέτοιους δασκάλους, σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης, κουράγιο παίρνουμε όλοι!
«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»
Εβδομήντα χρόνια μετά…
Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες… Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες…