εμπειρία ζωής

Ευχαριστούμε για το υπέροχο κείμενο που μας στείλατε με την προσωπική σας μαρτυρία, που σίγουρα πολλά κοινά έχει με πολλούς από εμάς (όπως αναγράφετε και εσείς στην αρχή του κειμένου). Διδακτικό κείμενο κουράγιου και θεϊκής ενδυνάμωσης…

Θα ήθελα πολύ να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία ζωής που άλλους πολύ άλλους  λίγο θα βρει σύμφωνους.

Είμαι 37 χρονών , μητέρα 3 παιδιών , μέσα σε ένα γάμο αρκετά καλό και με δική μου εταιρία.

Όλα ακούγονται ιδανικά για τα μέτρα της σημερινής κοινωνίας. Πράγματι ,οι στόχοι και οι σκοποί της ζωής μου επιτεύχθηκαν εύκολα και γρήγορα , δόξα το Θεό.

Αυτά όμως με κάνουν αρεστή στο Θεό, αυτά θέλει τελικά ο Θεός από μένα;

Είναι αρκετά ένας επιτυχημένος γάμος και μια ωραία οικογένεια ως ανταπόδοση της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο;

ΟΧΙ γιατί  μετά από πολλά χρόνια αλαζονικής και εγωιστικής ύπαρξης με έντονα τα σημάδια του ΘΕΛΩ , συνειδητοποίησα ότι μέσα στη ζωή μου, στην καθημερινότητά μου και στη σκέψη μου υπήρχαν όλα εκτός από το Θεό. ΟΧΙ από άγνοια  κάθε άλλο και εκκλησιαζόμουνα και κοινωνούσα… αλλά μάλλον δεν επικοινωνούσα με το Θεό, δεν τον αγαπούσα πραγματικά δεν τον πίστευα , δεν τον εμπιστευόμουνα και κυρίως δεν υποτασσόμουνα στο θέλημα του. Τι θέλω να πω; Ότι έβαζα το ΕΓΩ μου μπροστά από το Θεό ,εγώ θα εργαστώ για να αποκτήσω χρήματα, εγώ θα μεγαλώσω και θα μορφώσω τα παιδιά μου εγώ θα γίνω τέλεια, τέλεια σε όλα….., έτρεχα να φτιάξω πράγματα εικόνες και αξίες από υλικά αγαθά χωρίς την ευλογία του Θεού. Γιατί ποτέ δεν αναρωτήθηκα μέσα μου αν αυτό που κάνω είναι αρεστό στο Θεό, ποτέ δεν συλλογίστηκα  τι θέλει ο Θεός από μένα.

Και δεν μπορούσα να το δω, γιατί δεν έσκυβα μέσα μου, δεν αφιέρωνα ούτε ένα λεπτό γαλήνης και ηρεμίας στον εαυτό μου ,είχα αρρωστήσει  την ψυχή μου με τις επιθυμίες  και τα θέλω μου, είχα αυτό που λένε μόνο γκάζι και όχι φρένο ,οπότε δεν μπορούσα να ακούσω τι πραγματικά έχω ανάγκη.

Ώσπου μια μέρα τελείως ξαφνικά δυνατοί πόνοι στα κόκκαλα με καθήλωσαν στο κρεβάτι, νοσηλεύτηκα  για 15 ημέρες. Ρευματοειδής αρθρίτιδα  είπαν οι γιατροί ,πόνοι αφόρητοι παρέλυσαν κυρίως τα χέρια και αποδυνάμωσαν τα πόδια. Κάθε πρωί έσφιγγα τα δόντια για να μπορέσω να ετοιμάσω τα παιδιά για το σχολείο, η πρωινή δυσκαμψία ήταν φοβερή.

Δεν επιτρεπόταν για μένα μια τόσο καλοδουλεμένη μηχανή να χαλάσει, να μην μπορεί πλέον να τα κάνει όλα τέλεια, όλα στο μυαλό μου είχαν καταρρεύσει , ένιωθα απαίσια , είχε χαθεί η σειρά στην οικογένειά μου και στη δουλειά μου. Συνέχιζα βέβαια να εργάζομαι,  αλλά μετά από λίγο καιρό δεν άντεξα άλλο ,λύγισα και έπεσα στο κρεβάτι για 2 μήνες, το μυϊκό και νευρικό μου σύστημα είχε διαλυθεί από ένα συνδυασμό ψυχοσωματικών παθήσεων , αρθρίτιδα, κόπωση ,άγχος, στρες και αφόρητη τελειομανία.

Τότε είναι που έμεινα μόνη μου ,μετά από πολλά χρόνια, μόνη μου με τον εαυτό μου, μέσα σε ένα άδειο δωμάτιο χωρίς τις σειρήνες τις ζωής και τις κοσμικές δοξασίες και φώναξα, φώναξα εκ βάθους ψυχής: Θεέ μου βοήθα με, δεν μπορώ άλλο μόνη μου , έχω ανάγκη την παρουσία σου, νιώθω τόσο μικρή και τόσο αδύναμη να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες, στήριξέ με, δείξε μου τι να κάνω.

Μετά από δύο μήνες σωματικής ακινησίας αλλά ψυχικής εγρήγορσης και  πνευματικής ανάτασης , με προσευχή και δάκρυα, είδα πόσα λάθη και πόσα πάθη έκρυβε αυτή η καλοφτιαγμένη ζωή μου. Είδα ότι είχα γίνει ένας ειδωλολάτρης χριστιανός που από τη μια δήλωνα χριστιανός και από την άλλη με τις πράξεις μου υπηρετούσα τα υλικά αγαθά. Είδα ότι τα παιδιά, που μου εμπιστεύτηκε ο καλός Πατέρας ,τα οδηγούσα καθημερινά στον πνευματικό θάνατο, αφού δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με την ψυχή τους παρά μόνο με την εκγύμναση του σώματος και τη μόρφωση του μυαλού ….και άλλες πολλές στραβοτιμονιές που σιγά-σιγά  διέλυαν το καράβι της ζωής μου…..

Έτσι απλά όπως έπεσα στο κρεβάτι ξανασηκώθηκα σαν τον παράλυτο της παραβολής , σηκώθηκα αλλά περπάτησα έχοντας αλλάξει ρότα , τώρα αρμενίζω στα γαλανά νερά του Χριστού που η μόνη μου έννοια είναι η σωτηρία της ψυχής μου, αποφάσισα  η πρώτη και τελευταία σκέψη μου να είναι ο Χριστός ,να νιώθω πληρότητα και ευχαρίστηση από τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος  που με εξοπλίζουν αγάπη, υπομονή , διάκριση και καλοσύνη.  

Τώρα  στο σπίτι;  όλα είναι ίδια όπως πρώτα , αλλά βασισμένα στην αγάπη και το έλεος του Θεού που μας επιτρέπει να ζούμε ,να υπάρχουμε και  να εργαζόμαστε. Ευχαριστούμε και δοξάζουμε το Θεό, διαβάζουμε την Αγία Γραφή ,μιλάμε στο σπίτι για την αγάπη του Θεού, ακούμε Πειραϊκή Εκκλησία και χαιρόμαστε την καθημερινότητα γιατί υπάρχει ο Θεός ανάμεσά μας που μας φωτίζει και μας καθοδηγεί  να καταλαβαίνουμε ανά πάσα στιγμή ότι αν δεν επιτρέψει κάτι ο Θεός δεν γίνεται ποτέ. Νιώθουμε χαρά απλά γιατί μας αξιώνει να ξυπνάμε  και να κοιμόμαστε γεροί. Τα παιδιά έμαθαν να πιστεύουν και να εμπιστεύονται το Θεό , στηρίζουν πλέον τις ελπίδες τους σε εκείνον και όχι σε εμάς τους γονείς γιατί κατάλαβαν ότι και εμείς είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες και ατέλειες.

Θέλω να  σας ευχαριστήσω για τις ωραίες ομιλίες σας και να ξέρετε ότι  υπήρξατε ένας φωτεινός φάρος στο ναυάγιο της ζωής μου που με κατεύθυνε στο λιμάνι του Χριστού.

Καλή και ευλογημένη συνέχεια στο έργο σας.

Α. – Ε. Μ. Μαρούσι

(από mail που λάβαμε, τα πλήρη στοιχεία παραμένουν στο αρχείο μας)